არ მოკვდე მამა!

სულ მაინტერესებდა, როგორი შეგრძნებაა, როცა მამა არ გყავს, ან დედა.
როცა მარტო ერთი მშობელი “გზრდის” და მოკლებული ხარ იმ დიდ სიამოვნებას როგორიცაა “მშობლების ჩხუბი”
საბედნიეროდ არიან ბავშვები, რომლებსაც ისეთი საოცარი მშობლები ყავთ, შურით გასკდები.. დედა დაქალივით და მამა – ძმაკაცივით.
მე ამ ბედნიერებას მოკლებული ვარ, ყველანაირად! მაგრამ მაინც არ მინდა რო მამაჩემი მოკვდეს.

ერთი მეგობარი მყავს არვიტყვი ვინაა, რა საჭიროა, მაგის მდგომარეობაშია უმეტესობა.
მოკლედ ცუდი მამა ყავს და ოცნებობს მის სიკვდილზე! ალბათ იმიტომ, რომ გონია მის გარეშე ცხოვრება უფრო მარტივი იქნება.
ასეთი მამები მარათლა უნდა მოკვდნენ? ბავშვობიდან რო გიმწარებენ სიცოცხლეს.
რატომღაც მშობლების არსი სხვანაირი მგონია, მშობელი – რომელმაც უნდა გაგზარდოს, დაგარიგოს, გირჩიოს, გაგიგოს, დაგეხმაროს, ფული მოგცეს და ა.შ.

მოკვდი მამა! დაგვასვენე მამა!
არა, ეს ნამდვილი ეგოიზმია! რატომ არ ვეკითხებით მამას უნდა თუ არა სიკვდილი?
იქნებ არც ჩვენ გამოვდგეთ იდიალური მშობლები? ამის გამო სიკვდილი უსამართლობაა (?)
არვიცი, ჩემთავთან წინააღმდეგობაში მოვდივარ..
ჯობს გყავდეს და ცუდი თუ საერთობ არ გყავდეს?

საერთოდ არ გყავდეს! მაინც აქამდე მივედი..
მესმის იმათი, ვისაც უნდა მამა, აინტერესებს როგორი იქნებოდა მათი ცხოვრება მამა რომ ყოლოდათ.. ამ დროს წარმოიდგენენ ყვეალფერ კარგს და იდიალურ ურთიერთობებს, მაგრამ მამებმა ცუდი რაღაცეებიც იციან : )
სჯობს იოცნებო რომ გყავდეს ვიდრე იმდენად გაგამწაროს რომ მისი სიკვდილი გინდოდეს.

არც მამაჩემია იდიალური, მაგრამ მაინც არაა მთლად ტირანი.. ასე რომ, არ მოკვდე მამა!
პროსტა ტვინს ნუ ბურღავ!
ის ბიჭი, ჩემი მეგობარი იყო, მერე რა რომ ხელი გადამხვია : )

ჯარში გამიწვიეს 17 წლის გოგო…

ჩემი მეგობარი, ნათია:

წვიმიანი დღე გათენდა, დღეს სკოლიდან გაპარვას და მეგობრის დაბადების დღეზე წასვლას ვაპირებდი ნათიასთან ერთად (ანუ ჩემთან ერთად), მაგრამ ნათია არ გამოუშვეს წვიმიანი ამინდის გამო და მარტო წავედი..
დაბადების დღემ კარგად ჩაიარა, ბევრი ვჭამე და ვიცინე, კარგ ხასიათზე ვიყავი და სახლში ვბრუნდებოდი.. უდაბრდელად, არც მიფიქრია რომ რამე მსგავსი მოხდებოდა, ვფიქრბდი ხვალ კაბა ხომ არ ჩამეცვა და არ დამეშოკა კლასელები ჩემი ფეხებით, უცებ გავაღე სახლის კარები და მხვდება მამაჩემი, სერიოზული სახით და მაწვდის კონვერტს..
ყველაფერი გადამიტრიუალდა თავში, წინ გადამირბინა ცხოვრებამ, ვაიმე ნუთუ რომელიმე ჩემმა მტერმა მამაჩემს მისწერა წერილი და ყვეალფერი უთხრა ჩემზე?! ვაიმე სად გავიქცე?
ვხსნი წერილს აკანკალებული და ვიწყებ კითხვას : “ხვალ, 17 ოქტომბერს, მობრძანდით გლდანი-ნაძალადევის გამგეობაში, ჯარში გაწვევის მიზნით. ვიწვევთ ნორჩ რეზერვისტებს 1 წლიანი კურსით. (სახელი და გვარი)” დაახლოებით ეს ეწერა, დამიარა სხეულში, უფრო ავკანკალდი, გულის ცემა მესმოდა მარტო და მუხლები მეკეცებოდა, შოკში ვიყავი! რამდენჯერმე გადავიკითხე სახელი და გვარი, დავწმუნდი რომ მართლა მე ვიყავი და დავიწყე ლანძღვა, გინება.. ეს ახვრები ესენი, რა უნდათ, მართლა ბიჭი კი არ ვარ!!! ნომერი მომეცი უდნა დავურეკო და გავარკვიო რა ჯანდაბა ხდება!
მამაჩემი ისევ სერიოზული და შეშფოთებული სახით მეუბნება, რავიცი აბა, მივიდეთ ხვალ და გავარკვიოთ რა ხდება.. ნუ გეშინია, თუ რამეა შემოგიგზავნით ხოლმე რაღაცეებს. მე სწერვა თვალებით ვუყურებ და ვფიქრობ რა ვესროლო.
შევვარდი ოთახში, დავდივარ აქეთ-იქით, ვნერვიულობ, არვიცი რა ვქნა. უცებ მამაჩემი მეუბნება, დაწყნარდი ჰო, დღეს მართალია პირველი აპრილი არა მარა 26 ოქტომბერიაო… და სკდება სიცილით..
უკეთ დავაკვირდი ფურცელს და ვაი მე!! მზად ვიყავი მომეკლა მამაჩემი ამ ხუმრობისთავის!
იიი მამიიი იიი, ვისწავლეთ ღადაობა მეთქი და აბა სულ შენ ხო არ გამეღადავები უკბილოდო და გავიდა..

რა უნდა ვთქვა? ნათიას მამას მინდა ვუთხრა: “სააღოოოოოოოოოლლლ!!!”

ოჯახური ძალადობის მსხვერპლი

ყოველ წელს 1.6 მილიონზე მეტი ადამიანი კვდება ძალადობის გამო.
სამყარო საშიში ადგილია სიცოცხლისათვის !ერთად შევაჩეროთ ძალადობა!

ოჯახური ძალადობა სამწუხაროდ ძალიან ხშირია ჩვენს ქვეყანაში, მაგრამ თითქმის ყოველთვის დამალულია ყველაფერი და არ საუბრობენ ამაზე. ეს ქართული მენტალიტედიდანაა გამომდინარე, სახლიდან მარტო კაცის ხმა უნდა გადიოდეს და ცოლმა, როგორც ოჯახის სინდისმა და ნამუსმა უნდა მოითმინოს ქმარის ღალატიც, ცემაც და გინებაც.
მომივიდა ჩემი ახლობლის წერილი, მისი გადატანილი ამბის შესახებ, როგორ ცემა მამამ დედამისი და ისიც.
წერილი ძალიან მძიმე წასაკითხი იყო, წარმოვიდგინე, რომ მე გადავიტანე ეს ყველაფერი და ახლაც ტრამვირებული ვარ.. წარმოდგენაც არ მინდა რას გრძნობდა ის იმ მომენტში..

“მახსოვს 25 იანვარი იყო, ცივი საღამო. ტელევიზორს ვუყურებდით მე და დედა, დივანზე წამოწოლილები,
მამა განერვიულებული ჩანდა, ვიღაცის სატელეფონო ზარმა აუშალა ნერვები. შავი შარვალი, მწვანე სახლის ჩუსტები და თხელი ვარდისფერი ზედა მეცვა, ვფიქრობდი რა მეყიდა მამისთვის, მეორე დღეს დაბადების დღე ჰქონდა.
უცებ ყვირილი დაიწყო მამაჩემა, ჯერ მე მწვდა თმაში, მერე როცა დედა მოსახმარებლად მოვიდა, მამამ პატარა სკამი აიღო და მოუქნია სახეში, დავინახე როგორ შეესხა მინებს დედას სისხლი,ინსტიქტურად ძირს დაეცა, მამამ სკამის რტყმა გააგრძელა, ვხედავდი როგორ ესხმეოდა სისხლი იატაკს და როგორ ჩნდებოდა სისხლის მდინარეები, შოკში ვიყავი, ვერ ვაზროვნებდი, მაშინ მხოლოდ 14 წლის ვიყავი. დედას ხელი მოვკიდე, ავაყენე და გარეთ გავიქეცით, მე და დედა ფეხშიშველები მივრბოდით ზამთარში, ვხედავდი როგორ ჩამოსდიოდა ცრემლებთან ერთად სისხლი სახეზე, მივრბოდით, მაგრამ არ ვიცოდით სად.. მე დედას ვაწყნარებდი, ვკანკალებდი, სიცივისგან კი არა, მეშინოდა. უკან ვიხედებოდი ხო არ მოგვზდევს მეთქი. როგორც იქნა დედას დაქალთან მივედით, დედა სავაადმყოფოში წაუყვანეს, მე სახლში მარტო დავრჩი და ვიჯექი ოთახის კუთხეში… “

