მარტივი, საშუალო, რთული

რატომღაც წამომიარა ახლა ამ აზრმა, რატომ ,არ ვიცი, ნამდვილად! 
რამდენად გასაგებად აგიხსნით ჩემს კითხვას არვიცი,იმედია მიხვდებით.

131213

რეალიზმო,რეალიზმო მაპოვნინე რა იუდა(ხარისხიანი!)

რეალიზმო,რეალიზმო მაპოვნინე რა იუდა(ხარისხიანი!)
ვითომ არ იცი რა აზრი აქვს? გზაც იცი სადამდე მიხვალ, მაგრამ მიდიხარ. მიდიხარ, განა იმიტომ, რომ შენ გინდა,არა!შენს სულში ახლართულ-ჩრდილებში ნათრევ სატანას უნდა იქ….სად? სადა-ც..ეგ ალბათ ვიღაცისთვის გაუგებარია,თორემ მე მესმის რას ხედავ ეკლიან წნელებზე და ისიც ვიცი ქრისტეს ჯვარცმასავით რომ გტკივა და გიხარია საკუთარი სულის ჯვარზე კვრა.გადაფხაჭნი მერე შენს რელიგიას შავად თეთრ თაბახზე და დაარქმევ ალბათ “რაიმეს”, ისეთ “რაიმეს” მარტო სიგარეტის კვამლახლართული რომ გაიგებს და იმ მომენტში შენ იდილიას რომ ვერ არღვევს ვერანაირი გათახსირებული ფანტაზია.ვრჩებით მე და შენ რეალიზმო ისეთი გაუგებარი,ცაში პატიმრად ჩარჩენილი უმიწაწყლოები ,არ გვაქვს სახლი, გრძნობისთვის გვაქვს-ცა,მეტი რად გვინდა……ვიბორიალებთ მე და შენ რეალიზმო რაღაც ხევებში,ჩიხებში,დილეგებში,ძებნას დავუწყებთ ფანტაზიურ ქიმერებს,ვიწამებთ სიცოცხლეს და როდესაც ეგ მოხდება?! ბევრი არაფერი,მიფურთხება მოგვიწევს აწმყოსთვის,მე და შენ “რეალიზმო” ისიც კი არ ვიცით სადამდე მიგვიყვანს ერთმანეთი….
რა ხშირად ისმის ჩემს გარშემო კითხვა “რატომ”,რა თქვენი წმიდნა და სპეტაკი სულების საქმეა რატომ?!ბევრს შეიძლება არაფერს,მაგრამ იმას მივეჩვიე რომ ჩემს გარშემო ყველა უფრთო ანგელოზია,მე ვარ ერთი რქიანი სატანა,ვინ იცის კუდიც მაქვს,გრძნობების გასათელი კარგი ცელიც….
არავის ცხოვრების მენაწილე არ მინდა გავხდე……აღარ მინდა……
კალენდარივით დაწერილი გაქვთ ცხოვრებისეული სიყალბის ტიპაჟი, თბილი და თან მოსიყვარულე ხალხი ….
რეალიზმო რეალიზმო რა ცრურწმენის აღსარებას “ვთხრობ” შენთან …. იუდა მინდა რეალიზმო…
რეალიზმო რეალიზმო შენზე მეცინება,
რით ვერ მისწავლე,არ ვყვები გრძნობებეს,განცდებს-გიცოცხლე….
რეალიზმო რეალიზმო შენში იცი რა მიყვარს? …

