მდუმარებაში მაინც ანათებს რაღაც…

– ერთ დღეს ორმოცდასამჯერ ვუცქირე მზის ჩასვლას!

და ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ დასძინე:

– როცა ადამიანს უმძიმს, მზის ჩასვლის ცქერა უყვარს…

– მაშ იმ დღეს, როცა ორმოცდასამჯერ უცქირე მზის ჩასვლას, ძალიან გიმძიმდა?

პატარა უფლისწულმა ხმა არ გამცა.

ყველას აქვს წასასვლელი..

მე მიყვარს საქართველო

მოვდივარ აუჩქარებლად და ვტკბები მანქანების ღუღუნით.. გავიხედ-გამოვიხედე და მივხვდი, თუ როგორ მიყვარს ჩემი უბანი, ყველა კუნჭული..
როგორ მიყვარს ეს ლამაზი ქუჩები, მშობლიურის შეგრძნებას რო გიტოვებს..
მივუყვები ნელა, პატარა ბილიკივით ტროტუარს.. რამხელა ბალახებია ჩემს გვერდით, რამე რომ გამოძვრეს და ფეხი მომაჭაამოს არაა გასაკვირი, მაგრამ მაინც როგორი ლამაზი ბალახებია..
აი ისიც, ჩემი საყვარელი ადგილი, ნაგვის ურნებით მორთული გზა, საოცარია..
ურნის გარშემო დადებული ლამაზად შეფუთული ნაგავი, ჩაგდება დაეზარათ ეტყობა, რა საყვარელი ხალხი ცხოვრობს აქ.
და მერედა რას ვერ ნახავთ ამ სანაგვეში.
ისევ აუღელვებლად მივდივარ შინისკენ, უფროსწორად პარკისკენ, აი ისიც, ყველაზე ღირებული ჩვენს პატარა უბანში, რაგბის სტადიონი… გარედან როგორი ლამაზია, რომ შეხედავ იგრძნობ ნამდვილი მამაკაცის მკლავებს, სიძლიერეს.. სახელიც როგორ ამშვენებს.. “ავჭალა”
აი ახლა ვუახლოვდები ეკლესიას, შავი ჯიპით რო დადის სარწმუნოება ეგ მაოცებს, სად ხდება კიდევ ასე?
სარწმუნოება შავი ჯიპით და სასმლის სუნით, საოცრად მიყვარს!
მე მიყვარს ეს ადგილი, ეს სახლები, ერთმანეთზე მიწებებული, მაღალი და ჭრელაჭრულა..
აივანზე გადმოკიდებული სარეცხი როგორ უხდება ამ ყველაფერს, ნამდვილად შესაფერისია.
როგორ მიყვარს ავტობუსის გაჩერება, ნაგავს აქაც ნახავთ, ოღონდ თქვენ რამე მოისურვეთ და აქ ყველაფერია!
თბილისი მართლა ისეთი ქალაქია, როგორც ჩვენი მთავრობა ამბობს, ყველაზე წინ დგას, ყ ვ ე ლ ა ფ რ ი თ!
მიყვარს ეს პარკიც, ერთი სასრიალო რომ დგას მხოლოდ, მოგვიგდეს სახელისთვის და მას დასტრიალებს ათასი ბავშვი.
მიყვარს რა! მიყვარს საქართველო! მე მიყვარს თბილისი და ჩემი უბანი!
მერედა საღამოს როგორ ლამაზდება აქაურობა? სავსეა ღიპიანი მუჟიკებით, ოდნავ დალეულში რომ არიან, გაგართობენ ისტორიებით და “დაია შენი სახელი მაჩუქეთი”.. ამას თან ფონად მოსეირნე ახალგაზრდობაც აქვს, ზესუმზირით რომ ალამაზებენ ქუჩებს.. არა მეტი რაღა უნდა გაალამაზონ?!
ლამპიონები უნათებს გზას ამ ახალგაზრდებს და მოზასავე წყვილებს, ხანდახან კი ციმციმებენ მაგრამ მაინც კარგია შუქი, თუ ჩაქვრა ეგეც არაფერი, სიბნელეს რა ჯობს? ყველაფერი ბნელი, შავი და ქურდული ახლა მოდაშია, ძმაო 😉

არა ქვეყანა კი არა უფრო ხალხი მიყვარს… რომელიც ამ ყველაფერს ქმნის!
უნდა მეამაყებოდეს! მე ქართველი ვარ!
ფუ ბლიად..
რატო? 😦

იმედი – უკანასკნელი ბოზია რომელიც ბოლოს კვდება

მომენტი როცა ვიღაცას ელოდები.
მომენტი როცა შველას ითხოვ და მოლოდინში ხარ, რომ ვიღაც გიშველის.
მომენტი როცა არარეალურ პასუხს ელოდები ვიღაცისგან.
მომენტი როცა წამიერ ამინდის ცვლილებაზე ფიქრობ.
მომენტი როცა გინდა, რომ დრო გაჩერდეს.
მომენტი როცა გინდა რომ. ღამე გაგრძელდეს და არ დარეკოს მაღვიძარამ…
… და ბევრი ამის მსგავსი მომენტი.

