ჩვენ ვცხოვრობდით

არაუშავს.

ყველა სიმღერის ტექსტში ვეძებ სიტყვას, ფრაზას რომელიც აღწერს ახლა რა ხდება..
ყველა სიმღერაში ვეძებ ემოციებს რომლებიც აღარ მაქვს, სიყვარულს რომელსაც ვეღარ განვიცდი.
ყველგან ვეძებ, ყველგან, იმ რაღაცას რაც “გულით მინდა”
მაგრამ არ ვიცი როგორი გრძნობაა როცა გულით გინდა,
მხოლოდ გონების ხმა ჩამესმის რომ, არა შენ ის არ გჭირდება, მარტო ყოფნა ჯობს.
დღეს განსაკუთრებით მენატრები ნოა..

––

ერთი დღე მე და “ნოას” ცხოვრებიდან.

ყველას გამოგიცდიათ ხომ ეს? როცა დილით არ ხარ მთლიანად გამოფხიზლებული, ვერ იაზრებ რა დღეა, რიცხვი, საათი, გონებაში მხოლოდ მისი სახელი ან სახე ან რამე მასთან დაგავშირებული გიტრიალებს..
იმ დღესაც ასე იყო, ჩვენ ერთამანეთთან ძალიან ახლოს ვცხოვრობდით, მაგრამ არასდროს გაგვიღვიძია ერთდროულად, ერთად.
ის ყოველთვის უფრო ადრე იღვიძებდა, ჩემზე ადრე–ჩემს გონებაში, მასზე ადრე– ჩემს გონებაში.
ყველა დღე ასე იწყებოდა, რამდენიმე თვის განმავლობაში, ან იქნებ წლის.. აღარ მახსოვს, თითქოს მთელი ცხოვრება ერთად ვიყავით და უკვე არეული მქონდა რიცხვები ერთმანეთში, ან რა მნიშნვნელობა აქვს დროს? როცა ერთი დღე საუკუნეს ნიშნავდა მასთან.

არც ყავას ვუდუღებდი დილით, არც იმაზე ვოცნებობდი ბლინები მიმეტანა მისთვის საწოლში და ცხელი შოკოლადი.საერთოდ არაფერზე ვოცნებობდი რაც მას ეხებოდა. რატომ?
სხვანაირი იყო ყველაფერი, არა–ჩვეულებრივი, არაფერი მინდოდა მისგან სანაცვლოდ, არც მე ვაპირებდი მისთვის რამის მიცემას, ჩვენ უბრალოდ ვიყავით ერთად და..

დილას ერთად გავედით სახლიდან, სკოლაში მივდიოდით, არც სკოლა მიყვარდა იმ პერიოდში და არც გარშემო არაფერი, მხოლოდ მე და ნოა ვიყავით ერთად.
გადავწყვიტეთ გაგვეცდინა გაკვეთილები და ეს დღე ყოფილიყო ჩვენი.
რა თქმა უნდა საყვარელ ადგილას წავედით, გაგიკვირდებათ და იმ პატარა სასაფლაოზე რომელიც ჩემს სახლთან ახლოსაა და სადაც მზე ყველაზე ლამაზად ანათებს.
მზიანი ამინდი იყო, სულ დამავიწყდა მეთქვა, მგონი ზამთარი იყო და სულაც არ ციოდა..
ჩვენ საყვარელ ადგილას დავსხედით, საიდანაც პატარა სახლები მოსჩანდა და სიმშვიდე ისმოდა,
ხმა არ ამოგვიღია არსერთს, ვისხედით გაუნძრევლად რამდენიმე საათი და ვუყურებდით ამ სიმშვიდეს.
მერე წამოვწექი და მუხლებზე დავადე თავი, თმაზე ნაზად გადამისვა ხელი და მითხრა რომ “არაუშავს”
ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდა, მაგრამ უსიტყოდ მჯეროდა მისი და დავიჯერე, რომ არაუშავს..
გამიღიმა და ახლა თვითონ გახედა პატარა სახლებს, მე ცას ვუყურებდი და ხმამაღლა ვუთხარი, მერედა როგორც უშავს ნოა..
ცოტა ბრაზმა გადამირბინა სახეზე,
მისი მშვიდი სახე კი ყველაფერს აქრობდა,
“ყველაფერი შეიცვლება, მთავარია გჯეროდეს”
ისევ გადამისვა ნაზად ხელი თმაზე და ღმად ამოისუნთქა,
მჯერა,მჯერა.. ჩავილაპარაკე ჩუმად და თვალები დავხუჭე როცა ნიავმა დაუბერა,
ნოამ კი სახეზე დამაფარა ხელი და სიცილით მითხრა, ხომ შეგპირდი რომ ცივ ნიავსაც არ მოგაკარებდი.
გამეღიმა და კიდევ ერთხელ ვიგრძენი ნოა გონებაში.

