Overthinking.

და შენ პირველად, ჩემს ფიქრებში უფრო მეტი ხარ, ვიდრე მე.
არ მეკარება ძილი, რადგან ვერავინ გაბედავს ახლა ჩვენს დაშორებას.
ყველაზე შორს ხარ ჩემგან, ფიქრებით, ფიზიკურად.. ყველაზე შორს.
ვიდრე აქამდე ყოფილხარ,
იქამდეც კი, ვიდრე შევხვდებოდით ამ ცხოვრებაშიც ერთმანეთს. 
შორს ხარ, მაგრამ არასდროს ვყოფილვართ ასეთი ერთი.
რადგან შენ ჩემს ფიქრებში უფრო მეტი ხარ, ვიდრე მე. 
მუსიკას ვერ ვუსმენ,
ვერ გაბედავს მელოდია, სხვადასხვა ტექსტები, შემოვიდნენ ჩემს გონებაში
და გაგწიონ გვერდით.
მე ვერც ყავას ვსვამ, არც საჭმლის სურვილი მაწუხებს,
რადგან ვინახავ ჩემს ტუჩებს, რომ ჯერ შენ შეგეხონ და მერე სხვა ყველაფერ დანარჩენს. 
ადგილს ვერ ვპოულობ, მე დავძრწივარ აქეთ–იქით, 
ვეღაც ვსუნთქავ,
მხოლოდ სიცივე მოდის ჩემამდე, რადგან შენ ხარ ასე შორს..
და მე მცივა, 
სიცივე ერთადერთია რაც გგავს,
ამიტომ ბედავს ასე უტიფრად ჩადგომას ჩვენ შორის. 
ის მეხვევა შენს მაგივრად
და მე უბრალოდ ვკანკალებ.
ერთადერთი რასაც ახლა ვეძებ შენ ხარ, შენი ღიმილი ისევ,
შენს უჟურ სახეზე. 
ვეძებ მხოლოდ შენს ღიმილს, ჩემზე ნუ ღელავ, ჩემიც გვერდით უდევს შენსას.
მარტოობას ვეღარ ვგრძნობ,პირიქით, ლამის გავგიჟდე ამ სიგიჟით.
არ მასვენებენ ხმები, რომლებიც არ გვანან შენსას.
აქაც უნდა ვეძებო ალბათ, შვება სადღაც შენს ხმაში. 
სევდაც ვერ მეკარება, რადგან როცა მიახლოვდება ხედავს, რომ 
არასდროს არ ყოფილხარ ჩემს ფიქრებში იმაზე მეტი, ვიდრე მე. 
შენი ნახვიდან სამი დღის მერე, 
გაქრა გარშემო სამყარო,
კარგიც და ცუდიც,
მონატრებაც და
სიყვარულიც. 
და დარჩი მარტო შენ,
ჩემ ფიქრებში, ჩემზე მეტი. 

ჩვენ ვცხოვრობდით

ხთფუ <3

ამ პოტით მინდა რომ თქვენში შურის გრძნობა აღვძრა, გალურჯდეთ ისე შეგშურდეთ ჩემი! დიახ, დამიჯერეთ შეგშურდებათ!
იმიტომ რომ, მხოლოდ მე მყავს და მხოლოდ მას ვყავარ ასეთი მეგობარი!
დიახ, მაგისიც უნდა გშურდეთ!

აეროპორტი და მონატრებული და

1. გზა

ამ გზას თითქმის ერთი წლის წინ მოვუყვებოდით.. მე და მთელი ჩემი ‘ოჯახი..’
ეს თითქმის ბოლო მომენტებია როცა ჩვენ მთლიანი ‘ოჯახი’ ვიყავით..
ეს გზა აეროპორტთან გაჩერდა, შენ შენი ბარგი გადმოალაგე და წახვედი, გაფრინდი შორს.. იყო დამშვიდობებები და დამშვიდებებიც.
აი ახლა ისევ მოვუყვები იმ გზას ჩემს დაშლილ ‘ოჯახთან’ ერთად..
შენ შორ ხარ, მეორე და სახლშია და დავრჩი მე, დედიკო და მამიკო..

