Nothing

მატარებლამდე მიმაცილა..

ათს რომ ათი დააკლდა დაიძრა,
ფანჯრიდან ვიხედებოდი და ნელ–ნელა სადღაც მიიმალა..
შემდეგ გადავხედე იქაურობას და სიცარიელე გამიმძაფრდა.
დავიწყე ფიქრი, რომ..

არაფრისთვის

არაუშავს.

ყველა სიმღერის ტექსტში ვეძებ სიტყვას, ფრაზას რომელიც აღწერს ახლა რა ხდება..
ყველა სიმღერაში ვეძებ ემოციებს რომლებიც აღარ მაქვს, სიყვარულს რომელსაც ვეღარ განვიცდი.
ყველგან ვეძებ, ყველგან, იმ რაღაცას რაც “გულით მინდა”
მაგრამ არ ვიცი როგორი გრძნობაა როცა გულით გინდა,
მხოლოდ გონების ხმა ჩამესმის რომ, არა შენ ის არ გჭირდება, მარტო ყოფნა ჯობს.
დღეს განსაკუთრებით მენატრები ნოა..

––

ერთი დღე მე და “ნოას” ცხოვრებიდან.

ყველას გამოგიცდიათ ხომ ეს? როცა დილით არ ხარ მთლიანად გამოფხიზლებული, ვერ იაზრებ რა დღეა, რიცხვი, საათი, გონებაში მხოლოდ მისი სახელი ან სახე ან რამე მასთან დაგავშირებული გიტრიალებს..
იმ დღესაც ასე იყო, ჩვენ ერთამანეთთან ძალიან ახლოს ვცხოვრობდით, მაგრამ არასდროს გაგვიღვიძია ერთდროულად, ერთად.
ის ყოველთვის უფრო ადრე იღვიძებდა, ჩემზე ადრე–ჩემს გონებაში, მასზე ადრე– ჩემს გონებაში.
ყველა დღე ასე იწყებოდა, რამდენიმე თვის განმავლობაში, ან იქნებ წლის.. აღარ მახსოვს, თითქოს მთელი ცხოვრება ერთად ვიყავით და უკვე არეული მქონდა რიცხვები ერთმანეთში, ან რა მნიშნვნელობა აქვს დროს? როცა ერთი დღე საუკუნეს ნიშნავდა მასთან.

არც ყავას ვუდუღებდი დილით, არც იმაზე ვოცნებობდი ბლინები მიმეტანა მისთვის საწოლში და ცხელი შოკოლადი.საერთოდ არაფერზე ვოცნებობდი რაც მას ეხებოდა. რატომ?
სხვანაირი იყო ყველაფერი, არა–ჩვეულებრივი, არაფერი მინდოდა მისგან სანაცვლოდ, არც მე ვაპირებდი მისთვის რამის მიცემას, ჩვენ უბრალოდ ვიყავით ერთად და..

