დამოუკიდებლობავ, გეტკინა?

მე მიყვარს საქართველო

მოვდივარ აუჩქარებლად და ვტკბები მანქანების ღუღუნით.. გავიხედ-გამოვიხედე და მივხვდი, თუ როგორ მიყვარს ჩემი უბანი, ყველა კუნჭული..
როგორ მიყვარს ეს ლამაზი ქუჩები, მშობლიურის შეგრძნებას რო გიტოვებს..
მივუყვები ნელა, პატარა ბილიკივით ტროტუარს.. რამხელა ბალახებია ჩემს გვერდით, რამე რომ გამოძვრეს და ფეხი მომაჭაამოს არაა გასაკვირი, მაგრამ მაინც როგორი ლამაზი ბალახებია..
აი ისიც, ჩემი საყვარელი ადგილი, ნაგვის ურნებით მორთული გზა, საოცარია..
ურნის გარშემო დადებული ლამაზად შეფუთული ნაგავი, ჩაგდება დაეზარათ ეტყობა, რა საყვარელი ხალხი ცხოვრობს აქ.
და მერედა რას ვერ ნახავთ ამ სანაგვეში.
ისევ აუღელვებლად მივდივარ შინისკენ, უფროსწორად პარკისკენ, აი ისიც, ყველაზე ღირებული ჩვენს პატარა უბანში, რაგბის სტადიონი… გარედან როგორი ლამაზია, რომ შეხედავ იგრძნობ ნამდვილი მამაკაცის მკლავებს, სიძლიერეს.. სახელიც როგორ ამშვენებს.. “ავჭალა”
აი ახლა ვუახლოვდები ეკლესიას, შავი ჯიპით რო დადის სარწმუნოება ეგ მაოცებს, სად ხდება კიდევ ასე?
სარწმუნოება შავი ჯიპით და სასმლის სუნით, საოცრად მიყვარს!
მე მიყვარს ეს ადგილი, ეს სახლები, ერთმანეთზე მიწებებული, მაღალი და ჭრელაჭრულა..
აივანზე გადმოკიდებული სარეცხი როგორ უხდება ამ ყველაფერს, ნამდვილად შესაფერისია.
როგორ მიყვარს ავტობუსის გაჩერება, ნაგავს აქაც ნახავთ, ოღონდ თქვენ რამე მოისურვეთ და აქ ყველაფერია!
თბილისი მართლა ისეთი ქალაქია, როგორც ჩვენი მთავრობა ამბობს, ყველაზე წინ დგას, ყ ვ ე ლ ა ფ რ ი თ!
მიყვარს ეს პარკიც, ერთი სასრიალო რომ დგას მხოლოდ, მოგვიგდეს სახელისთვის და მას დასტრიალებს ათასი ბავშვი.
მიყვარს რა! მიყვარს საქართველო! მე მიყვარს თბილისი და ჩემი უბანი!
მერედა საღამოს როგორ ლამაზდება აქაურობა? სავსეა ღიპიანი მუჟიკებით, ოდნავ დალეულში რომ არიან, გაგართობენ ისტორიებით და “დაია შენი სახელი მაჩუქეთი”.. ამას თან ფონად მოსეირნე ახალგაზრდობაც აქვს, ზესუმზირით რომ ალამაზებენ ქუჩებს.. არა მეტი რაღა უნდა გაალამაზონ?!
ლამპიონები უნათებს გზას ამ ახალგაზრდებს და მოზასავე წყვილებს, ხანდახან კი ციმციმებენ მაგრამ მაინც კარგია შუქი, თუ ჩაქვრა ეგეც არაფერი, სიბნელეს რა ჯობს? ყველაფერი ბნელი, შავი და ქურდული ახლა მოდაშია, ძმაო 😉

არა ქვეყანა კი არა უფრო ხალხი მიყვარს… რომელიც ამ ყველაფერს ქმნის!
უნდა მეამაყებოდეს! მე ქართველი ვარ!
ფუ ბლიად..
რატო? 😦

მეც მრცხვენია !

