131213

თოლია სახელად ჯონათან ლივინგსტონი

ვუძღვნი ჭშმარიტ თოლია ჯონათანს, რომელიც ყველა ადამიანში ცხოვრობს

November Rain

პირველად

ნისლიანი დღე იყო, მერე წვიმაც დაიწყო.
სკოლიდ გამოვიპარე, უბრალოდ არვიცოდი მეთვითონაც რა ხდებოდა და მშობლებისთვის როგორ ამეხსნა სად მივდიოდი.
მერე მივედი მეტრომდე და იქიდან ტაქსით..
როგორი დაბნეული ხარ, მისამართი შეგეშალა და სხვაგან წამიყვანე, უკაცრიელ კუნძულზე მეგონა თავი.
არვიცი, იცი თუ არა, მაგრამ საშინელი შიში მაქვს მარტო მგზავრობის, ნებისმიერ ადგილას.. მგონია რომ დავიკარგები.. მაშინ როგორ შემეშინდა წარმოგიდგენია?!
მერე როგორც იქნა ისევ დავუბრუნდი ნაცნობ მეტროს ფეხით და ისევ თავიდან ტაქსით, ამჯერა მოვაგენი.
შეანელა ტაქსმა, კაბა მეცვა და ძალიან მოუხერხებლად ვიჯექი, მაგრამ რას ვიზამთ, მინდოდა რომ მოგწონებოდი..
გადმოვედი როგორც იქნა, 20ლარიანი მივეცი და ერთი საათი მიბრუნებდა ხურდას. დაგინახე ოდნავ მოჩანდი და ვიფიქრე, ვაიმე ეს არის? როგორი სხვანაირია, კარგი.
მოვედი ახლოს და გიღიმოდი, თან ვფიქრობდი ნეტა სხვა არ იყოს მეთქი. მერე შენც მიცანი და ახლოს მოხვედი, მობილურში აკეთებდი რაღაცას და რო დამინახე დაიბენი..
მილიარდჯერ წარმომედგინა ეს შეხვედრა როგორი იქნებოდა, მაგრამ არცერთხელ არ მიფიქრია რომ ასეთი იქნებოდა.. ჩუმი და მშვიდი.
ჩუმი შენ იყავი, თორე მე არ გამიჩერებია ენა..
მერე მოგესალმე, შენ ჩუმად იდექი, გითხარი “ახლა აქ გამარჯობა უნდა თქვა” გაგეღიმა და გამარჯობა-ო..
მერე დავსხედით, მე შენს პირდაპირ ვიჯექი, არ მიყურებდი თვალებში, ძირს იყურებოდი.. მე სულ გიყურებდი, უფრო გაბნევდი, მომწონდა, როგორი საყვარელი იყავი დაბნეული და ოდნავ შეწითლებული.
ლოყები დამეჭიმა ღიმილისგან, ახლაც სულ მეღიმება როცა მახსენდება.
როცა გავიხედებოდი მაშინ ამომხედავდი ნელა რომ სწრაფადვე გაგეხედა თუ შემოგხედავდი. მერე მე ისევ ვლაპარაკობდი..
– რაშვები როგორ ხარ?
– აქ უნდა თქვა,კარგად შენ?
– კარგი კარგია რომ კარგად ხარ..
– თქვი რა რამე, რამე მაინც ” რ ა მ ე ”
– კარგ კარგი.
მერე ისევ გამიღიმე და შევამჩნია ლოყებზე ჩაბურცულები, როცა იღიმი მაშინ გიჩნება სახეზე და შენს დაბნეულობას ორმაგად საყვარელს ხდის.
მერე ცოტა ახლოს მოიწიე და თმა გადამიწიე, სახეზე მქონდა ჩამოყრილი, სულ გიკანკალებდა ხელები, ვერ შემეხე ნურმალურად, მიმანიშნე თმაო..
წარმომიდგენია რამდენიხანი არწმუნებდი ‘შენ თავს რომ ამას შეძლებდი.’
საერთოდ ვერ ვიტანდი ეგეთ მორცხვ ბიჭებს, მაგრამ მანდაც შეგეტყო რომ შენ გამონაკლისი ხარ.
თმარომ გადამიწიე მერე მეც შემრცხვა და ოდნავ დამაჯრიალა.
მერე ისევ გაგიღიმე, მოკლედ სულ ვიღიმოდი, ადრე გქონდა ნათქვანი, გიხდებაო და..
ვიდეოთვალით უფრო თავისულაფი ჩანდი, ლაპარაკითაც ლაპარაკობდი მაგრამ ახლა.. ჰმ))
ვქირობი ჯობს წავიდე თორე ახლა ცუდად გახდება მეთქი.. მაგრამ მერე მივხვდი, რომ არ მინდოდა წასვლა და შენი ჩაბურცული ლოყების ყურება ძალიან მსიამოვნებდა.
თვალებს რომ ვხუჭავ ახლაც მახსენდება შენი მიხვდა-მოხვრები.. რა გეცვა, შენი სუნი, რაღაცნაირი.. წვიმის ხმა, ჩუმი..

