Demons..

მოდიხარ, ხელს თმაში მიცურებ და დამჭკნარ ყვავილებს მაყოლებ ნაწნავებში.
მეფერები, მივლი, არასდროს არ მშორდები გვერდიდადნ..
რა უნდა იყოს იმაში გასაკვირი, რომ შეგეჩვიე და უკვე ვერ წარმომიდგენია შენს გარეშე ვერაფერი.
და რომ იცოდე, როგორ მაშფოთებს შენი არ ყოფნა სადმე.
რასაც ეხები ყველაფერს  ართმევ სიცოცხლის უნარს. 

stay

როგორ მინდა, წასვლა გინდოდეს, მე კი

დარჩენა გთხოვო..

მაგრამ,

ყოველთვის მე მივდივარ.

 

 

It’s All Gone

უფრო მარტივია, გაქრე, ვიდრე იარსებო. 

ეს ყველამ იცის, ეს ყველას გამოუცდია. 

თუმცა.. გააქრო სხვა, ბევრად რთულია, როცა ის არსებობას ლამობს.

 

რა ხდება მაშინ, როცა  არ უნდა დარჩენა, მაგრამ ვერ მიდის?!

Take me

ასე მგონია, სადღაც მიწის ქვეშეთში მე და შენ ვისჯებოდით დიდი ცოდვებისთვის,
ბევრი წამების მერე კი დავნებდით და უბრალოდ მივესალმეთ ერთმანეთს.
ჩვენი სიამაყე ერთადერთ იყო რაც მაშინ გვქონდა,

Oh…Shit!

თითქოს ისევ ერთი წლის ვარ და სიარულის დაწყებას ვცდილობ.
ნაბიჯებს ვდგამ ფრთხილად და შიშით, მეშინია რომ დავეცემი და რამეს ვიტკენ.
არა, ისეთი გრძნობა მაქვს, თითქოს წავიქეცი უკვე, ყველაფერი მეტკინა და ახლა უბრალოდ არ ვიცი, როგორ ავდგე.
რა სასაცილოა, ყოველთვის ყველაფერი მე მემართება, თითქოს ფილმის გმირი ვარ და ყვეალფერი რასაც წარმოიდგენ, ცუდს რა თქმა უნდა, თან ფიქრობ, რომ არა ასეთები საერთოდ არ ხდება ცხოვრებაში და მხოლოდ წარმოსახვაა, ბახ, მეორე დღეს ზუსტად ის გემართება რაც შეუძლებელი გეგონა.
აი, ვზივარ მე, სრულიად განადგურებული, ტირილის თავიც რომ არ მაქვს, ვუყურებ “სექსი დიდ ქალაქში”_ს მეორე სეზონის პირველ სერიას, რადგან პირველ სეზონს გუშინ ვუყურე მთლიანად, და ვფიქრობ რომ მეც ამ 4 მარტოხელა გოგონას ნაწილი ვარ, ამ 4 გოგონასი კი არა მთელი მანჰეტენის ნაწილი, მთელი სამყაროსიც. მეც იგივე ისტორიები მემართება, სულ სხვა ქვეყანაში, სხვა დროში, სულაც არ მაცვია დოლჩე და გაბანას ფეხსაცმელები და არ მაქვს სექსი პირველ პაემანზე, მაგრამ მაინც მემართება. როგორც ქერის, მეც მყავს ჩემი “ოცნების მამაკაცი”, რომელიც არ მეუბნება რომ მე ვარ მისი ერთადერთი, ისიც ჯდება მანქანაში, ან ავტობუსში და მტოვებს ტროტუარზე, განადგურებულს და თან მიაქვს ჩემი ყველა იმედი და რწმენა, რომ ნამდვილი სიყვარული არსებობს.
ამის მერე რა მელოდება?

Overthinking.