– მე მრცხვენია –

მრცხვენია რომ ცუდად ვსწავლობ.
მრცხვენია რომ არ ვკითხულობ ბევრს.
მრცხვენია რომ ჩემი მეგობრები ჩემზე ჭკვიანები და განათლებლები არიან.
მრცხვენია რომ მშობლებს ვართმევ გზის ფულს.
მრცხვენია რომ სულ ვწუწუნებ.
მრცხვენია რომ ასეთი ეჭვიანი და ისტერიჩა ვარ.
მრცხვენია რომ არ ვარ ისეთი როგორიც სულ მინდოდა რომ ვყოფილიყავი.
მრცხვენია რომ სკოლაში არავინ არ მიცნობს
მრცხვენია რომ ვინც მიცნობს ჩემი ეშინია.
მრცხვენია რომ სკოლის ბუფეტში ნაყიდი ‘პრაშკი’ მირჩევნია ხინკალს..
მრცხვენია რომ ჩემს პრინციპები დავივიწყე და ახალ წელს ვჭამე ხორცი.
მრცხვენია რომ მბეზრდებიან ადამიანების ზედმეტი ყურადღება
მრცხვენია რომ ვერ ჩავაბარებ გამოცდებს
მრცხვენია რომ საერთოდ ვერ ვგრძნობ აბიტურიენტობას
მრცხვენია რომ არ მინდა უნივერსიტეტში ჩაბარება
მრცხვენია რომ მყავს ასეთი მშობლები
მრცხვენია რომ დიპლომი მქონდეს მარტო იმიტომ რომ ჩემს მეზობელს აქვს და მე რითი ვარ ნაკლები?!

მრცხვენია რომ ქართველი ვარ!
მრცხვენია რომ უფრო ხმამაღლა და ყველასთან ვერ გამოვთქვამ ჩემ აზრს!
მრცხვენია რომ მეზიზღება ჩემი სახლი და ყველაფერი ჩემს გარშემო.
მრცხვენია რომ მეც ბევრჯერ სხვის დასანახათ დამილევია სუფრაზე ჩვენი ქვეყნის სისადღეგრძელო
მრცხვენია რომ ვცხოვრობ ქვეყანაში სადაც შოთა რუსთაველი 17 საუკუნეშჳ მეფობდა.
მრცხვენია რომ არსებობენ ქალიშვილები, რომლებსაც ჰქონდათ სექსი.
მრცხვენია რომ გოგო თუ სიგარეტს პირში ჩაიდებს ის სხვა რამესაც ჩაიდებს.
მრცხვენია რომ რამეს მაინც არ ვაკეთებ ან საზოგადოების გამოსწორებისთვის, ან აქედან გასაქცევად.

მრცხვენია რომ ფეისბუქის ასეთი ხშირი მომხმარებელი ვარ და მის გარეშე არ შემიძლია ცხოვრება
მრცხვენია რომ მინდა სურათების გადაღება, დადება და მერე ველოდები ახალ ლაიქებს და კომენტარებს
მრცხვენია რომ ბლოგზეც მასე ხდება, ყოველ 2 წუთში რომ ვამოწმებ, ვინმემ რამე ხომ არ დამიკომენტარა..
მრცხვენია რომ ჩემს ბლოქზე მაქისიმალური მნახველების რიცხვი 200 არ აღემატება
მრცხვენია რომ ვერ ვწერ ისე როგორც მინდა
მრცხვენია რომ ვწერ რაღაც ბანალურ სისულელეებს, სიყვარულებზე და ა.შ.
მრცხვენია რომ სარწმუნოება მოდაშია
მრცხვენია რომ პატრიარქი უნდა მიყვარდეს და ამას ფეისბუქზე სურათის დადებით უნდა გამოვხატავდე
მრცხვენია რომ ფორევერ გელა არსებობს
მრცხვენია რომ ‘ძერსკი ნინჩო’ ასეთი პოპულარილი გახდა
მრცხვენია რომ ასეთ კომენტარებს უწერენ, ისინი უფრო საცოდავები არიან
მრცხვენია რომ მიუხედავად ამ ყველაფრისა მაინც მიყვარს ფეისბუქი.