მერე მახსოვს სიმღერა რომ ჩართე რაღაც, მგონი ბიტლზების და ერთმანეთს რომ ვუყურებდით თვალებში, უხმოდ.. მერე დაგირეკეს და გამოვფხიზლდით ერთმანეთის თვალებში ჩაძირულები.. ტელეფონზეც ისე ლაპარაკობდი “ხო, კარგი, არა, არსად, არაფერს, ხო, კარგი, არა, კარგად, კარგი ”
მეორე დღესაც გნახე, საბედნიეროდ მოგეწონე, მეც მომეწონე..
ლაპარაკი რა საჭირო იყო, ისედაც კარგად გიცნობდი და მესმოდა შენი.
მეორე დღესაც ისეთივე მშვიდი იყავი, უბრალოდ “გამარჯობა და როგორ ხარ” დაამატე შენს ლექსიკონს..

დღეს გნახე, ისევ წვიმდა, უბრალოდ ახლა უკვე, 2 თუ 3 წლის შემდეგ, მესალმები უპრობლემოდ, იმდენს ლაპარაკობ რომ ვეღარ გაჩუმებ, იღიმი ხშირად, იცინი ხოლმე და მოკლედ თავისუფლად ხარ..
იმ დღიდან დღემდე.
მე შენ მიყვარხარ.

ჯარში გამიწვიეს 17 წლის გოგო…

ჩემი მეგობარი, ნათია:

წვიმიანი დღე გათენდა, დღეს სკოლიდან გაპარვას და მეგობრის დაბადების დღეზე წასვლას ვაპირებდი ნათიასთან ერთად (ანუ ჩემთან ერთად), მაგრამ ნათია არ გამოუშვეს წვიმიანი ამინდის გამო და მარტო წავედი..
დაბადების დღემ კარგად ჩაიარა, ბევრი ვჭამე და ვიცინე, კარგ ხასიათზე ვიყავი და სახლში ვბრუნდებოდი.. უდაბრდელად, არც მიფიქრია რომ რამე მსგავსი მოხდებოდა, ვფიქრბდი ხვალ კაბა ხომ არ ჩამეცვა და არ დამეშოკა კლასელები ჩემი ფეხებით, უცებ გავაღე სახლის კარები და მხვდება მამაჩემი, სერიოზული სახით და მაწვდის კონვერტს..
ყველაფერი გადამიტრიუალდა თავში, წინ გადამირბინა ცხოვრებამ, ვაიმე ნუთუ რომელიმე ჩემმა მტერმა მამაჩემს მისწერა წერილი და ყვეალფერი უთხრა ჩემზე?! ვაიმე სად გავიქცე?
ვხსნი წერილს აკანკალებული და ვიწყებ კითხვას : “ხვალ, 17 ოქტომბერს, მობრძანდით გლდანი-ნაძალადევის გამგეობაში, ჯარში გაწვევის მიზნით. ვიწვევთ ნორჩ რეზერვისტებს 1 წლიანი კურსით. (სახელი და გვარი)” დაახლოებით ეს ეწერა, დამიარა სხეულში, უფრო ავკანკალდი, გულის ცემა მესმოდა მარტო და მუხლები მეკეცებოდა, შოკში ვიყავი! რამდენჯერმე გადავიკითხე სახელი და გვარი, დავწმუნდი რომ მართლა მე ვიყავი და დავიწყე ლანძღვა, გინება.. ეს ახვრები ესენი, რა უნდათ, მართლა ბიჭი კი არ ვარ!!! ნომერი მომეცი უდნა დავურეკო და გავარკვიო რა ჯანდაბა ხდება!
მამაჩემი ისევ სერიოზული და შეშფოთებული სახით მეუბნება, რავიცი აბა, მივიდეთ ხვალ და გავარკვიოთ რა ხდება.. ნუ გეშინია, თუ რამეა შემოგიგზავნით ხოლმე რაღაცეებს. მე სწერვა თვალებით ვუყურებ და ვფიქრობ რა ვესროლო.
შევვარდი ოთახში, დავდივარ აქეთ-იქით, ვნერვიულობ, არვიცი რა ვქნა. უცებ მამაჩემი მეუბნება, დაწყნარდი ჰო, დღეს მართალია პირველი აპრილი არა მარა 26 ოქტომბერიაო… და სკდება სიცილით..
უკეთ დავაკვირდი ფურცელს და ვაი მე!! მზად ვიყავი მომეკლა მამაჩემი ამ ხუმრობისთავის!
იიი მამიიი იიი, ვისწავლეთ ღადაობა მეთქი და აბა სულ შენ ხო არ გამეღადავები უკბილოდო და გავიდა..

რა უნდა ვთქვა? ნათიას მამას მინდა ვუთხრა: “სააღოოოოოოოოოლლლ!!!”

სურვილების ყულაბა

ვწერ უმისამართოდ და არც ის ვიცი ვის მივუძღვნა, ვაფრქვევ ფრაზებს აქეთ–იქით, ბავშვური მზერით შორიდან მოსულ სიცარიელეს ხელს ვკიდებ და სასეირნოდ მივდივართ……….