6 საათის შემდეგ სახლში უნდა დავბრუნებულიყავი და წამოვჯექი, მშვიდად, მოჭუტული თვალებით( რადგან მზე მანათებდა) გადავხედე იქაურობას, გავიღიმე და გვერდით ნოას გავხედე..
რა თქმა უნდა იქ არავინ იჯდა, რადგან ნოა მხოლოდ ჩემს გონებაში არსებობდა დილაობით, გაღვიძებამდე.
მე კი, შეყვარებული ვიყავი ჩემს მარტოობაზე.

ეს ყვეალფერი კი, არაუშავს..

Thin Air

ნეტა თუ შეიძლება ვაქციოთ ეს რეალობა სამოთხედ? ვფიქრობ რომ ყველაფერია შესაძლებელი. 

მაგალითად ჩემთვის სამოთხე ასეთი იქნებოდა: 

131213

მდუმარებაში მაინც ანათებს რაღაც…

– ერთ დღეს ორმოცდასამჯერ ვუცქირე მზის ჩასვლას!

და ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ დასძინე:

– როცა ადამიანს უმძიმს, მზის ჩასვლის ცქერა უყვარს…

– მაშ იმ დღეს, როცა ორმოცდასამჯერ უცქირე მზის ჩასვლას, ძალიან გიმძიმდა?

პატარა უფლისწულმა ხმა არ გამცა.

მოგზაურობა ფოტოსურათებით

არსებობს ფოტოები, რომლის დანახვაზეც შეიძლება რაღაც გაგახსენდეს, მოგენატროს, მოგინდეს. არის ფოტოები რომლის დანახვაზეც გახსენდება ვინმე, რამე. და კიდევ არის ფოტოები რომლის დანახვაზეც გინდება იქ ყოფნა, თვითნ ამ ფოტოში. ეს ფოტო კი რამდენიმე კატეგორიას მოიცავს ერთდროულად.
გამახსენდა რაღაც სასიამოვნო, მაგრამ სულაც არ მომდომებია იმ დღის განმეორება, მომინდა ამ სურათში ყოფნა და კიდევ რაღაც მომინდა.
მომინდა რომ აქ გაგვევლო ერთად, მე და შენ, ხელიხელ ჩაკიდებულებს, ჩუმად და უსიტვყოდ, უბრალოდ გაგვევლო. ამ ბილიკით მივსულიყავით ზღვის პირას, ჩამოვმსხდარიყავით ნაპირზე, შენ თავი დაგედო ჩემს მხარზე და გეთქვა რა სიმშვიდეაო. მერე ხელი მომეკიდა ხელზე და მეპასუხა, ჰო,საოცარი სილამაზეა. რამდენიმე საათი ასე გაუნძრევლად და ჩუმად ვმსხდარიყავით, მერე მოგვბეზრდებოდა ეს სიჩუმე და დავიწყებდით ლაპარაკს, ჯერ იმაზე თუ რა ლამაზია სკარლეტი და იმაზე ვიჩხუბებდით რა დაგვერქმია ჩვენი ფისოსთვის. ისევ ამოვივლიდით ამ ბილიკს, უკვე ჩაბნელებული იქნებოდა ყველაფერი, რა თქმა უნდა სავსე მთვარე გადმოგვყურებს ციდან. შეგვცივდება მერე, მოგეხუტები და ასე მოხუტებულს მიგაცილებ სახლამდე.
მერე, სახლის ისტორიას სხვა ფოტოზე გავაგრძელებ.