2. მომენატრე

ახლა უკვე აეროპორტშ ვარ, რამდენიმე საათის გატარება მომიწევს ალბათ მოლოდინში, როდის ჩამოხვალ და ისევ ‘გაგვაოჯახებ’..
ეს სიტყვა არ ჟღერს თბილად, ქართული ოჯახები არ არის თბილი..
ფემილი, სიმია.. მიყვარს ეს სიტყვები, უფრო მეტი სითბო იგულისხმება თითქოს.
მაკლდა ეს ყველაფერი, ოჯახური სითბო და ალერსი ;დ ლოლ..
არა, არა მართლა მაკლია.. ამიტომ ორმაგად მიხარია რომ ჩამოდიხარ, თუნდაც ერთი თვით..
მომენატრე, მომენტებში ძალიან მენატრები.. მაგრამ ხშირად გელაპარაკები სკაიპით და გხედავ, მაგრამ როცა რამდენიმე დღე აღარ შემოდიხარ მაკლიხარ ხოლმე..

3. აეროპორტი

ყველა სკაიპზე და ოდნოკლასნიკებზე ლაპარაკობს. ვინ ვის ელაპარაკა იმ დღეს და რამე..
რამდენიმეს სძინავს მოკუნტულს ამ მოუხერხებენ სკამებზე..
აი ამ წუთას ჩამოვიდნენ მთელი ოჯახით, პატარა ბავშვით, დახვდნენ აქ და მიდის გადაკოცნები, მომენატრეები და მოკითხვები..
უმეტესობა ჩამოსვლის გრაფიკს უყურებს ბედნიერი თვალებით..
ზოგს უხარია, ზოგს არა..
უფ ახლა მაგარმა რუსმა ნაშამ ჩამიარა გვერდით ო.ო
დაიზმენებული ვარ, ვინმე ხომ არ კითხულობს ნეტა :ს
შიტ, თამუნას რეისი დაიგვიანებსო, 4 ზე ჩამოვაო..
კიდევ კარგი ჯესი წამოვიღე და თერმოსით ყავა ❤
რავაკეთო? ვაკვირდები ხალხს.. ზოგი ჩამოდის და მართლა უხარიათ მათი ჩამოსვლა.
ზოგი მარტუსულია, გაყინული სახით მიდის გასასვლელისგენ და შურიანი თვალებით უყურებ დიდ ოჯახებს.
ვერ მივხვდი, რომელი უფრო საცოდავია, ვინც ჩამოდის და არავინ არ ხვდება, თუ ის ვინც ჩამოდის მარა სულაც არ უხარია რომ ჩამოვიდა.
წავალ რამე სხვას გავაკეთებ ^^

4. თამუნა

ომგომგ მალე ჩემი და ჩამოვა იტალიიდან ❤
ძალიან მომენატრა.
სხვანაირია, უბრალო და კეთილი.. ძალიან კეთილი და გულჩვილი.. თამუნა ის თეთრი სხივებია ამ ბნელ ქვეყანას რომ აკლია..
ვერ ვუგებთ დიდად, მე აგრესიული ვარ და ისკიდე პირიქით, სულ ცდილობს სიკეთის თესვა და რელიგიის სიყვარული მასწავლოს..
პრინციპში რაც კი ჩემში სიკეთეა ეგეც მაგან მასწავლა ალბათ..

ბლინ რა ნიუდაჩნიცა ვარ, რამდენიმე საათი ველოდე გამოსასვლელთან, მეთქი შემდეგ რეისით ჩამოვა და გავედი ორი წამით საჭირო ოთახში, გამოვედი და იქ დამხვდა 😐 არადა მინდოდა დავხვედროდი და ბლაბლა 😐

5. სახლი

გზაში გათიშულები ვეყარეთ, თამუნა ყვებოდა რაღაც ამბებს.. უბრალოდ კარგად ვიყავი და თავს ისე ვგრძნობდი როგორც… რავიცი როგორც ოჯახშ რომელიც ნორმალური არასდროს ყოფილა ჩემთვის..
სალხში მივედით, გავხსენით საჩურები, ვილაპრაკეთ ბევრიბევრი, ჩახუტებები და სიყვარულისახსნები..
მოკლედ ძალიანნ მიხარია ❤

❤

წაბლი.