დილას ერთად გავედით სახლიდან, სკოლაში მივდიოდით, არც სკოლა მიყვარდა იმ პერიოდში და არც გარშემო არაფერი, მხოლოდ მე და ნოა ვიყავით ერთად.
გადავწყვიტეთ გაგვეცდინა გაკვეთილები და ეს დღე ყოფილიყო ჩვენი.
რა თქმა უნდა საყვარელ ადგილას წავედით, გაგიკვირდებათ და იმ პატარა სასაფლაოზე რომელიც ჩემს სახლთან ახლოსაა და სადაც მზე ყველაზე ლამაზად ანათებს.
მზიანი ამინდი იყო, სულ დამავიწყდა მეთქვა, მგონი ზამთარი იყო და სულაც არ ციოდა..
ჩვენ საყვარელ ადგილას დავსხედით, საიდანაც პატარა სახლები მოსჩანდა და სიმშვიდე ისმოდა,
ხმა არ ამოგვიღია არსერთს, ვისხედით გაუნძრევლად რამდენიმე საათი და ვუყურებდით ამ სიმშვიდეს.
მერე წამოვწექი და მუხლებზე დავადე თავი, თმაზე ნაზად გადამისვა ხელი და მითხრა რომ “არაუშავს”
ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდა, მაგრამ უსიტყოდ მჯეროდა მისი და დავიჯერე, რომ არაუშავს..
გამიღიმა და ახლა თვითონ გახედა პატარა სახლებს, მე ცას ვუყურებდი და ხმამაღლა ვუთხარი, მერედა როგორც უშავს ნოა..
ცოტა ბრაზმა გადამირბინა სახეზე,
მისი მშვიდი სახე კი ყველაფერს აქრობდა,
“ყველაფერი შეიცვლება, მთავარია გჯეროდეს”
ისევ გადამისვა ნაზად ხელი თმაზე და ღმად ამოისუნთქა,
მჯერა,მჯერა.. ჩავილაპარაკე ჩუმად და თვალები დავხუჭე როცა ნიავმა დაუბერა,
ნოამ კი სახეზე დამაფარა ხელი და სიცილით მითხრა, ხომ შეგპირდი რომ ცივ ნიავსაც არ მოგაკარებდი.
გამეღიმა და კიდევ ერთხელ ვიგრძენი ნოა გონებაში.

6 საათის შემდეგ სახლში უნდა დავბრუნებულიყავი და წამოვჯექი, მშვიდად, მოჭუტული თვალებით( რადგან მზე მანათებდა) გადავხედე იქაურობას, გავიღიმე და გვერდით ნოას გავხედე..
რა თქმა უნდა იქ არავინ იჯდა, რადგან ნოა მხოლოდ ჩემს გონებაში არსებობდა დილაობით, გაღვიძებამდე.
მე კი, შეყვარებული ვიყავი ჩემს მარტოობაზე.

ეს ყვეალფერი კი, არაუშავს..

– დრო, გეორგ, რა არის დრო?

“წარმოიდგინე, რომ ამ ზღაპრის კიდეზე დგახარ მილიარდობით წლის წინ, როცა ყოველივე შეიქმნა, და შეგიძლია ამოირჩიო, დაიბადო თუ არა ერთ რომელიღაც მომენტში ამ პლანეტაზე,–მწერდა მამა,– არ იცი როდის დაიბადები,რამდენ ხანს იცოცხლებ,მაგრამ,ნებისმიერ შემთხვევაში,სიცცხლე დიდხანს არ გაგრძელდება. მხოლოდ ის იცი,რომ თუკი გადაწყვეტ ამქვეყნად მოსვლას ერთ რომელიღაც წამს, მაშინ მეორე წამს ყველაფერთან დამშვიდობება და აქედან წასვლაც მოგიწევს”

– იუსტაინ გორდერ “ფორთოხლის გოგონა“

როცა ყველას უყვარხარ

ბევრ ისეთ ადამიანს ვიცნობ, რომელიც სულ წუწუნებს არავის არ ვუყვარვარო, მეც ამ ადამიანების რიცხვსი მივეკუთვნები, უფრო სწორად, მივეკუთვნებოდი. განა იმიტომ რომ ახლა ვუყვარვარ ყველას და ადრე არ ვუყვარდი, უბრალოდ ახვლა შევამჩნიე ეს.
მართლაც ასეა, მე ყველას ვუყვარვარ, თუ არ ვუყვარვარ, ვევასები მაინც. არა, მე მოწონებას და გოგო ბიჭურ რაღაცეებს კი არა, მეგობრულ ‘დავასებას’ ვგულისხმობ.
ეს ჩემი იუმორის გრძნობის ბრალია, იმის რომ ყველანაირი ტიპიას

131213

Lost Control

უბრალოდ..

Life has betrayed me once again,
I accept some things will never change.
I’ve let your tiny minds magnify my agony,
and it’s left me with a chem’cal dependency for sanity.

Yes, I am falling… how much longer till I hit the ground?
I can’t tell you why I’m breaking down.
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

I’m coming to an end,
I’ve realised what I could have been.
I can’t sleep so I take a breath and hide behind my bravest mask,
I admit I’ve lost control.