როგორ გაუმწარო სხვას სიცოცხლე

საერთოდ მშვიდი ვარ, მე ასე ვთვლი და რავიცი..
არმიყვარს ვინმეს ნაწყენს რო ვტოვებ, ვცდილობ ყოველთვის ვაპატიო და ვიყო “შენდობილი”.
მაგრამ არის მომენტები, როცა მავიწყდება ყველანაირი ადამიანური სიმშვიდე და ვემსგავსები “შურისმაძიებელ” ცხოვრელს..
ამ დროს არაფერი მაინტერესებს, მაქვს ერთი მიზანი და მშვიდად, გაწონასწორებულად მივდივარ ამ მიზნისაკენ.
ვცდილობ რაც შეიძება მეტი ‘B’გეგმა მქონდეს, უკან დასახევიც და რაც მთავარია “გენიალური დარტყმა”..
ძალიან საინტერესოა, რატო ხდება ასე?
როცა მწარდები, თითქოს მშვიდი ხარ, თითქოს სულ ასეთი იყავი და სულ ასე სწერვობდი..
მომწონს ჩემი თავი სწერვა, მაგ მომენტში ძალიან ძლიერი ვარ და არაფერი არ მაწუხებს.. თუმცა ჩვეულ რიტმს როცა ვუბრუნდები მერე მიკვირს, ნუთუ ეს მე ვიაყვი?! ცოტა იემგაცრუებულიც ვარ ჩემი თავით..
მაგრამ როცა ძალიან გაბრაზებული ვარ! ოჰ, მიფრთხილდით..
რა მაბრაზებს? როცა დამცინიან.. როცა ჩემს საყვარელ ადამიანებს დასცინიან.. როცა ვინმე უცნობს ამცირებენ, როცა მარტო თავის თავზე ფიქრობენ..
რას ვაკეთებ ამ დროს?
ნელ-ნელა, ჭკვიანურად ვწოვ მოწინააღმდეგეს სასიცოცხლო ძალებს..
ცოტა სისხლსაც ვაყოლებ ხოლმე..
და ამით დიდ სიამოვნებას ვიღებ.
არ არსებობს მეტოქე რომელსაც ვერ დავამარცხებ, ოღონთ თუ მართლა მინდა მისი განადგურება..

როგორ მომწონს ეს ძლიერი გოგოს იმიჯი, ყავით ხელში, სათვალეები მომიხდებოდა არა?

ვხვდები რომ ამაში არაფერია მოსაწონი, სინამდვილეში არც მომწონს ეს ‘მაგარი გოგო’ ობა, ჩემი თავი ისეთი გულიბრყვილო და დამთმობი მიყვარს როგორიც ვარ.
მაგრამ რა ვქნა? ხანდახან მართლა საჭიროა იგველო, უკბინო სანამ კბენას დაგასწრებენ..
ხოდა ჯობს მოვასწრო ყველას დაკბენა სანამ სწერვა გოგოს როლში ვარ : )

როცა ძალიან გაბრაზებულები ხართ საჭიროა:
1. შეინარჩუნოთ სიმშვიდე
2. არ დაანახოთ არავის რომ ნერვიულობთ
3. არ ინერვიულოთ
4. მიზანი! მიზანი!
5. ჭკვიანურად გათვალეთ ყველა მოსალოდნელი სიტუაცია
6. დახმარება თხოვეთ ძლიერ ადამიანს, რომელიც უბრალოდ თვალყურს გადევნებთ.
7. გამოხედვა, უნრა ეშინოდეს !
8. როცა გადამწყვეტ დარტყმას აყენებ, არ იფიქრო არაფერზე, უბრალოდ გააკეთე ეს!
9. მალევე დაუბრუნდით ჩვეულებრივ სახეს, სხვებთან არ გამოხატოთ ეს გაბრაზება და ბრაზი იმ ერთისთვის შემოინახეთ
10. დარწმუნებული ხარ რომ მიზეზი ღირს ამ ყველაფრად?

p.s.