Love is Love

ყველაფერი ბავშვობაში დაიწყო, ჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა, უშუქობა და დახუჭობანა ეზოში, ბავშვური ფიქრები და მხოლოდ ის მადარდებდა როდის შევჭამდი ნაყინს.
უკვე წამოვიზარდე, დაახლოებით 15 წლის ვიქნებოდი, ჩემს გარშემო ყველა ბიჭი გოგოზე ლაპარაკობდა, ზოგმა უკვე ვიღაცის შეყვარება და შემდეგ გადაყვარება მოასწრო. თავი უხერხულად ვიგრძენი როცა მკითხეს არ მოგწონს ვინმე გოგოო?!
რადგან არ მომწონდა. ბიჭებისთვის არ მიმიქცევია ყურადღება, ვიცოდი რომ გოგო უნდა მომწონებოდა და მეც ველოდებოდი იმ ერთადერთს.
რამდენიმე თვე გავიდა და პირველად მომეწონა გოგო, ლილი ერქვა, რიჟა თმით და უამრავი ჭორფლით სახეზე. მის დანახვაზე სულ მეღიმებოდა და მიხაროდა როცა მის გვერდით ვიდექი. სულ თვალებში მიყურებდა და მეც ვწითლდებოდი, თვალებს დაბლა ვხრიდი და მეგონა რომ ყველა ხედავდა ჩემს შინაგან ემოციებს და სირცხვილით ვიწვოდი. საკმაოდ წამოვიზარდე, მაგრამ ლილის მიმართ მხოლოდ ეს უხერხულობა მაკავშირებდა, არანაირი სურვილი რომ მოვფერებოდი და ჩავხუტებოდი, მაგრამ მეგონა ეს იყო წმინდა სიყვარული და არა ის რასაც ჩემი კლასელი ბიჭები მიყვებოდნენ.
ზაფხულში დასასვენებლად რაჭაში წავედი, კატასტროფა იყო სამი თვე ლილის გარეშე, ვერც კი წარმომედგინა როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება როცა მას არ ვნახავდი ყოველ დღე.
რაჭაში ჩემი მეგობრის ახლობლებთან ვცხოვრობდით. ერთ საღამოს აივანზე ვეწეოდი, ვუყურებდი მზის ჩასვლას და ლილიზე ვფიქრობდი, ნეტა რას აკეთებდა იმ წამს. თუ ფიქრობდა თვითონ ჩემზე.
ჩემი მეგობრის ახლობელი შემოვიდა, რომ დავინახე დაიბნა, შეხტა, ბოდიში მომიხადა და გავიდა ისევ, მე დავუძახე და სიგარეტი შევთავაზე.
ქვემოდან მორცხვად ამომხედა, დავიბენი და ვერ მივხვდი რატომ ჰქონდა ასეთი გამოხედვა, რომელმაც დამატყვევა.
სულ თვალებში ვუყურებდი და ახლა თვითონ ხრიდა სახეს როცა შევხედავდი, როგორც მე ლილის დანახვისას.
რაღაც ვიხუმრე და გაეცინა, თვალები უნათებდა ღიმილის დროს და მაშინ პირველად ვიგრძენი ის რაც აქამდე ჩემთვის უცხო იყო.
საშინლად შემეშინდა. ხელი მომკიდა და მკითხა ხომ არ შეგაშინეო. მისი თითები ვიგრძენი ჩემსაზე და ბოლო მომეღო. ეს გრძნობა არასდროს მქონია არავის მიმართ, სახელიც კი არ ვიცი რა დავარქვა.
ისევ თვალებში ჩავხედე, საოცრად ღრმა მწვანე თვალები ჰქონდა და მეც ნელ-ნელა ვიძირებოდი მასში. ვიგუდებოდი, სული შემეხუთა როცა გამახსენდა რომ მისი თითები ისევ ეხებოდნენ ჩემსას.
ნუ გეშინიაო მშვიდად მითხრა, შენ არ ხარ არასწორი, გაფუჭებული და ცუდი.
მე გავბრაზდი და ვუთხარი მკაცრად, დიახ მე არ ვარ გაფუჭებული, ნორმალური ვარ-მეთქი და გავიქეცი.
ჩემს ოთახში ჩავიკეტე და მეგონა დედამიწაზე მხოლოდ მე ვიყავი ასეთი, მაგრამ ვერც გამეგო,როგორი..
მთელი ღამე ვფიქრობდი მის მწვანე თვალებზე და თბილ თითებზე. ლილის სახის ნაკვთები კი ნელ-ნელა მავიწყდებოდა.
მეორე დილით ჩვეულებრივად გავედი ოთახიდან, დავინახე სამზარეულოში და გარეთ გავედი, შეამჩნია და გამომყვა.
ხელი მომკიდა და ჩუმად მითხრა გამომყევიო, შემეშინდა, ხელი გამოვგლიჯე და სახლში შევბრუნდი, მაგრამ როცა კარები მივკეტე და ის გარეთ იდგა, უბრალოდ ფეხი ვეღარ გადავდგი წინ, მივიხედე და ისევ მიყურებდა თბილი თვალებით.
მივედი მასთან,მოვკიდე ხელი და გავყევი. სახლის უკან გამიყვანა, ბაღში შევედით, დედამისს უამრავი ყვავილი ჰქონდა იქ და გულმოდგინეთ უვლიდა. ბევრი მატარა, ბაღს გავცდით და სადღაც, მგონი მეზობლის ეზოში შევიარეთ. ხმა არ ამოგვიღია არცერთს და მე გულის ცემას უკვე ტვინში ვგრძნობდი. ულამაზეს ადგილას მიმიყვანა, გარშემო მხოლოდ ხეები და სიმწვანე იყო, ბალახზე წამოგორდა და მე ზემოდან ვუყურებდი, ვერაფერს ვამბობდი.