ნერვები რო აღარ გყოფნის და უბრალოდ გინდა დალეწყო ყვეალფერი და
უბრალოდ გინდა რო გაჩერდეს ეს გრძნობა..
გაქრეს და იგრძნო თავი ძველებურად,
არც ბედენირად, მაგრამ არც უბედურად..
აღარ იგრძნო ეს სიცარიელე და სურვილი ამ სიცარიელის შევსების.
აღარ იგრძნო ყოველი წამი რომელის გადის, აღარ ითვალო წუთები
და თან არც იცი რატომ,
უბრალოდ გინდა რომ დრო გავიდეს და ელოდები იმ წამს როცა ყველაფერი მორჩება და იცხოვრებ ძველებურად, უაზროდ, მაგრამ მშვიდად..
მხოლოდ ერთი ჩახუტება მინდა.. მხოლოდ ხმის გაგონება..
მხოლოდ ის რომ ჯანმრთელი იყოს,
მხოლოდ ის რომ არ დაკარგოს საყვარელი ადამიანი.
მხოლოდ ის რომ ყველაფერი თავიდან დავიწყო ან გავაგრძელო სხვანაირად.
ის რომ ჰქონდეს სახლი,
მინდა რომ სახლში არ უწამლავდნენ ნერვებს და მინდა რომ ისეთი საინტერესო იყოს მისი ცხოვრება როგორიც უნდა რომ ჰქონდეს,
მინდა რომ დაურეკოს იმ ბიჭმა ვინც მართლა უყვარს,
მინდა რომ უბრალოდ.. ყველა ჩემი მეგობარი კარგად იყოს.
მინდა რომ არ ვუყვარდე და არ ვტკენდე გულს, ჩემი არსებობითაც კი, რადგან მე არ ვარ მის გვერდით და მისგან დამოუკიდებლად ვარსებობ.
მხოლოდ? რამდენი რამე მდომებია და ყველაფერი შეუძლებელი.
ასე მგონია ის წამი არასდროს დადგება… რომელსაც ასე ველოდები,
ეს სიცარიელე კი მუდამ ჩემთან იქნება და მხოლოდ თვითონვე თუ შემავსებს..

უბრალოდ..
I can’t tell you why I’m breaking down.

I’ll wait.

დაგელოდები, მაშინაც როცა უკვე აქ იქნები, ჩემს გვერდით.

შენ ძალიან შორს ხარ, ისე შორს ხელებით რომ ვერ ვაჩვენებ “აი ამხელაზე” მეთქი.
და მე გელოდები, როდის გახდები ისე ახლოს რომ შევძლო იმის თქმა, აი აქვეა.
ხელს წინ რომ გავწევ და ეს ხელი შენ მოგხვდება, მაგ დღეს ველოდები.