შეჩერდი წამო, მშვენიერი ხარ!

ნიასთან ვნახე ეს ტეგ თამაში და როგორც ყოველთვის თავი დავითაგე (აბა სხვა არ მთაგავს არსად და:( )
ჰოომდა დავიწყებ ჯერ იამზე ფიქრს თუ როდის მინდოდა წამის გაჩერება და მერე შესაბამისად დავიწყებ პოსტის წერასაც 😀

ისეთი წამები, რომლის გაჩერებაც მომდომებია, საკმაოდ ბევრი იყო (საბედნიეროდ) მაგრამ მე მხოლოდ ათს ჩამოვწერ..

შეჩერდი წამო, მშვენიერი ხარ!

1. როცა ჩემს დას დილით ბალიშის რტყმით ვაღვიძებდი, მერე მიმძუყნიდა, მერე წყალს ვასხამდი და საჭირო ოთახში ვწუწაობდით..

2. 3 წლის წინ.. როცა ზემოთხსენებულ ჩემს დას პატარა, მსუქანი ბავშვი ეყოლა.. 3 დღეღამე გავათენეთ, ვინერვიულეთ და მერე გვეღირსა ულამაზესი თაკო (იხ.სურათი) ❤ 1 კვირის მერე სახლში მოიყავნეს.. პრიველად რომ დავიჭირე ხელში, აი მაგ წამის გაჩერება ნადმვილად მინდოდა.

3. კარგად მახსოვს პირველი თოვლი.. ყოველთვის მიხარია პრიველი თოვლი და აი ის მომენტი დილით დედაჩემი რომ მაღვიძებს გარეთ თოვს გაიხედეო.. თვალები არმაქვს გახელილი და ისე რომ წამოვხტები და მივვარდები ფანჯარას)) ყოველთვის მინდა გავაჩერო წამი მაგ დროს..

4. როცა სულ მარტო ვიდექი ძალიან ამაღლებულ ადგილას (აღარ მახოსვს სად) და გადმოვყურებდი მთელს თბილისს… სულ მარტო და სრულ სიმშვიდეში.. მმმ

5. როცა მე და ჩემი ძაღლი დავრბოდით სტადიონზე.. სხვარაგზაიყო? დაცვა თუვიღაც მოგვზდევდა ჯოხით)) არ შეიძლება აქ სირბილიო O.o

6. ზღვა! ოოო ეს იყო ყველაზე კარგი.. როცა პრიველად ჩავხტი წყალში და ტალღამ სულ სახით მაფორთხიალა ქვებზე )) მერე მრგვალ კამერას დავაჯექი ზემოდან და იმ მრგვალში გავიჭედე.. სამწურაროდ ამოვტრიალდი და კინაღამ დავიხრჩვი.. მაგრამ მაინც ყველაზე კარგი იყო პირველად ზღვაში!

7. როცა ნაყინს ვჭამ სულ მინდა რომ გაიწეროს დრო და არასდროს დამთავრდეს ესესეს უგემრიელესი ნაყინი ❤

8. ორშაბათს როცა აჩის ვეხუტებოდი 😦 ყველაზე თბილი ჩახუტება იყო… ❤ ❤

9. როცა სოფელში მივდივარ ხოლმე და მანქანიდან ჩემს სახლს დავიანხავ..

10. როცა ჩემს 3 წლის დიშვილს (იხ.სურათი) ძინავს ჩემს ხელებში და მარტო მისი სუნთქვა მესმის ❤

პ.ს. ვთაგავ : მზეს, ანანოს და mariamous

პ.პ.ს.