I’ll wait.

დაგელოდები, მაშინაც როცა უკვე აქ იქნები, ჩემს გვერდით.

შენ ძალიან შორს ხარ, ისე შორს ხელებით რომ ვერ ვაჩვენებ “აი ამხელაზე” მეთქი.
და მე გელოდები, როდის გახდები ისე ახლოს რომ შევძლო იმის თქმა, აი აქვეა.
ხელს წინ რომ გავწევ და ეს ხელი შენ მოგხვდება, მაგ დღეს ველოდები.

როგორ მაინტერესებს როგორი ხარ, როგორ იცვამ, დადიხარ, სუნთქავ, ეწევი, ყველაფერი.
შენ ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე სანტიერესო თავგადასავალი ხარ მეთქი ვერ გეტყვი,
უბრალოდ ის, რომ მინდა რამე ახალი ვცადო. შენ უფრო მეტი ხარ,
უკან რომ ვერ ვიხევ შიშის მიუხედავად ისეთი ხარ.
ხანდახან გავგიჟდები ისე მინდა რომ აქ იყო, უბრალოდ ახლოს,
ამ ქვეყანაში, ან მე ვიყო მანდ. (ეს რა თქმა უნდა უფრო მინდა)
როგორც უკვე გითხარი შენ მზის სხივს გავხარ, სულ პირველი რომ გამოჩნდება დილას,
ასეხარ ჩემს თავშიც. დილას პრიველი შენ ამოანათებ ხოლმე.
ვეღარ ვითმენ ისე გელოდები, რა ცუდი რამეა ეს ლოდინი! მინდა რომ მალე გავიგო როგორი ხარ, მალე გაგიცნო
მალე გავიგო შენზე რაღაცები, მალე ვნახო როგორიხარ მეგობრებთან და როგორი ჩემთან.
მინდა გასწავლო როგორ ვერთობი და აგიყოლიო შენც,
მინდა სულ გვერდით იყო და სულ მითხრა “ბოროტაძე, კნუტო, მაგარიკადიჰარ და ა.შ.”
ხანდახან მინდა რომ უბრალოდ ახირება იყო, არ მომეწონო და არ მომინდეს შენთან ყოფნა,
იმიტომ რომ მშიშარა ვარ და მეშნია ამდენი სირთულეების, აღიარების..
არ მინდა ბანალური “მინდა დილით ყავა მოგიტანო და შენთან ერთად დავიძინო”
მინდა შენთან ერთად ავიდე სახურავზე და ხალხს წყლიანი ბუშტები ვესროლო,
ისიც მინდა მაღაზიიდან შოკოლადები მოვიპაროთ და
მინდა დრამების გარეშე, უბრალოდ ბედენირები ვიყოთ.
არაქვს სტატუსებს მნიშვნელობა, მთავარია ჩემს გვერდით იყო
და როცა გავიგებ რომ რამე კარგი მოხდა, პირველი შენ დაგირეკო.
როგორ მეშინია შენი დაკარგვის ხოლმე, ვერც გიპოვი ვერსად, ასე შორს ხარ და ვერც სახლში ვერ მოგადგები, თუმცა როგორ დაგკარგავ არც ხარ ჩემი.
ეს გაცვეთილი ფრაზა რომელიც სუტად ასახავს სიტუაციას.
არმიყვარს ისდღე როცა მთელიდღე ვერგელაპარაკები ან გადიხარ ხოლმე და იძინებ,
ან დედას უთმობ კომპიუტერს.
არმიყვარს ვიდეოთვალით ლაპარაკი, იმიტომ რომ მალე მოგვიწევს გათიშვა.
არც ის მიყვარს როცა ცუდად ხარ და თავს არ უფრთხილდები,
არც ის მიყვარს როცა ცუდ ხასიათზე ვარ და გაბრაზებ.