და შენ პირველად, ჩემს ფიქრებში უფრო მეტი ხარ, ვიდრე მე.
არ მეკარება ძილი, რადგან ვერავინ გაბედავს ახლა ჩვენს დაშორებას.
ყველაზე შორს ხარ ჩემგან, ფიქრებით, ფიზიკურად.. ყველაზე შორს.
ვიდრე აქამდე ყოფილხარ,
იქამდეც კი, ვიდრე შევხვდებოდით ამ ცხოვრებაშიც ერთმანეთს. 
შორს ხარ, მაგრამ არასდროს ვყოფილვართ ასეთი ერთი.
რადგან შენ ჩემს ფიქრებში უფრო მეტი ხარ, ვიდრე მე. 
მუსიკას ვერ ვუსმენ,
ვერ გაბედავს მელოდია, სხვადასხვა ტექსტები, შემოვიდნენ ჩემს გონებაში
და გაგწიონ გვერდით.
მე ვერც ყავას ვსვამ, არც საჭმლის სურვილი მაწუხებს,
რადგან ვინახავ ჩემს ტუჩებს, რომ ჯერ შენ შეგეხონ და მერე სხვა ყველაფერ დანარჩენს. 
ადგილს ვერ ვპოულობ, მე დავძრწივარ აქეთ–იქით, 
ვეღაც ვსუნთქავ,
მხოლოდ სიცივე მოდის ჩემამდე, რადგან შენ ხარ ასე შორს..
და მე მცივა, 
სიცივე ერთადერთია რაც გგავს,
ამიტომ ბედავს ასე უტიფრად ჩადგომას ჩვენ შორის. 
ის მეხვევა შენს მაგივრად
და მე უბრალოდ ვკანკალებ.
ერთადერთი რასაც ახლა ვეძებ შენ ხარ, შენი ღიმილი ისევ,
შენს უჟურ სახეზე. 
ვეძებ მხოლოდ შენს ღიმილს, ჩემზე ნუ ღელავ, ჩემიც გვერდით უდევს შენსას.
მარტოობას ვეღარ ვგრძნობ,პირიქით, ლამის გავგიჟდე ამ სიგიჟით.
არ მასვენებენ ხმები, რომლებიც არ გვანან შენსას.
აქაც უნდა ვეძებო ალბათ, შვება სადღაც შენს ხმაში. 
სევდაც ვერ მეკარება, რადგან როცა მიახლოვდება ხედავს, რომ 
არასდროს არ ყოფილხარ ჩემს ფიქრებში იმაზე მეტი, ვიდრე მე. 
შენი ნახვიდან სამი დღის მერე, 
გაქრა გარშემო სამყარო,
კარგიც და ცუდიც,
მონატრებაც და
სიყვარულიც. 
და დარჩი მარტო შენ,
ჩემ ფიქრებში, ჩემზე მეტი. 

ჩვენ ვცხოვრობდით

დამსდევ

ოდესღაც.
ადრე.
წარსულში.
ერთხელ.
გუშინ.
შარშან.

ის რაც უკან დარჩა, ყველაფერი როგორი არა–რეალურად გვეჩვენება, თითქოს არც უარსებია როდესმე და მხოლოდ ჩვენშია.
ის რაც კვალს არსად ტოვებს, მხოლოდ შენს შიგნით, მხოლოდ ნაჩუქარი ნივთების სახით.
დილას თვალებს ახელ და ცხოვობ იმ ცხოვრებით რომელიც დღეს გაქს, ამ წუთას, და სულაც არ გახსოვს ის დღე როცა
თვალების გახელის დროს სულ სხვაზე ფიქრობდი.
და ეს ყვეალფერი დარჩა იქ:
“ოდესღაც.
ადრე.
წარსულში.
ერთხელ.
გუშინ.
შარშან.”