როგორც თვითონ აღნიშნა 14 წლის იყო, დაუცველი და უძლური, თუმცა ძალიან ძლიერი აღმოჩნდა! დღემდე იტანს მამის გამოხტომებს და არც დედამისი გაშორებულა ქმარს.. უნდა აიტანოს, ქმარია და..

ჩემს ოჯახშიც ხდება ხოლმე რაღაც ეგეთები, მსგავსი ჯერ არაფერი ყოფილა, მიახლოებული ნამდვილად იყო.
ჩხუბი და ყვირილი ყოველდღიურობაა უკვე.
მაგრამ არ აქვს მნიშვნელობა რა დონის სისასტიკე ხდება ოჯახში, რამდენად წითელია სისხლისგან კედლები, ძალადობა ყველანაირად საშინელია, როგორი უმნიშვნელოც არ უნდა იყოს და გთხოვთ ნუ მოითმენთ ამას!
დედებო, რაზე ფიქრობთ? შენი თავმოყვარეობა არ გავქს და არ განაღვლებს რა მოგივა, კაი, მარა შვილზე რატომ არ ფიქრობ? რამხელა ტრმვაა მისთვის ეს ყველაფერი..
მამებო, თქვე სლეებო! მაგით მარტო თქვენ თავებს უმტკიცებთ რო მაგარი კაცები ხართ, თორე სხვას არავის! იმდენად საცოდავები ხართ, რომ ვინმეს ცემით იმაღლებთ თვითშეფასებას..

საქართველოში ძალადობის შემთხვევებიდან უმეტესად გვხვდება:
ფიზიკური ძალადობა;
ფსიქოლოგიური ძალადობა;
სექსუალური ძალადობა;
ეკონომიკური ძალადობა;
სტრუქტურული ძალადობა;
ინტელექტუალური;
ოჯახური ძალადობა.

ძალადობრივი ქცევის ელემენტებია
დაშინება
მუქარა
ცემა
იზოლაცია
ემოციური ძალადობა
ეკონომიკური ძალადობა
სექსუალური ძალადობა
ბავშვების გამოყენება
მამაკაცის უპირატესობის გამოყენება

“ძალადობისგან დაცვის ეროვნული ქსელი”

ოჯახში ძალადობის მსხვერპლთა დროებითი თავშესაფარი;
იურიდიული, ფსიქოლოგიური, სოციალური დახმარება;

ცხელი ხაზი: 95-06-79
ტელ: 95-06-79
http://www.avng.ge

ოჯახში ძალადობის ცხელი ხაზი – 309 903

საქართველოში კანონი ”ოჯახში ძალადობის აღკვეთის, ოჯახში ძალადობის მსხვერპლთა დაცვისა და დახმარების შესახებ” 2006 წელს მიიღეს. ქართული კანონმდებლობა ოჯახში ძალადობის გამოვლენის, აღკვეთისა და თავიდან აცილების მექანიზმებსაც ითვალისწინებს. თუმცა, ეს კანონი ძალიან ცოტა ადამიანმა იცის. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საჭიროა მოსახლეობას მივაწოდოთ ინფორმაცია იმის თაობაზე, რომ ოჯახში ძალადობის მსხვერპლს იცავს კანონი.

მშობლები ყოველთვის მართლები არიან!