მრცხვენია რომ ჩახუტების დღე ახალგაზრდებს “გარყვნილება” ჰგონიათ. რასამბობ უცხოს როგორ უნდა ჩაეხუტოო!?
მრცხვენია რომ ბებოები მეხუტებიან, უცხოელები და ჩემი თანატოლები გამირბიან, თან ბიჭები :დ
მრცხვენია რომ ყველანაირი აქცია და თავისუფალი აზრის გამოთქმა სირცხვილია.
მრცხვენია რომ ხშირად ვერ ვიცლი ეგეთი რაღაცეებისთვის და მეც არ დავდივარ ყველა აქციაზე
მრცხვენია რომ წელს ხმა უნდა მივცე ვინმეს
მრცხვენია რომ ყველას უნდა იყოს ბოროტი, ცუდი გოგო/ბიჭი
მრცხვენია რომ ახლა მოდაშია სხვისი წყენინება
მრცხვენია რომ ჩემი 4 წლის დიშვილი უყურებს სერიალებს და იცის რახდება პოლიტიკაში
მრცხვენია რომ ბავშები აღარ თამაშობენ შვითქვაობანას და დახუჭობანას

მრცხვენია რომ მუსიკაც მოდაში რაცაა იმის მიხედვით აფასებენ
მრცხვენია რომ ახლა მოდაშია ტიტლიკანა ქალების ცეკვა
მრცხვენია რომ უფრო მეტმა იცის ჯასტი ბიბერი ვიდრე კურტ კობეინი.

მრცხვენია რომ ვერ იტანენ გეებს ან ბისექსუალებს.
მრცხვენია რომ რახან ეგეთი მეგობრბი მყავს მეც ეგეთი უნდა ვიყო
მრცხვენია რომ სირცხვილია, არ მეზიზღებოდეს ქუჩაში მოტკეცილი ტყავის შარვალი რომ აცვია ისეთი ბიჭი.

მრცხვენია რომ არსებობს ქელეხები.
მრცხვენია რომ ბევრჯერ წასულვარ უცნობი ნათესავის ქელეხში მხოლოდ საჭმელად
მრცხვენია რომ გვაქვს ასეთი იდიოტი ტრადიციები
მრცხვენია რომ დედაჩემსაც კი ვგონივარ გატყვნილი
მრცხვენია რომ ვცხოვრობ ამ დროში და არა წარსულში ან შორეულ მომავალში
მრცხვენია რომ ზასაობა საზოგადოებრივ ადგილებში უფრო აღაგზნებს
მრცხვენია რომ შეყვარებულები ერთმანეთს ვალენტინობის დღეს გაქუცულ სათამაშჴებს ჩუქნიან
მრცხვენია რომ ახლა კომპიუტერი მირჩევნია დიშვილთან თამაშს..

მრცხვენია!

ვთაგადვ:

1. ადო
2. ანანო
3. შემოდგომისფერი
4. ღიმილი-ანი
5. mycivilization
6. »♥» ana «♥«

აეროპორტი და მონატრებული და

1. გზა

ამ გზას თითქმის ერთი წლის წინ მოვუყვებოდით.. მე და მთელი ჩემი ‘ოჯახი..’
ეს თითქმის ბოლო მომენტებია როცა ჩვენ მთლიანი ‘ოჯახი’ ვიყავით..
ეს გზა აეროპორტთან გაჩერდა, შენ შენი ბარგი გადმოალაგე და წახვედი, გაფრინდი შორს.. იყო დამშვიდობებები და დამშვიდებებიც.
აი ახლა ისევ მოვუყვები იმ გზას ჩემს დაშლილ ‘ოჯახთან’ ერთად..
შენ შორ ხარ, მეორე და სახლშია და დავრჩი მე, დედიკო და მამიკო..