არასდროს წარმოგედგინა “ოდესღაც” – ში, რომ შენ სხვა გეყვარებოდა, სხვაზე იფიქრებდი და იოეცნებებდი, სხვისი ნახვა გაგახარებდა, რომ როდესმე დამთავრდებოდა ეს დღეები. მაგრამ სულ გვავიწყდება, რომ არაფერია მარადიული.
ყველაფერი კი უკან რჩება.
მობეზრებული მქონდა შენი სახე, სუნი, გამოხედვა, ახლა კი ვეღარც ვიხსენებ შენი თვალების ფერს, ხმის ტემბრს და თითების სიგრძეს.
ნელ–ნელა ვიაზრებ უკვე რომ ეს იყო:
“ოდესღაც.
ადრე.
წარსულში.
ერთხელ.
გუშინ.
შარშან.”

მაგრამ, ახლა უკვე აღარ ხარ, აღარ ვართ და ეს ყველაფერი, გრძნობებთან ერთად, შენს წერილებთან ერთად, ჩვენს სიცილთან ერთად და “ჩვენ რომ ვიცით” იმასთან ერთად დარჩა უკან. ნელ–ნელა იმასაც გავიაზრებთ, რომ აღარ ღირს დაბრუნება და მაგ ყველაფრის წამოღება, დაბრუნება, ის, რომ თან ვატარო ეს წარსული და მოგონებები.
და ეს ზიზღი, რაც შენში დავტოვე, ტკივილი, იმედგაცრუება, ეს არაფერს უშველის, ვერ შეამსუბუქებს ვერაფერს, უბრალოდ უნდა
აღიარო და შეეგუო, შენც და მეც, რომ
ოდესმე ყველაფერი მთავრდება.

და შენ, დარჩი ჩემთან,
სამუდამოდ.
ჰო, შენ.
იმედი რომ გქვია,
იმედი, რომ ერთხელ, რაღაც ლამაზი,
არ დამთავრდება
და იქნება სულ.

მე ნაძირალა ვარ

მე ნაძირალა ვარ მე სალახანა ვარ მე არამზადა ვარ
მე თვალთმაქცი ვარ მე ცბიერი ვარ მე გულჩათხრობილი ვარ მე საძაგელი ვარ
მე ახირებული ვარ მე ბუტია ვარ მე აუტანელი ვარ მე ქედმაღალი ვარ
მე მუდამ უკმაყოფილო ვარ მე პირქუში ვარ მე ავი ვარ მე გაბრაზებული ვარ მე აგრესიული ვარ
მე ეჭვიანი ვარ მე მეწვრილმანე ვარ მე ძუნწი ვარ მე ურცხვი ვარ მე უხამსი ვარ
მე ჩაკეტილი ვარ მე უკარება ვარ მე არაკომუნიკაბელური ვარ მე ფიცხი ვარ მე საზიზღარი ვარ
მე უცნაური ვარ მე თავშეუკავებელი ვარ მე ენაბლუ ვარ მე ძველმოდური ვარ
მე ბიწიერი ვარ მე გაფუჭებული ვარ მე გარყვნილი ვარ მე ცინიკური ვარ მე ავხორცი ვარ
მე ეგოისტი ვარ მე ანგარებიანი ვარ მე თვითმოყვარე ვარ მე ამპარტავანი ვარ მე ხარბი ვარ მე საშინელი ვარ
მე გულქვა ვარ მე უგულო ვარ მე სასტიკი ვარ მე უნამუსო ვარ მე უტიფარი ვარ
მე ნერვული ვარ მე ფეთქებადი ვარ მე უსამართლო ვარ მე შურიანი ვარ
მე დაკარგული ვარ მე დაღუპული ვარ მე უიმედო ვარ

შეუძლებელია ჩემთან ყოფნა ერთ კომპანიაში
ერთ ოთახში
ერთ ლოგინში
ერთ აბაზანაში
ერთ ტუალეტში
შეუძლებელია ჩემთან რამეზე საუბარი
შეუძლებელია ჩემი გადარწმუნება
შეუძლებელია ჩემთვის შეკითხვის დასმა
შეუძლებელია რამე დამიმტკიცო
შეუძლებელია ჩემი გამოსწორება
შეუძლებელია ჩემი ხელახლა აღზრდა
შეუძლებელია ჩემი გადაკეთება
შეუძლებელია ჩემი გადაჩვევა
ჩემთვის სიტყვის თქმაც კი შეუძლებელია
ჩემთან კამათს აზრი არა აქვს
ჩემს დარწმუნებას აზრი არა აქვს
არც კარგი მესმის
არც ცუდი მესმის
მე მხოლოდ საკუთარ თავზე ვფიქრობ
მე მტაცებელი ცხოველი ვარ
მე ნაძირალა ვარ
მე ნაგავი ვარ