რაც დრო გადის, რაც უფრო დიდები ვართ, მით უფრო მეტი გამოცდილება და განათლება გვაქვს მიღებული, ეს ფაქტია!
მაინც რატომ არიან მშობლები ყოველთვის მართლები? მხოლოდ იმიტომ რომ ჩვენზე მეტი გადაიტანეს? ამით ვერ განვსაზღვრავთ მათ საქციელს..
გასაგებია, რომ ყველა მშობელს უნდა თავისი შვილის კარგად ყოფნა, კარგი მომავალი, კარგი ოჯახი და ა.შ.
მაგრამ არც ერთი მშობელი არ ფიქრდება იმას, რა არის ბავშვისთვის კარგი და რა არა.
მშობელი თვლის რომ თუ მე გამოვალ ექიმი – ეს კარგია!
თუ მე კარგად ვისწავლი და გავხდები პრეზიდენტი – ეს ძალიან კარგია!
თუ მე მეყოლება მდიდარი, ზე სიმპატიური ქმარი – ფანტასტიურია!

ჰმ.

გასაგებია, როცა ზოგაგდად მიშლიან ცუდ რამეებს, მაგალითად მოწევას, სახლში გვიან მისვლას და სახლიდან გვიან გასვლას, გვიან დაწოლას დასაძინებლად და სულ კომპიუტერთან ჯდომას.. სახლს რომ არ ვალაგებ ეგეც პრობლემაა და ამ შემთხვევაში ყველა მშობელი მართალია! მაგრამ..
თუ მე ვიმეცადინე, თავისუფალი დრო მქონდა და კომპიუტერთან დავჯექი, მერე ცოტა დავიძინე, ცოტაც წავიკითხე, რა არის ამაში ცუდი? მაშინ რატომ ჩხუბობენ და რატომ არიან მართლები?
როცა მე მივდივარ სხვადასხვა მეგობრებთან შეხვედრებზე, ან ფლეშმობებზე, რა არის ამაში არასწორი?
თუ ვარ ცუდ ხასიათზე და არ მესკოლება, მინდა გაცდენა, მშბელი გეუბნება რომ არა! არას დაგიწერენ, ჩამორჩები და უნდა წახვიდე.. რატომ არის ამ დროს მშობელი მართალი? მე ხომ ამ დღეს მაინც არ მოვუსმენ გაკვეთილს? ან გავიპარები და უაზრო ხეტიალში გავასტარებ დროს, ამ დროს შეიძლება მანქანამ გამიტანოს, ამ მაშინ რას იტყვის დედაჩემი? ჰო, ჰო, გაბრაზდება რატომ გავუშვი სკოლაშიო)) მაშინ აღარ არის მართალი?!

გავიზრდები, გავხდები დედა და გავიგებ, რომ მართალია, როცა ამბობენ მშობლები ყოველთვის მართლები არიანო..

არ მძინავს, გიმახსოვრებთ.

ხელი, ხელში სიგარეტი,
სიგარეტში ფერფლი,
ფერფლი საფერფლეში,
საფერფლე მაგიდაზე,
მაგიდა დივანის გვერდით,
დივანი ბალიშით,
ბალიშთან შენ.
შენთან ფანჯარა,
ფანჯარა მინებით,
მინებქვეშ რაფა,
რაფაზე ის.
ის ხელით,
ხელში წიგნით,
წიგნი წითელი ყდით,
წიგნთან მაიკა,
მაიკასთან მოკლე შორტი,
შორტთან შიშველი ფეხები,
გვერდით საწოლი,
საწოლში ბავშვი,
ბავშვი მდედრობითი სქესის,
ბავშვი – მე.
ის – დედა.
შენ- მამა.
ჩვენ ერთნი, რაფაზე, საწოლში, დივანზე..

ყველაფერი დაწვრილებით უნდა დავიმახსოვრო რო მერე გაგიხსენოთ.

დილამშვიდობისა (?)