ჩემი სიყვარული სახლიდან გავიდა და აღარ დაბრუნებულა…. ეს ფრაზა ყველაზე მეტად მაღიზიანებს, მახსენებს წარსულს და კიდევ ერთხელ მივდივარ სადღაც ზევით ….. აქედან ყველანი კარგად ჩანხართ, უფრო პატარა ვიდრე მეგონეთ…..

მინდოდა სურვილების ყულაბა მქონოდა.. რას ჩავიფიქრებდი? ჩემთვის არაფერს,უფრო მეგობრებ დავურიგებდი, რიკოს და აჩის უამრავ არაყს, საბას ისეთ ქვეყანას თვითონ რომ უნდა, ნინის დიდ ბიბლიოთეკას, ნათელას (მე) მწვანე სახლს, ჩაბოს ძვერ დროს, სულ რომ ენატრება……… კიდევ ბევრ რამეს ჩავიფიქრებდი ყულაბა უფრო დიდი რომ იყოს…

მინდა სინოპტიკოსი ვიყო, იცით რაც ვიზამდი?! ბევრ სითბოს გაჩუქებდით..
მინდა წვიმა ვიყო, ყველას შეგეხებოდით..
მინდა ქარი ვიყო, სულ მოგეფერებოდით..
მინდა, მინდა, მე კიდევ ბევრი რამე მინდა..

კეთილის როლი კარგად მოვირგე..

20.08.10.
by ნათთ ❤

წვიმის სუნიანი..

წვიმის სუნი ამდის თმაზე.. რატომ? ოცნება ავიხდინე დღეს..
გარეთ საშინლად წვიმდა, არაფერი არ ჩანდა ისეთი მსხვილი წვეთები ცვიოდა.. ამ დროს ყოველთვის მინდოდა გარეთ გავსულიყავი, ბოლოხმაზე მეყვირა და მერბინა შუა გზაზე.. მე და ჩემმა “აბრიგინებულმა პუმამ” ერთმანეთს შევხედეთ და როცა ერთმანეთვს თვლებში ერთი და იგივე სურვილი ამოვიკითხეთ გარეთ გავედით.. გავიქეცით სადარბაზოდან და 2 წამში დავსველდით, გავიქეცით ძალიან მაგრად და თან ვყვიროდით, გარეთ რავინ იყო…
მერე გზისკენ არ გამიშვა, დამიჭირა და ტროტუარზე დავრბოდით.. მოკლედ ბევრი ლიბოდიალეთ, ვირბინეთ, ვითყაპუნეთ გუბეებში და დავბრუნდით სახლში.. ეხლა თმას ვუსუნე და წვიმის სუნი ამდის.. რაღაცნაირი ❤

თითქმის ყველას უყვარს წვიმა, და მგონი ყველას უყვარს წვიმის სუნი, მმ…
და მაიცნ რატომ გვიზიდავს წვიმა?
მე პირადად იმიტომ რომ სიმყუდროვის შეგრძნებას მიტოვებს წვიმის დროს სახლშ ყოფნა, თბილად.. ზოგი ალბათ რომანწიკასთან აკავშირებს )) წვიმაში შეყავრებულთან სირბილი, სიცილი და მერე ვალსის ცეკვა. (ჰაჰა)…

წვიმა რამდენიმე კარგ მოგონებასთან კავშირდება.. სახურავზე ვიყავი ერთხელ და მაშნაც წვიმდა.
წვიმა ერთ ადამიანს მახსენებს, მაგანაც ბანალურად მითხრა წვიმაში მინდა ცეკვაო.. წვიმდა იმ დღესაც როცა პირველად ვნახე ერთი ადამიანი )))
დღევანდელ დღესაც ტკბილად გავიხსენებ მომავალში. მართალია გავიყინე და მგონი ვცივდები, მაგრამ მაინც კმაყოფილი ვარ დღევანდელი დღით.
სევდიანი დავდივარ დღეს და საჭმელების კეთებას გადავაყოლე ცოტა გული.
ერთი ვინმეც მინდა, მასაჟს გავუკეთებ და უფრო დავმშვიდდები.. ჰო მასაჟს რო მიკეთებენ მაგაზე უფრო მე რო ვუკეთებ ეგ მამშვიდებს^^
ჰომდა “პომიდორი შამფურზე” გავაკეთე და ნათიას წავუღე, მოეწონა და კიდე გავაკეთეთ.. კიდე რაღაცეებიი ვიბოდიალეთ და ასე ))
ხვალ და ზეგ დიდი გეგმები მაქვს~~
“ვანოს შოუს” გადაღებაზე მივყავართ სკოლიდან )) ჰაჰ.
და შაბათს ჩემი ნინის კონცერტია ❤ ცეკვავს..
მოკლედ როგორმე უნდა გავიყვანო დრო თორე აღარ შემიძლია ამდენი უსაქმურობაა!!

პ.ს. შენ რატომ გივაყრს წვიმა?

16.06.11