წაბლი მოგიტანე.
ყველას ძალიან მოგვენატრე, მე მომენატრე.
ნეტა გესმის ჩემი? ალბათ ჰო.. იქნებ ლაპარაკი სულაც არ არის საჭირო და ისეც გაიგებ? მაინც ვიპარაკებ, ყოველი შემთხვევისთვის..
არ გასულა წამი რო შენზე არ მეფიქრა, არა გატყუებ, იყო ასეთი წუთები,
მაგრამ ძალით არ ვფიქრობ ხოლმე შენზე, ხალხში ტირილი არ მიყვარს..
ვიცი რომ არ გინდოდა წასვლა, ებღაუჭებოდი აქაურობას, უკეთესია განა აქ? მანდ ხომ კარგად ხარ?
მომატყუე რა, მითხარი რო ყველაზე მაგრად ხარ, მითხარი რა რამე..
რა მშვიდი სახე გქონდა იმ დღეს, დასვენებული, მაგრამ მაინც გეტყობოდა რაღაც სინანულის..
ბავშვები? როგორ იქნებიან უშენოდ? იმათ ყველაზე მეტად ენატრები.
იცი?! რაღაც კარგი მაინც მომიტანა ამ ყველაფერმა…
ერთადერთი კარგი! აღარ მინდა თავის მოკვლა, და არც არასდროს მოვიკლავ, სიკვდილიც აღარ მინდა!
არ არსებობს არაფერი ისეთი რასაც ვერ გადავიტან, რომ ამად მიღირდეს.. ვერ ვატკენ ასე ჩემს მშობლებს და მეგობრებს..
შენც გეტკინებოდა ვიცი… მანდ რო მნახავდი და გამომაგდებდი პანჩურებით, მაგრამ ეჰ..
რომ მცოდნოდა ის დღე ბოლო იყო როცა გხედავდი, არ წავიდოდი, შენთან დავრჩებოდი, ჩახუტებულს დავიძინებდი და შენს ღრმა სუნთქვას მოსსმენდი..
ოჰ როგორი ძნელია უშენობა, დედამიწას მოაკდა რაღაც, მარტო ჩვენ კი არა..
გავა დრო, წაიღებს ტკივილსო – ამბობდა ჩარკვიანი.. მალე გავიდეს რა დრო, ძალიან მალე.

აი წაბლი მოგიტანე, ბიძია..

–––

დადრაფტული მქონდა, ეს შენი გარდაცვალების რამდენიმე დღის შემდეგ დავწერე..
ახლა მთლიანად “დავეცი”.. სიკვდილზე ვოცნებობ! ვიცი ჩვენ საერთოდ არ ვყოფილვართ ახლო მეგობრები, სისულელეაო იტყვის ბევრი, ასე რომ ვგიჟდები და ცუდად ვარ.. მაგრამ რა იციან… რა იციან რა ძნელია ჩემთვის ვინმეს დაკარგვა..
რა იციან როგორი ანომალიური შიში მაქვს სხვისი სიკვდილის..
მე ჯერ არც დამიწყია შენი გაცნობა და უკვე აღარ ხარ, ვინღა გავიცნო?! თუმცა იმდენი მაინც დამიტოვე და მანახე რომ სიგიღემდე შემყვარებოდი..
ეს რა გაგვიკეთე? შენი სახელის ხსენება და გულში მტკივნეულად მივლის, ცრემლებსაც კი ვეღარ ვყლაპავ და მიწევს ყველას დავანახო როგორ მტკივა. არადა ეს ძალიან არ მიყვარს.
ჩემი ის უკანასკნელი ნაწილები წაიღე რაც ჩემი იყო.
ახლა რაღა დავღცი? ცარიელი ვარ…
უბრალოდ ძალიან მენატრები, მინდა რომ აქ იყო.. იმიტომ რომ შენ გინდოდა ასე, სიკვდილი რომ გდომოდა უფრო ადვილად შევეგუებოდი…
ჯერ კიდევ არ გამიანალიზებია კარგად რომ აღარ ხარ.

წაბლიც მოილია.