2. მომენატრე

ახლა უკვე აეროპორტშ ვარ, რამდენიმე საათის გატარება მომიწევს ალბათ მოლოდინში, როდის ჩამოხვალ და ისევ ‘გაგვაოჯახებ’..
ეს სიტყვა არ ჟღერს თბილად, ქართული ოჯახები არ არის თბილი..
ფემილი, სიმია.. მიყვარს ეს სიტყვები, უფრო მეტი სითბო იგულისხმება თითქოს.
მაკლდა ეს ყველაფერი, ოჯახური სითბო და ალერსი ;დ ლოლ..
არა, არა მართლა მაკლია.. ამიტომ ორმაგად მიხარია რომ ჩამოდიხარ, თუნდაც ერთი თვით..
მომენატრე, მომენტებში ძალიან მენატრები.. მაგრამ ხშირად გელაპარაკები სკაიპით და გხედავ, მაგრამ როცა რამდენიმე დღე აღარ შემოდიხარ მაკლიხარ ხოლმე..

3. აეროპორტი

ყველა სკაიპზე და ოდნოკლასნიკებზე ლაპარაკობს. ვინ ვის ელაპარაკა იმ დღეს და რამე..
რამდენიმეს სძინავს მოკუნტულს ამ მოუხერხებენ სკამებზე..
აი ამ წუთას ჩამოვიდნენ მთელი ოჯახით, პატარა ბავშვით, დახვდნენ აქ და მიდის გადაკოცნები, მომენატრეები და მოკითხვები..
უმეტესობა ჩამოსვლის გრაფიკს უყურებს ბედნიერი თვალებით..
ზოგს უხარია, ზოგს არა..
უფ ახლა მაგარმა რუსმა ნაშამ ჩამიარა გვერდით ო.ო
დაიზმენებული ვარ, ვინმე ხომ არ კითხულობს ნეტა :ს
შიტ, თამუნას რეისი დაიგვიანებსო, 4 ზე ჩამოვაო..
კიდევ კარგი ჯესი წამოვიღე და თერმოსით ყავა ❤
რავაკეთო? ვაკვირდები ხალხს.. ზოგი ჩამოდის და მართლა უხარიათ მათი ჩამოსვლა.
ზოგი მარტუსულია, გაყინული სახით მიდის გასასვლელისგენ და შურიანი თვალებით უყურებ დიდ ოჯახებს.
ვერ მივხვდი, რომელი უფრო საცოდავია, ვინც ჩამოდის და არავინ არ ხვდება, თუ ის ვინც ჩამოდის მარა სულაც არ უხარია რომ ჩამოვიდა.
წავალ რამე სხვას გავაკეთებ ^^

4. თამუნა

ომგომგ მალე ჩემი და ჩამოვა იტალიიდან ❤
ძალიან მომენატრა.
სხვანაირია, უბრალო და კეთილი.. ძალიან კეთილი და გულჩვილი.. თამუნა ის თეთრი სხივებია ამ ბნელ ქვეყანას რომ აკლია..
ვერ ვუგებთ დიდად, მე აგრესიული ვარ და ისკიდე პირიქით, სულ ცდილობს სიკეთის თესვა და რელიგიის სიყვარული მასწავლოს..
პრინციპში რაც კი ჩემში სიკეთეა ეგეც მაგან მასწავლა ალბათ..

ბლინ რა ნიუდაჩნიცა ვარ, რამდენიმე საათი ველოდე გამოსასვლელთან, მეთქი შემდეგ რეისით ჩამოვა და გავედი ორი წამით საჭირო ოთახში, გამოვედი და იქ დამხვდა 😐 არადა მინდოდა დავხვედროდი და ბლაბლა 😐

5. სახლი

გზაში გათიშულები ვეყარეთ, თამუნა ყვებოდა რაღაც ამბებს.. უბრალოდ კარგად ვიყავი და თავს ისე ვგრძნობდი როგორც… რავიცი როგორც ოჯახშ რომელიც ნორმალური არასდროს ყოფილა ჩემთვის..
სალხში მივედით, გავხსენით საჩურები, ვილაპრაკეთ ბევრიბევრი, ჩახუტებები და სიყვარულისახსნები..
მოკლედ ძალიანნ მიხარია ❤

❤

Rock Flash Mob

აი ამ პოსტს გადახედეთ და შეგექმნებათ წარმოდგენა თუ რა არის ფლეშმობი.