როგორ მაინტერესებს როგორი ხარ, როგორ იცვამ, დადიხარ, სუნთქავ, ეწევი, ყველაფერი.
შენ ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე სანტიერესო თავგადასავალი ხარ მეთქი ვერ გეტყვი,
უბრალოდ ის, რომ მინდა რამე ახალი ვცადო. შენ უფრო მეტი ხარ,
უკან რომ ვერ ვიხევ შიშის მიუხედავად ისეთი ხარ.
ხანდახან გავგიჟდები ისე მინდა რომ აქ იყო, უბრალოდ ახლოს,
ამ ქვეყანაში, ან მე ვიყო მანდ. (ეს რა თქმა უნდა უფრო მინდა)
როგორც უკვე გითხარი შენ მზის სხივს გავხარ, სულ პირველი რომ გამოჩნდება დილას,
ასეხარ ჩემს თავშიც. დილას პრიველი შენ ამოანათებ ხოლმე.
ვეღარ ვითმენ ისე გელოდები, რა ცუდი რამეა ეს ლოდინი! მინდა რომ მალე გავიგო როგორი ხარ, მალე გაგიცნო
მალე გავიგო შენზე რაღაცები, მალე ვნახო როგორიხარ მეგობრებთან და როგორი ჩემთან.
მინდა გასწავლო როგორ ვერთობი და აგიყოლიო შენც,
მინდა სულ გვერდით იყო და სულ მითხრა “ბოროტაძე, კნუტო, მაგარიკადიჰარ და ა.შ.”
ხანდახან მინდა რომ უბრალოდ ახირება იყო, არ მომეწონო და არ მომინდეს შენთან ყოფნა,
იმიტომ რომ მშიშარა ვარ და მეშნია ამდენი სირთულეების, აღიარების..
არ მინდა ბანალური “მინდა დილით ყავა მოგიტანო და შენთან ერთად დავიძინო”
მინდა შენთან ერთად ავიდე სახურავზე და ხალხს წყლიანი ბუშტები ვესროლო,
ისიც მინდა მაღაზიიდან შოკოლადები მოვიპაროთ და
მინდა დრამების გარეშე, უბრალოდ ბედენირები ვიყოთ.
არაქვს სტატუსებს მნიშვნელობა, მთავარია ჩემს გვერდით იყო
და როცა გავიგებ რომ რამე კარგი მოხდა, პირველი შენ დაგირეკო.
როგორ მეშინია შენი დაკარგვის ხოლმე, ვერც გიპოვი ვერსად, ასე შორს ხარ და ვერც სახლში ვერ მოგადგები, თუმცა როგორ დაგკარგავ არც ხარ ჩემი.
ეს გაცვეთილი ფრაზა რომელიც სუტად ასახავს სიტუაციას.
არმიყვარს ისდღე როცა მთელიდღე ვერგელაპარაკები ან გადიხარ ხოლმე და იძინებ,
ან დედას უთმობ კომპიუტერს.
არმიყვარს ვიდეოთვალით ლაპარაკი, იმიტომ რომ მალე მოგვიწევს გათიშვა.
არც ის მიყვარს როცა ცუდად ხარ და თავს არ უფრთხილდები,
არც ის მიყვარს როცა ცუდ ხასიათზე ვარ და გაბრაზებ.

მალე ჩამოდი და
დაგხვდები.
მალეც რომ არ ჩამოხვიდე,
დაგელოდები.