ზაფხულის 13 დღე ^^

დღე პირველი. (ჩასვლა)

დილით ადრე ამაგდო დედაჩემმა, 7 იქნებოდა.. მამიკომ წაგვიყვანა დიდუბემდე და ჩავსხედით მარშუტკაში. მგზავრობას ვერ ვიტან და მატარებლით მინდოდა, მაგრამ არაო.. წინ ვიჯექი და ყველა ამომსვლელ/ჩამსვლელის გატარება მიწევდა, + ფანჯარა ჰქონდათ წინ გაღებული, მეც გავაღე და გავიყინე. მოკლედ 4–5 საათში ჩავბობღდით სამეგრელოს სოფელ აბაშაში და დაიწყო ძლივს ჩემი ზაფხულიც!
ვნახე ყველა, მოვუყევი რა ხდებოდა სახლში და მერე უკვე საქმე აღარ მქონდა არაფერი. დავალაგე ჩემი ოთახი და წამოვგორდი.. ჩემი გიჟი ბიძაშვილი დამახტა თავზე, წამო რამე ვითამაშოთო.. ჰოდა დახუჭობანა ვითამაშეთ, გავერთე, ბავშვობა გავიხსენე, მაგრამ მალევე მომბეზრდა და ისევ წამოვწექი.

დღე მესამე. (წუწაობა)

დილით გავიღვიძე თუ არა ნატო ბიცოლასთან გადავედი, ნუ იქ ჩემი ყველაზე საყვარელი ბიძაშვილი, ვახო დამხვდა. სულ სახლშია ეგ ზარმაცი, სულ წევს და სულ ჩუმადაა.. მე მელაპარაკება ყველაზე ბევრს, და თუ ლაპარაკობს ისიც ისეთს ამბობს რო უნდა გაიგუდო სიცილით)) ძალიან ცხელოდა, აი ძვლები მეწვოდა უკვე, ბიცოლაჩემი მოვიდა და გადამასხა წყალი, თვითონ სახლში შევიდა, მე გაბრაზებულმა ვახო გავწუწე, ვახომაც შემასხა და წავიდა…. ვედროებით და ტაშტებით წუწაობა, შემოგვიერთდა თეონაც (მისი უმცროსი, გიჟი და) და მოკლედ გავილუმპეთ.. ჭის წყალი იმდენად ცივი იყო ცოტა შემცივდა კიდეც.

დღე მეექვსე. (ნორა)

ჩემი დაც ჩამოვიდა და აი მერე დაიწყო გართობა.. ნორას გარეშე მარტო მე და ვახო ვიყავით ხოლმე “ბირჟაზე”. გავიდოდით 9 საათზე ჭიშკართან, ჩამოვსხდებოდი ბოგირზე და ქათმებივით ჩამოგვეძინებოდა, მერე მივდიოდით სახლებში. ნორა ცნობილი “ბუნტის თავი” იყო და “ბირჟის უფროსიც” ჩამოვიდა და იმ საღამოს შედგა ნამდვილი ბირჟა! 1 მდე ვსეირნობდით და ვლაპარაკობდით.. მე რა.. ისინი, თორე მე მეძინა.. მივეჩვიე ადრე ძილს და იქვე სკამზე ჩამძნებია.. წუწუნით ტვინი რო გავბურღე დავიშალეთ..

დღე მეათე. (ტეხურა)

ნორას წასვლის დროც მოვიდა, ის რო იყო სულ კარტს ვთამაშბდით, სასამთროები მოჰქონდათ ბიჭებს.. მერე გადაწყვიტეს ტეხურაზე წასვლა, უცებ მოილაპააკეს და დილით წავედით 6 კაცი.. დავეკვეხეთ მანქანაშ და წავედით. ტეხურა საშინლად ცივი, მაგრამ ისეთი კამკამაა ქვებსაც დაითვლი. იქ დიდი ხიდია, მინდოდა გადმოხტომა, მაგრამ არაო (( მერე მეორე მანქანითაც მოვიდნენ დანარჩენები და კარგად გავერთეთ, მოვიარეთ იქაურობა.. დანგრეული ციხე–კოშკები დავათვალიერეთ და წამოვედით. მეორე დღეს ნორას ქმარმა მოაკითხა და ზღვაზე წავიდნენ..