და სწორედ ამიტომ
მე მოვითხოვ რომ თქვენ გიყვარდეთ
მე მოვითხოვ რომ თქვენ ყველას გიყვარდეთ
მე მოვითხოვ რომ თქვენ უკლებლივ ყველას გიყვარდეთ
რომ თქვენ ყველას გიყვარდეთ სიცოცხლეზე მეტად
რომ თქვენ მხოლოდ მე გიყვარდეთ
რომ თქვენ თაყვანს მცემდეთ
რომ თქვენ მაღმერთებდეთ
რომ თქვენ ხელით მატარებდეთ
რომ თქვენი მომაკვდინებელი სიყვარულის მარწუხებში ამომხდეს სული.

– ვალერი ნუგატოვი (თარგმანი – გ.ხასაია გ.წურწუმია)

მისი სიტყვები, ჰორიზონტს გასული და გადაკარგული..

– რას აკეთებ მანდ?
– მოიცა, ვცდილობ რამე დავწერო..
– მმ, აი ამაზე დაწერე, როგორ გიკოცნი ახლა ზურგს და როგორ გულმოდგინედ მივდივარ კეფისკენ.. –
– ჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯუუულლკდდდდკ აააუუუ მაცადე თავი გავწიო კლავიატრიდანნ
– მმ და აი ისიც, მისი უდიდებულესობა – “კეფა” და რაც მთავარია.. ჩემი ყველაზე საყვარელი პიროვნება, თვით ის, შეუდარებელი “კისერი”
– ჰაჰა, კარგი მიდი შენ მკოცნე და მე თან დავწერ, ახლა რა დავწერო?
– ახლა, მმმ რო ვიმღერო დაწერ?
– თუ გარკვევით იმღერებ, კი..
– ლალ ლაალა ლალალა (არადა რაღაც რთული იმღერა)
– ჰა, ჩაიწერე?
– რათქმაუნდა ძვირფასო..
– მოიცადე ტუჩებით უნდა დავითვალო შენი ხერხემლის მალები
– ჰაჰაჰა მეღიტინება გაჩერდი..
– უი, გვერდით გადამიხვევია, უკაცრავად
– ბარემ აქ ვარ და გკითხავ, ეს ვინ გირეკავს ტელეფონზე, ახალი გინებები ვიცი, გინდა მაგაზე გამოვცადო?
– მოიცა რა, არგვინდა ახლა სხვები, მარტო მე და შენ, გადაისროლე ეგ მობილრი
– ასე უკეთესია, შემოტრიალდი რა, გაგიცვითე ზურგი, ხელები მათხოვე ახლა და ზურგით წერე
– ჰა, გადმოტრიალებულიც ვიყავი, ახლა რა დავწერო? რას აპირებ კიდე? აა წყალი უნდა მომიტანო? კარგი მიდი.
– ოხ როგორ იცი ხოლმე ეს რა.. მოგიტან ჯანდაბას
– ურა ურა
– ნახე რა მოვიტანე, გაიცანი ეს ყინულის ნატეხია, ახლა ის შენც ხერხემალზე ისრიალებს
– არ გაბედო, ააა აა გადი თორე ცუდ რამეს დავწერ შენზე!!
– მოიცა დადნეს და ენით ავაორთქლებ
– დადნა,მმ კიდე მეღიტინება..
– ახლა რა დავწერო?
– ახლა? დახურე ლეპტოპი, ის რაც ახლა უნდა ვქნა მარტო შენ მოგიყვები.
– აბა დახუჭე ლეპტოპო თვალები..