სიცარიელე

უბრალოდ მიჯაჭვული ვარ სხვაზე.
სულ მინდა ვინმესთან ვიყო, თითქმის უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს ვისთან, მთავარია მარტო არ ვიყო და მთავარია ვინმეზე ვიფიქრო.
დამოკიდებულება მომწონს ვინმესადმი.
მიჩვევა, ჩხუბები, დრამები და ვალდებულებები.
მივეჩვიე, ძალიან პატარა ვიყავი როცა შეყვარება დავიწყე, ხან ვისი და ხან კიდე ვისი.
ჩემი სიყვარულის ყველა ისტორია ცუდად დავთავრდა, უფროსწორად მარტოობით.
ერთადერთხელ ვკარე ხელი სხვას, აი მანდ დავუშვი ყველაზე დიდი შეცდომა.
ერთადერთი იყო ვისაც ვუყვარდი, ზრუნავდა ჩემზე და ანაღვლებდა რაც ვგრძნობდი..
მაგრამ არ შემიძლია მასთან დაბრუნება, ზუსტად ამ მაგრამს გამო.
ზედემტი მომივიდა უკვე, იმდენი შეცდომა დავუშვი, იმდენჯერ გავრისკე და გადავდგი დაუფიქრებელი ნაბიჯი, თან ისეთები, რომ ვეღარ გამოასწორებ, რომ ვერ გაპატიებენ.
უბრალოდ ვეღარ დავბრუნდები უკან.
საბოლოოდ დავრწმუნდი რომ მარტო უნდა ვიყო, უნდა დავინდო ადამიანი ვისაც შეიძლება შევუყვარდე, იმიტომ რომ საშიშა ჩემთან ურთერთობა.
ავადმყოფი ვარ, გაუწონასწორებელი ფსიქოპატი!
არაფერს არ აღვიქვამ სერიოზულად, მეცინება რთულ სიტუაციებში და არ ვგრძნობ იმას რასაც წესით უნდა ვგრძნობდე.
ვინც უნდა მიყვარდეს მძულს და ვინც უნდა მძულდეს მიყვარს.
საერთოდ რა არის სიყვარული?
ჩემთვის სიყვარული გაუთავებელი დრამებია და პრობლემები.
არა რა, ძალიან ზედმეტი მომივიდა!
მეგონა სწორად ვიქცეოდი, მეგონა ასე მჭირდებოდა, მაგრამ თურმე არა.
რაც მართლა მჭირდებოდა იმას გავექეცი, ავდექი და ყველა ახსნა-განმარტების გარეშე გავიქეცი.
ახლა ვებღაუჭები წარსულს, არმინდა მისი ბოლომდე დაკარგვა, ვერ ვიმეტებ გასაშვებად, ვიცი რომ როცა გონზე მოვეგები მერე ძალიან ვინანებ, თუმცა ყველა გზა უფსკრულისკენ იქნება გაყვანილი.
ნეტა ყველაფრის თავიდან დაწყება შემეძლოს.
ეს ყველას უნდა პრინციპში..
ჩემ თავს ვარწმუნებდი რო ნურაფერს ნანობ, რაც გინდოდა ის გააკეთე, მერე რა რომ არასწორად მოიქეცი.
მაგრამ უნდა ვაღიარო, ბევრ რამეს ვნანობ. განსაკუთრებით იმას რომ რაღაც მსგავსი მომინდა და გავაკეთე.
ხანდახან სურვილები გვერძე უნდა გადადო და ის გააკეთო რაც სწორია!
არც გულს უნდა მოუსმინო, ტვინით უნდა იმოქმედო! ყოველთვის!
ოჰ, როგორი არეული ვარ ნეტა იცოდეთ.

სულელი, სულელი ვარ.

შემიძლია ვიყო ძალიან ჭკვიანი, ვაზროვნებდე ისე რომ რავიცი.. მაგრამ არა, არ ვაკეთებ ამას.
უბრალოდ ერთხელ გავჩერდი, ერთხელ დავნებდი და მერე ვსო, ყველაფერმა აზრი დაკარგა.
ვიცი ეს როდის მოხდა, როცა პირველად გამიცრუა ერთმა ადამიანმა ყველა იმედი, მიმატოვა და მაშინ ვიგრძენი რაიყო მარტოობა, სიცარიელე.
ვერავინ ვერ შეავსო მისი ადგილი, არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ ის..
ჰაერი იყო მაშინ. მეუბნებოდა იმას რისი გაგონებაც მინდოდა.
რაც ის წავიდა, იმის მერე გავიგუდე და ცოცხალ-მკვდარი დავდივარ.
აი ამას ვეღარ შეცვლი.
ბევრჯერ მეგონა რომ მისი შემცვლელი ვიპოვე, მაგრამ..

რა მინდა? ნეტა გამაგებინა რა მინდა..
ყველაფერი მაქვს კარგად ყოფნისთვის, შემიძლია ყველაზე ბედნიერი ვიყო.
მაგრამ უარს ვამბობ ამაზე, რატომ რატომ რატოომ!
შენც ამის გაგება გინდა ალბათ.
ჰო.. მეც..

შემოლაწუნება მინდა ერთი და ვსო.
ადვილი სამართავი ვარ, ჩემგან არაჩვეულებრივი თოჯინა დადგებოდა, რომელსაც ეტყოდი, მიდი მოკალი, მე ეს მჭირდება და წავიდოდი და მოვკლავდი.