ღრმად მეძინა, მთლიანად ვიყავი ჩაძირული ტკბილ სიზმარში, ბალიშს ვეხუტებოდი და არ მინდოდა გაღვიძება. თავს ისე კონფორტულად ვგრძნობდი, აი მთელი სხეული ისვენებდა. კარები დედაჩემმა შემოაღო და რაღაც მითხრა, გამეღვიძა და დამავიწყდა სიზმარიც. გამოვფხიზლდი და დაძაბული ვიწექი, გაშეშებული.. გადავტრიალდი და ისევ ჩამეძინა. ცოტახანში მამაჩემმა გამაღვიძა და გაბრაზებული ავდექი. მარტო კაბა ამოვიცვი, ზემოთ ჩემი “პიჟამო” მეცვა, გახეული, ბრეტელებიანი მაიკა, თეთრი და შავი კუბუკებით. აბაზანაში შევედი და სახეზე წყალი შევისხი, უჰ თვალები მეწვოდა. მაისურით გავიმშრალე სახე, პირსახოცის აღება ისევ დამავიწყდა. მამაჩემი იყო მარტო, მეჩხუბა ჩაიცვი რას გავხარო. თმა საოცრად მქონდა)) გაბურძგნული, დახვეული და ერთმანეთში გაბლანდული.. სხვა მაიკა ჩავიცვი და მივალაგე ოთახი.

მომშივდა, გავაღე მაცივარი და.. ეჰ, აქეთ ქათმის ხორცი, იქით სოსისი, ძეხვი, საყინულეც გატენილი იყო ხორცით. და მხოლოდ პომიდორი იდო, დავეჭვდი ამაშიც ხომ არ არის ნეტა ხორცი –მეთქი. ა ჰო ხორც აღარ ვჭამ, უკვე 2 თვეა.. ადრე თითქმის ერთი წელი არ მიჭამია, მაგრამ მერე ასეთმა ხორცით გაჭედილმა მაცივარმა მაცდუნა. ავიღე პომიდორი, დავჭერი, ზემოდან მაიონეზი მოვასხი, ცოტა ზეთი და სხვანური მარილი. მამაჩემი გველებზე უყურებდა რაღაც გადაცემას, დამაინტერესა და მივუჯექი მაგიდას, თან ვჭამდი. მამაჩემს აშკარად არ ესიამოვნა ჩემი იქ ყოფნა და სხვა არხზე გადართო. მეც სხვა ოთახში გავედი და თან წყალი დავდგი გაზზე. ჩავრთე კომპიუტერი, ფეისბუქზე დავბოდიალობდი.. მერე გამახსენდა ბლოგი და აჰა ვწერ ახლა პოსტს… არგაინტერესებთ ალბათ როგორი დილა მქონდა და დიდიხანია შეწყვიტეთ პოსტის კითხვა, მაგრამ მე მაინც გავაგრძელებ შენთვის. შენ ხომ ერთადერთი ხარ ვინც ბოლომდე წაიკითხა.
წყალი ადუღდა და ყავა გავიკეთ, ჩემს ახალ, მარწყვებიან ჭიქაში ❤
რო მომქონდა ნახევარი გზაში დავაქციე..
კარგი მეყოფა, ნახევრად მძინავს, ყავაც დამილევია ბოლომდე.
თუ გამოჩნდება ჩემი მუზა (ლილი) მოგწერ რამეს.
ბედნიერ დღეს გისურვებ.
დროებით.
სიყვარულით, ნათია.

ბოლო სიტყვა

როცა თქვენს მეგობარს მამა გარდაეცვლება, სყველა საქმეს მიატოვებთ და მის გვერდით იქნებით..არ იცით რაუნდა უთხრათ, რით გაამხნევოთ, გააცინოთ ან დაამშვიდოთ.. უბრალოდ გვერდით ხართ..
ეს საკმარისიცაა ალბათ ასეთ მომენტებში.
ჩემს მეგობარს ბაბუა გარდაეცვალა ადრე და მაშინაც ასე მოხდა.. მერე უბრალოდ სხვა თემებზე ვხუმრობდით და ვცდილობდით მის გახალისებას.

ვუყურებდი ისევ სერიალს,(How I Met Your Mother) რომელიც ძალიან შემიყვარდა, მთელი დღე გადამბმულად ვუყურებ სერიას სერიაზე და ვეღარ ვშორდები, მეც მათთან ერთად განვიცდი და მიხარია. ჰოდა ერთ–ერთ პერსონაჟს(მარშალს)მამა გარდაეცვალა.. დაკრძალვაზე ყველა, გარდაცვლილის ბოლო სიტყვას იხსენებდა, სამწუხაროდ მარშალს მამამ ბოლოს მხოლოდ ეს უთხრა ” “კრაკაძილ დანძი 3ს” უყურე, გუშინ ტელევიზორში ვუყურე და ძალიან მაგარი ფილმია!!”