მალე ჩამოდი და
დაგხვდები.
მალეც რომ არ ჩამოხვიდე,
დაგელოდები.

ემოციები

როცა ვხედავ საყვარელ ფისოს/ლეკვს:

ჰეი

შიშინით დაბადებულ ბავშვებს,
მეექვსედ გარდაცვლილ ანგელოსებს,
ულტრაიისფერი გამოსხივების თვალებს,
კონტრრევოლუციონრებს
და ტბის ფსკერზე დაძირულ პოეტებს..

ჰეი, ნიუ-იორკ!
ფერადია შენი დღევანდელი ტოგა
და სისხლიანი საშოდან ისევ გცვივა ბომბები,
როგორც ჰუმანიტარული დახმარება
ძნელად აღსაზრდელი თოთო ქვეყნებისთვის..
ჰეი, ნიუ-იორკ!
დიდია სახელი შენი და მოვედინ ნება შენი,
დაუძლურება ორსული სამყაროსი,
ამენ!

ჰეი, სფინქს!
რომელმაც გადაყლაპე უდაბნოების გუშინდელობა
და მახათებივით დაურიგე ნაშრომები
ყალბ თეორიტიკოსებს,
რათა ეამბნათ სამყაროსთვის შენს ორგანიზმზე..
ჰეი, სფინქს!
დიდია სახელი შენი და მოვედინ ნება შენი,
გაუცხოება ჩვენი მოგონებების,
ამენ!

ჰეი, შიდს!
ყოველდღიურობის ნათელით დამწყვდეულო
და ოფლიან თეძოებზე შემხმარო ლუციფერო,
რადგან მოიყვანე სილამაზე აქ, გოლგოთაზე
და მაინც არ გეკლდა კდემამოსილება..
ჰეი, შიდს!
დიდია სახელი შენი და მოვედინ ნება შენი,
ჩვენი სიყვარულის გაუკვდავება,
ამენ!

ჰეი, უილიამ შექსპირ!
ისევ უსასრულოდ დგამენ შენს პიესებს ეშაფოტებზე,
შიზოიდურ ღამეებში იზუთხავენ უაზრო სიტყვებს
და ჯერ ვერავინ, სულ ვერავინ მიხვდა,
რომ ჰამლეტი შენი მეზობლის კატაა..
ჰეი, უილიამ შექსპირ!
დიდია სახელი შენი და მოვედინ ნება შენი,
ყოფნა არყოფნის ფორმულებით მუმიფიცირება,
ამენ!

ჰეი, სილიკონ!
ისევ ხოცავენ შენს წიაღში ბუნებრიობას,
კოლიზიური აჩრდილებით ანგრევენ სხეულს,
შენ კი სდუმხარ, ან ბუყბუყებ
და შეექცევი ბიგმაკს და ჩიპსს, ტუჩების ტლეკით..
ჰეი, სილიკონ!
დიდია სახელი შენი და მოვედინ ნება შენი,
გაბერვა ჩვენი ტვინების და თვალის გუგების,
ამენ!

ჰეი, ღმერთო!
ჯვრიდან ჯერ არჩამოხსნილო და ჯერ არმომკვდარო,
ისევ ახადეს ფიქრებს ჩვენსას თავსახურავი
და ღობეებზე ჩამოაცვეს ჩვენი ლოცვების ფიტულები,
როგორც შენი ფოტოსურათები, ნეგატივებში..
ჰეი, ღმერთო!
როდის იქნება სახელი შენი დიდი
და როდის დაადგება ნება შენი ავტომაგისტრალს
ჩვენი თმებისკენ..
მაშინ, როცა ჩვენ ამოვხოცავთ ირმებს გუნდებად,
თუ მაშინ როცა შევისწავლით ყველა ინგლისურს?
ჰეი, ღმერთო!
ჩვენ შენი უჩინარი ვნებები ვართ,
სულის მინდორზე გაწოლილები ტურისტებივით..
ამენ!.