“პოსტი”

მოკლედ, დღეს ვიყავი როკ ფლეშმობზე. მოდი დავიწყებ თავიდან..

ზუზუს დღიური

2.11.11.

დღეს ქუჩაში რაღაც ბლოკნოტი ვიპოვე, სადღაც მოვკარი ყური, რომ ხალხი თავის ყოველდღიურ საქმიანობას იწერს, მნიშვნელოვან მომენტებს მაინც. ბლოკნოტი სხვა ვერაფერში გამოვიყენე და ვიფიქრე მეც ვცდი მეთქი, მაგრამ არ ვიცი ეს როგორ კეთდება. უბრალოდ როცა მოვიცლი ჩავწერ რამეს.

5.11.11.

ჩემს შესახებ რა საჭიროა რამე დავწერო? ამ დღიურს ჩემს გარდა მაინც არავინ კითხულობს. მე კი ჯერჯერობით მახსოვს ვინც ვარ.
ღამე ახალ ადგილას გავათენეთ, ძველი საშინელმა წვიმამ გაანადგურა და ერთერთი სადარბაზოზს გვერდით ვნახეთ თავშესაფარი. თბილოდა. ჩემი და კეისი ავად გახდა, დედას ვეხვეწე წვიმაში არ დააყენო ქუჩაში მეთქო, გაცივდება, მაგრამ არ მომისმინა. ჩემი კუთვნილი საბანი მას მივეცი და მეც გვერდით მოვუწექი რომ გამეთბო. ჯერემი მთელი ღამე ტიროდა, კეისი რომ არ გაეღვიძებინა ხელში მყავდა აყვანილი და ვაქანავებდი, იქნებ როგორმე ჩასძინებოდა.

მე და შენ – ჩვენ.

ჩართეთ მუსიკა ❤

შენ– ხედავ ჩემს მზეს.
მე– ვხედავ შენს მთვარეს.
ჩვენ– გვაქვს ერთი ცა.

შენ– გესიზმრები.
მე– ვარ შენი სიზმარი.
ჩვენ– გვძინავს ერთად.

შენ– გიყვარს ყავა.
მე– ყავა მომაქვს დილით შენს საწოლში.
ჩვენ– ვიღვიძებთ ერთად.

შენ– გინდა რომ გავიქცეთ სადმე შორს, ერთად.
მე– მოგყვები.
ჩვენ– ვიკეტებით ოთახში და გვგონია რომ დედამიწაზე ვართ მარტო.

შენ– მიყურებ.
მე– გიყურებ, მხოლოდ მაშინ როცა შენ არ მიყურებ მე.
ჩვენ– გვიყვარს ერთმანეთი.

შენ– გესმის ჩემი.
მე– მესმის შენი.
ჩვენ– არ ვლაპარაკობთ.

შენ– ჩემი ცხოვრება
მე– შენი ცხოვრების მთავარი გმირი.
ჩვენ– ისევ გვიყვარს ერთმანეთი.

შენ– გააღე იმ ოთახის კარები და გახვედი გარეთ.
მე– გამოგყევი.
ჩვენ– აღარ ვართ მარტო.

შენ– ხალხში მკიდებ ხელს და მეხუტები.
მე– მცხვენია და შენგან მოშორებით ვდგები.
ჩვენ– აღარ ვართ ახლოს.

შენ– ვეღარ ამჩნევ ჩემს სევდიან თვალებს/ხმას.
მე– ვცდილობ გავიღიმო.
ჩვენ– ვლაპარაკობთ და გვესმის ერთმანეთის.

შენ– მიმტკიცებ, რომ არაფერი შეცვლილა.
მე– აღარ მჯერა შენი, მაგრამ მინდა მჯეროდეს.
ჩვენ– ისევ გვიყვარს ერთმანეთი.

შენ– აღარ მიყურებ ძველებურად.
მე– მაშინ გიყურებ როცა მიყურებ შენ.
ჩვენ– ვცხოვრობთ ერთი ცის ქვეშ.

შენ– ჩემი ცხოვრების მთავარი გმირი.
მე– შენი ცხოვრების ერთ–ერთი გმირი.
მე და შენ– აღარ ვართ ერთად.