სიცოცხლე ამოცლილი თოჯინა გავხდი.
ამიტომ მარტო უნდა ვიყო!

let’s start with ‘forever’

პეპლები.
მივიხედ-მოვიხედე.
ჩემს ჭაღს პეპლები ახატია, ახლა შევამჩნიე.
მოშორებით, საწოლზე ჩემი დიშვილის “ფრთები” დევს. ლამაზი, მხრებზე გასაკეთებელი,თეთრი, პეპლის ფრთები.
კედელზე ბავშვობაში დიდი ყვავილი დავხატე, ყვითელი, ვითომ გვირილაა, მერე ზედ პეპელა მივახატე, ვითონ ყვავილზე ზის.
პეპელა, რამდენიმე დღე ცოცხლობს, როგორ ახერხებს, როგორ ასწრებს ნეტა ყველაფერს?!

რომ ვიცოდე რამდენიმე დღეში ვკვდები, ნეტა რას გავაკეთებდი?
პეპელა რომ ვიყო, დაბადებიდან 3 დღე რომ მქონდეს.
ვიცი რასაც გავაკეთებდი, ავიღებდი სიგარეტს, ყავას და შოკოლადს, ჩავრთავდი ლეძეპელინს და მოვუსმენდი.
სამივე დღეს ამაში გავატარებდი ალბათ, ოთახიდან გამოუსვლელად!
აღარ მომიწევდა ადამიანების გაცნობა, მერე მათი შეყვარება ან პირიქით, მერე მათი დაკარგვა და ახლის პოვნა, აღარ მომიწევდა მათი მოსმენა და ფიქრი იმაზე თუ “პორკე, ჩელავეკ, პორკე!”
ცხოვრება იქნებოდა მარტივი, სასიამოვნო, მოკლე და უპრობლემო.
ვის არუნდა ასეთი ცხოვრება?
ალბათ იმას, ვისაც ისედაც ყველაფერი კარგად აქვს ყოველთვის და ამას 3 დღე კი არა, წლობით განიცდის, ამ სიმშვიდეს.
ყველაზე მეტად კი ცხოვრებაში ზიზღი მაშინებს, ვინმესადმი. მე რომ ვერმიტანდნენ გადავიტან, მაგრამ არმინდა მე შემზიზღდეს ვინმე.
პეპელა რომ ვიყო, აღარ გამოვცდიდი იმ 5 ეტაბს რასაც ადამიანები ვინმე ძვირფასის დაკარგვის დროს განიცდიან..

1. უარყოფა
2. ვბრაზდებით ირგვლივ ყველაზე, ყველაფერზე და საკუთარ თავზე
3. ვიწყებთ ბედთან ვაჭრობას
4. სასოწარკვეთილება
5. აღიარება, შეგუება..

(ც) გერის ანატომია

ყველაფერი კარგად იქნებოდა სულ 3 დღით რომ მეცხოვრა, თან ისე, რომ მცოდნოდა 3 დღე და ვსო.
თუნდაც 5 დღით, ოღონდ არა 18 წელი და არა იმის ცოდნით რომ კდიევ დიდხანს ვიცხოვრებ.
მაგრამ ვინ თქვა რომ მე კარგად ყოფნა მინდა?
ან სიმშვიდე და უინტერესო ცხოვრება?
მთავარი კაიფი ხომ იმაშია,როცა არიცი წინ რამდენი დღე გელოდება. სიამოვნება ადამიანების დაკარგვაშია და სხვების პოვნაში.
სიამოვნება ის მეხუთე ეტაპია, როცა ვაღიარებთ, ვეგუებით და თავიდან ვიწყებთ.
რა საოცარი რამეა, პოსტის წერის დროს ცუდად ვარ, როცა ვიწყებ ვიცი რო ბოლოში ცუდად უნდა დავამთავრო, დეპრესიული დასკვნა გამოვიტანო და თავი მოვიკლა 15 წუთში. მაგრამ ამ საუბარში ვხდები რომ არა, კიდევ დარჩა რაღაც რაც უნად გავაკეთო, რაც უბრალოდ უნდა გავაკეთო, თუნდაც უმიზეზოდ, თუნდაც მარტომ. უნდა, უნდა ვიცოცხლო.
და პოსტს სათაურსაც შევუცვლი, იმიტომ რომ ეს ის არაა რისი თქმაც მინდოდა.
ეს ესაა რასაც ვერ გავექცევი.
life.