– ლორთქიფანიძე ალექსანდრე

აგრესია

თავშეკავება.
გამომუშავებული თუ თანდაყოლილი ნიჭი?
ღმერთი რომ დაგაბერტყებს უხვად, აი ეგ რა.
ყველაზე კარგი რაღაც რაც ადამიანს შეუძლია, ის რაც ყოველთვის და ყველგან გამოგადგება.

აგრესია.
ის რაც ჩემში არის მაგრამ თავშეკავება უფრო მეტად.
აგრესია, რომელსაც მხოლოდ მაუსის “მწარე ტკაცუნით” გამოვხატავ და არა მკლელობით.
როცა მე მხოლოდ თითებს ვატკაცუნებ ან კედელს ვურტყამ მუშტს და არა ვინმეს.
აი ის აგრესია როველიც შიგნიდან გწვავს და ცდილობს ამოხეთქოს, დაანგრიოს ყველაფერი.
აგრესია, რომელიც მიჩენს დაუოკებელ სურვილს დედაჩემის მოკვლისას.
როცა მშივდად ზიხარ და მხოლოდ შენ მძიმე სუნთქვაში გამოუხატება გაცოფება.

ფიქრები.
ის ფიქრები, როცა ყველაფერი ხდება შენს თავში რაც მოგინდება,
როცა მოგზაურობ ყველა ქვეყანაში, გყავს ის ადამიანი გვერდით ვინც გინდა რომ გყავდეს.
ფიქრები, იმაზე თუ როგორ ცხოვრობ შოკოლადის სახლში და გაქვს მჟავე კიტრისგან აშენებული დაჩა. (<3)
მაგრამ, რატომღაც უფრო მრავლადაა ფიქრები იმაზე თუ როგორ დგები და იჭრი ვენებს, როგორ იღებ იარაღს და კედელზე ტოვებ შენი ტვინის ნარჩენებს.
ფიქრები იმაზე თუ როგორ ესვრი ამ იარაღს ჯერ სხვას, მხოლოდ იმიტომ რომ გაჩუმდეს.
ფიქრები იაზე თუ როგორ გინდა ფეხი დაუცურდეს ვიღაც გოგოს რომელმას "უშნოდ" შემოგხედა.
როცა გინდა რომ კანი ააძრო ახვარ ბიჭებს, მოაჭრა თავისი სასქესო ორგანო და პირში ჩატენო.
ფიქრები იამზე თუ როგორ აძრობ ფრაჩხილებს მოძალადე მამაკაცებს, როცა გინდა უყურო მათ მტანჯველ სიკვდილს.
მთავარი ხომ ეს ფიქრებია, ხომ ამით "განვსხვავდებით" ცხოველებისგან? ეს ფიქრი შვება ყველაფერს, ცუდსაც და კარგსაც.
სიყვარულის ესაა, როცა ნაკლებად ფიქრობ მკლელობაზე და შოკოლადებზე და უფრო მეტად ფიქრობ ერთ ადამიანზე.
რამდენიმე თვიანი "სიყვარულის" მერე კი იმაზეც ფიქრობ, რაფერის წინდები ეცვა დღეს "იმ ერთადერთს".
ფიქრი აგიჟებს…

მოკალი–ჩაკალი.
შენში ეს გრძნობა.
რომ უნდა მოკლა ვიღაც.
აგრესია უნდა ჩაკვდეს! არა აგრესიით! სიმშვიდით..
მუსიკით რომელიც ძილის სურვილს ახშირებს.
წერით, რომლითაც არაფერი შავდება, სადაც უსიხლოდ შეგიძლია მოკლა ყველა.
ფიქრებით, სადაც შენ ხარ ღმერთი და შეგიძლია ყვეალფერი ქნა.
ვაფშე ყველაფერი!
კედელზე მუშტის დარტყმით, ბალიშში თავჩარგული ყვირილით და მაუსის “მწარე ტკაცუნით”
მოკალი ეს აგრესია შენში.
მოკალი.
მხოლოდ აგრესია მოკალი.