როცა იმედი გაქვს რომ ეს ყველაფერი მოხდება..
მოვა ის ვისაც ელოდებოდი, გიშველის, გეტყვის იმას რაც გინდა..
ამინდი შეიცვლება, მზე ამოანათებს და გასისხლიანდება ცა.
დრო შეჩერდება, აღარ გათენდება და დიდხანს დაიძინებ.
იმედი – საოცარი რამეა, ის გრძნობა გეუფლება რამდენიმე წამით, რომ თითქოს მართლა მოხდა ეს ყველაფერი და უკვე განიცადე..
ყოველი დღის მოსვლა იმედის დამსახურებაა, რადგან გუშინ არ დანებდი და გადაწყვიტე კიდევ ერთი დღე გეცოცხლა და ასე ბოლომდე, სანამ ბუნებრივი სიკვდილით არ მოკვდები.
იმედი, რომ ყველაფერი უკეთ იქნება, წარმატების პირველი ნაბიჯია.
გაცვეთილი ფრაზა – იმედით ვციცხლობთ. სულაც არ არის გაცვეთილი შინაარსის, მართლაც იმედით ვცოცხლობთ.
ის საოცარი მომენტი, გრძნობა, როცა სიმღერას ეძებ და “დაელოდეთ” გიწერთ.. ამ დროს იმედი გაქვთ რომ აუცილებლად ამოგიგდებს იმას, რომელიც გინდოდათ.

მაგრამ..

არც დრო ჩერდება, ვერც სიმღერას პოულობთ, მალე თენდება, ამინდი ჩვენს დაუკითხავად იცვლება, არც საშველად მოდის არავინ და ეს მოლოდინის ასრულების მომენტები მხოლოდ იმ მოლოდინის დროს გვიხდება. რატომ? იმიტომ რომ..
იმედი – უკანასკნელი ბოზია რომელიც ბოლოს კვდება!

მაგრამ მაინც გვაქვს იმისი იმედი, რომ იმედი ისევ გაცოცხლდება. ეს იმედი – უკვდავია.

იდიალური ბალიში

როგორია იდიალური ბალიში? როცა მიდიხარ ვინმესთან, ყველაფვერს უყვები რაც გაწუხებს, ერთ-ორ ცრელმსაც გადმოაგდებ და მიდიხარ.
ის ადამიანი იმ წუთას ბალიშია.
ალბათ მიხვდით თუ რატომ ბალიში..
ყველას გვქონია ასეთი შემთხვევა ბალიშთან.
ძილის წინ ის ჩვენი საუკეთესო მეგობარიც ყოფილა, ძალიან აზაბოჩენი ახალგაზრდებისთვის საყვარელიც და ა.შ.
ძალან ბევრჯერ ვყოფილვარ ვიღაცის ბალიში.
მომწონდა კიდეც ეს “საქმიანობა”, მეთვითონ ვეძებდი იმას ვისაც უბრალოდ ლაპარაკი უნდოდა და ყველაფრის გადმონთხევა..
მერე მიხაროდა როცა კარგად ხდებოდნენ. ვერც ვამჩნევდი ისე მიშორებდნენ თავიდან.
შემომდებდნენ სადმე გადაკარგულში და დასაობებლად მიმიტებდნენ.
“ბალიშობა” მომბეზრდა. მეთითონ გავიჩინე რამდენიმე ბალიში.. ფუმფულები და თბილები.
სულ ჩემს სამსახურში რომ არიან.
ჩემი ბალიშები თქვენ ხართ, მოვდივარ, გიყვებით ყვეალფერს და მივდივარ.
მაგრამ მე არ დაგტოვებთ სადმე გადაკარგულში.

როცა ვიღაცის ბალიში ხარ ეს საშინელებაა, ამას გვიან მივხვდი. ამას გამოყენება უფრო ქვია ვიდრე ვიღაცის დახმარება.
ასე რომ კარგად დაფიქრდით, თქვენც ხომ არ ხართ ვიღაცის ბალიშები?

: )