დღე მეთერთმეტე. (წამება)

ზაზას მამაჩემიც გამოყვა, მე დილით მაყვლის დასაკრეფად გამაგდეს : ( მე ვახო ის გიჟი და ხატია წავედით.. ეს იყო… ცხელოდა, ძალიან შორს წავედით, მაყვალი ცოტა იყო და დავაკვდით, მერე მოგვწყურდა, მოგვშივდა, დავიღალეთ.. ჯერ ცოტა გვქონდა დაკრეფილკი და ვერ წავიდოდით.. ისე მოგვწყურდა მდინარის წყალი დავლიეთ, ნახევარი მაყვალი შევჭამეთ.. წყალში ჩავხტი მე და მაშინ ამოვარდა ქარი, წვიმა დაიწყო და გავიყინე. ვეხვეწე წავიდეთ მეთქი, უნდა ავავსოთო და მერეო.. ძივს დავითანხმე, მაგრამ ეჰ.. სახლამდე კიდევ 2 საათის სავალი იყო დარჩენილი.. ისეთი გამოფიტული ვიყავი ვეღარ ვლაპარაკობდი, ძლივს დავდიოდი.. მივედი სახლამდე ❤ 3 კილო დამიკრეფია, ყოჩაღ მე!

დღე მეთორმეტე. (თევზაობა)

ისევ გამაგდეს, სათევზაოდ, მამაჩემა თევზი მინდაო, ლუდთან კარგიაო.. წავათრიე ისე ვახო და ის გიჟი ღორჯოების დასაჭერად.. უფ მზე ისე აჭერდა, მაიკაც დამეზაგრა.. მე ტყუილად მეჭირა ანკესი, ერთი ცალი დავიჭირე მარტო.. ვახომ დანარჩენი 25 )) თევზი არიყო საერთოდ, თორე ადრე 100 ცალსაც ვიჭერდით. მივედი სახლში, შევუწვი მამიკოს, ფეიქობდა და მივუტანე მაგიდასთან..დაიწუნა რა ძან შეგიბრაწიაო, ჩემი გამწარებული სახე რომ დაინახა, ვიხუმრე ვიხუმრე მაგარიაო..

დღე მეცამეტე. (დაბრუნება)

დილით ისევ ადრე გამაღვიძეს.. 7 ის ნახევარზე ავდექი, ისევ მეძინა და ჯერ ვერ ვხდებოდი, რომ მივდიოდით. მარშუტკამ კარებთან გამოიარა, გავყევით და… შუა გზაში ივხვდი, რომ მივდიდიოდი… დამწყდა რაღაცნაირა გული. თბილისში რავაკეთო? მოკლედ აი ასე მორჩა ჩემი ზაფხული.. ზღვაზე კი მინდა, მაგრამ ამრტო არ მიშვებენ და … ეხლა დავისვენებ ცოტას, ბევრს დავიძნებ, წავიკითხავ და მერე სკოლა… ოჰ აბიტურიენტი ვარ და აიი მერე იწყება არდავიწყება ((

იმედი მაქვს თქვენ კარგად დაისვენეთ/ისვენებთ.

მომენატრა ჩემი ბლოგი ^^

სურვილების ყულაბა

ვწერ უმისამართოდ და არც ის ვიცი ვის მივუძღვნა, ვაფრქვევ ფრაზებს აქეთ–იქით, ბავშვური მზერით შორიდან მოსულ სიცარიელეს ხელს ვკიდებ და სასეირნოდ მივდივართ……….

ჩემი სიყვარული სახლიდან გავიდა და აღარ დაბრუნებულა…. ეს ფრაზა ყველაზე მეტად მაღიზიანებს, მახსენებს წარსულს და კიდევ ერთხელ მივდივარ სადღაც ზევით ….. აქედან ყველანი კარგად ჩანხართ, უფრო პატარა ვიდრე მეგონეთ…..

მინდოდა სურვილების ყულაბა მქონოდა.. რას ჩავიფიქრებდი? ჩემთვის არაფერს,უფრო მეგობრებ დავურიგებდი, რიკოს და აჩის უამრავ არაყს, საბას ისეთ ქვეყანას თვითონ რომ უნდა, ნინის დიდ ბიბლიოთეკას, ნათელას (მე) მწვანე სახლს, ჩაბოს ძვერ დროს, სულ რომ ენატრება……… კიდევ ბევრ რამეს ჩავიფიქრებდი ყულაბა უფრო დიდი რომ იყოს…

მინდა სინოპტიკოსი ვიყო, იცით რაც ვიზამდი?! ბევრ სითბოს გაჩუქებდით..
მინდა წვიმა ვიყო, ყველას შეგეხებოდით..
მინდა ქარი ვიყო, სულ მოგეფერებოდით..
მინდა, მინდა, მე კიდევ ბევრი რამე მინდა..

კეთილის როლი კარგად მოვირგე..

20.08.10.
by ნათთ ❤