პოზიტივი.
გავიღიმო, ნელა ამოვისუნთქო და ვიფიქრო თუ რა მშვენიერია ეს ცხოვრება.
მწვანე ხეები, პატარა ბავშვის კისკისი, ლურჯი ტალღები, ვარდისფერი ყვავილები..
პაშლა ტი ნახოუ,
არ შველის ეს “ცხოვრება მაინც მშვენიერია”
ჯასთ..
აი ეს :

ისევ შენ

შეილება ორ ადამიანს ერთი უყვარდეს? აი ისეთი სიყვარულით, ერთადერთი როა.
ეს ადამიანი ორივეს ცხოვრების აზრად იქცეს, იდეალად, აი ისეთად როგორიც ფილმებშია.
შეიძლება ვინმე, ვინც შენთვის შეიქმნა სხვისიც იყოს?
შეიძელბა, იმიტომ რომ ეს შენ ხარ ასეთ.
და დარწმუნებული ვარ კიდევ ბევრის აზრი გახდი,
მაგრამ არცერთი ვყოფილვართ შენი “ფილმის გმირი” და ყველა მიგვაყოვე.
შეგვიძლია პატარა სექტა შევქმნათ “შენზე ნაწყენების”
შენ ამბობდი, რომ ერთ რამეზე ფიზიკურად ვერ იდარდებ მთელი ცხოვრება,
დრო გავა და ყველაფერი შენელდება, გრძნობაც და ტკივილიც, მაგრამ მაშინ რაუნდა ვქნათ, როცა დრო ჩერდება?! ადგილიდან არ იძვრის და ჩვენ ერთ ადგილს ვტკეპნით.
რამდენჯერ მაგრძნობინე უკვე ჩემი სისუსტე შენს მიმართ, როცა საქმე შენ გეხება სხვა ვხდები, პატარა ბავშვი რომელსაც სათამაშო წაართვეს.

We Might Be Dead By Tomorrow

დილით ფანჯრებიდან შემოსული სითბო.
შენს გვერდით გაღვიძება.
ისევ გადაძრობილი საბანი და ჩვენი გაყინუსი სხეულები, აზრადაც არ მოგსვლია არცერთს, რომ გაგვეთბო ერთმანეთი.
იღვიძებ, მკოცნი ნაზად და სწრაფად, თითფოს ჩვევაში გაქვს ეს და ასე იქნება მთელი ცხოვრება.
იცვამ თხელ, ფრიალა კაბას, მე საწოლიდან გაკვირდები როგორი თხელი და თეთრი ფეხები გაქვს.
წვრილი წელი და ნაზი ზურგი, ორი ნაჩხვეტი კუდუსუმის ძვალთან, აღმაგზნებ.
არც ადგომა მინდა და არც ის რომ სახლიდან წახვიდე, მინდა დავრჩეთ ერთად, სამუდამოდ.
ჩემი სურვილის საწინააღმედოგ ვდგები და მეც შენსავით თხელ, ფრიალა კაბას ვიცვამ, შენი ყვავილებიანია, ჩემი ზოლებით.
ხელი მომკიდე და სამზარეულოში გამიყვანე, ჯერ არცერთს არ გვითქვამს არაფერი.
ყავის გაკეთება დაიწყე, მე სკამზე ჩამოვჯექი და გარეთ ვიყურები, ვცდილობ მზეს გავუსწორო თვალი.
ყავა მომიტანე, ჩემს წინ დაჯექი, ნაზად შემომხედე და მითხარი “დილამშვიდობისა”
შენი სიტყვების გაგონება ნამდვილი გამოღვიძება იყო.
ტვინის აფეთქება, გულის აჩქარება, სისხლის სწრაფი მოძრაობა, ესაა ალბათ სიყვარული.
ის, რომ მე არ გეუბნები დილამშვიდობისას, უბრალოდ გიღიმი.
ყავა დავლიეთ, არაფერი გვითქვამს, სალაპარაკო თემა არ გვქონდა თითქოს.
ჩანთა აიღე და კარებისკენ წახვედი, მე ჩუმად, სევდიანი თვალებით გიყურებდი, თითქოს შეგეცოდებოდი და დარჩებოდი.
სახელურს ხელი მოკიდე, შეჩერდი, თავი ჩემსკენ შემოაბრუნე და დამემშვიდობე, ნაზად გამიღიმე, თავი ჩახარე და კარები გამოაღე..
მე წამოვხტი, ხელი მოგკიდე ხელზე, დარჩენა გთხოვე, კიდევ ერთი დღით.
ვერ მითხარი უარი, ვიცი, შენც გინდოდა დარჩენა.