არაფრისთვის

let’s start with ‘forever’

პეპლები.
მივიხედ-მოვიხედე.
ჩემს ჭაღს პეპლები ახატია, ახლა შევამჩნიე.
მოშორებით, საწოლზე ჩემი დიშვილის “ფრთები” დევს. ლამაზი, მხრებზე გასაკეთებელი,თეთრი, პეპლის ფრთები.
კედელზე ბავშვობაში დიდი ყვავილი დავხატე, ყვითელი, ვითომ გვირილაა, მერე ზედ პეპელა მივახატე, ვითონ ყვავილზე ზის.
პეპელა, რამდენიმე დღე ცოცხლობს, როგორ ახერხებს, როგორ ასწრებს ნეტა ყველაფერს?!

რომ ვიცოდე რამდენიმე დღეში ვკვდები, ნეტა რას გავაკეთებდი?
პეპელა რომ ვიყო, დაბადებიდან 3 დღე რომ მქონდეს.
ვიცი რასაც გავაკეთებდი, ავიღებდი სიგარეტს, ყავას და შოკოლადს, ჩავრთავდი ლეძეპელინს და მოვუსმენდი.
სამივე დღეს ამაში გავატარებდი ალბათ, ოთახიდან გამოუსვლელად!
აღარ მომიწევდა ადამიანების გაცნობა, მერე მათი შეყვარება ან პირიქით, მერე მათი დაკარგვა და ახლის პოვნა, აღარ მომიწევდა მათი მოსმენა და ფიქრი იმაზე თუ “პორკე, ჩელავეკ, პორკე!”
ცხოვრება იქნებოდა მარტივი, სასიამოვნო, მოკლე და უპრობლემო.
ვის არუნდა ასეთი ცხოვრება?
ალბათ იმას, ვისაც ისედაც ყველაფერი კარგად აქვს ყოველთვის და ამას 3 დღე კი არა, წლობით განიცდის, ამ სიმშვიდეს.
ყველაზე მეტად კი ცხოვრებაში ზიზღი მაშინებს, ვინმესადმი. მე რომ ვერმიტანდნენ გადავიტან, მაგრამ არმინდა მე შემზიზღდეს ვინმე.
პეპელა რომ ვიყო, აღარ გამოვცდიდი იმ 5 ეტაბს რასაც ადამიანები ვინმე ძვირფასის დაკარგვის დროს განიცდიან..

1. უარყოფა
2. ვბრაზდებით ირგვლივ ყველაზე, ყველაფერზე და საკუთარ თავზე
3. ვიწყებთ ბედთან ვაჭრობას
4. სასოწარკვეთილება
5. აღიარება, შეგუება..

(ც) გერის ანატომია

ყველაფერი კარგად იქნებოდა სულ 3 დღით რომ მეცხოვრა, თან ისე, რომ მცოდნოდა 3 დღე და ვსო.
თუნდაც 5 დღით, ოღონდ არა 18 წელი და არა იმის ცოდნით რომ კდიევ დიდხანს ვიცხოვრებ.
მაგრამ ვინ თქვა რომ მე კარგად ყოფნა მინდა?
ან სიმშვიდე და უინტერესო ცხოვრება?
მთავარი კაიფი ხომ იმაშია,როცა არიცი წინ რამდენი დღე გელოდება. სიამოვნება ადამიანების დაკარგვაშია და სხვების პოვნაში.
სიამოვნება ის მეხუთე ეტაპია, როცა ვაღიარებთ, ვეგუებით და თავიდან ვიწყებთ.
რა საოცარი რამეა, პოსტის წერის დროს ცუდად ვარ, როცა ვიწყებ ვიცი რო ბოლოში ცუდად უნდა დავამთავრო, დეპრესიული დასკვნა გამოვიტანო და თავი მოვიკლა 15 წუთში. მაგრამ ამ საუბარში ვხდები რომ არა, კიდევ დარჩა რაღაც რაც უნად გავაკეთო, რაც უბრალოდ უნდა გავაკეთო, თუნდაც უმიზეზოდ, თუნდაც მარტომ. უნდა, უნდა ვიცოცხლო.
და პოსტს სათაურსაც შევუცვლი, იმიტომ რომ ეს ის არაა რისი თქმაც მინდოდა.
ეს ესაა რასაც ვერ გავექცევი.
life.

არ მოკვდე მამა!

სულ მაინტერესებდა, როგორი შეგრძნებაა, როცა მამა არ გყავს, ან დედა.
როცა მარტო ერთი მშობელი “გზრდის” და მოკლებული ხარ იმ დიდ სიამოვნებას როგორიცაა “მშობლების ჩხუბი”
საბედნიეროდ არიან ბავშვები, რომლებსაც ისეთი საოცარი მშობლები ყავთ, შურით გასკდები.. დედა დაქალივით და მამა – ძმაკაცივით.
მე ამ ბედნიერებას მოკლებული ვარ, ყველანაირად! მაგრამ მაინც არ მინდა რო მამაჩემი მოკვდეს.

ერთი მეგობარი მყავს არვიტყვი ვინაა, რა საჭიროა, მაგის მდგომარეობაშია უმეტესობა.
მოკლედ ცუდი მამა ყავს და ოცნებობს მის სიკვდილზე! ალბათ იმიტომ, რომ გონია მის გარეშე ცხოვრება უფრო მარტივი იქნება.
ასეთი მამები მარათლა უნდა მოკვდნენ? ბავშვობიდან რო გიმწარებენ სიცოცხლეს.
რატომღაც მშობლების არსი სხვანაირი მგონია, მშობელი – რომელმაც უნდა გაგზარდოს, დაგარიგოს, გირჩიოს, გაგიგოს, დაგეხმაროს, ფული მოგცეს და ა.შ.

მოკვდი მამა! დაგვასვენე მამა!
არა, ეს ნამდვილი ეგოიზმია! რატომ არ ვეკითხებით მამას უნდა თუ არა სიკვდილი?
იქნებ არც ჩვენ გამოვდგეთ იდიალური მშობლები? ამის გამო სიკვდილი უსამართლობაა (?)
არვიცი, ჩემთავთან წინააღმდეგობაში მოვდივარ..
ჯობს გყავდეს და ცუდი თუ საერთობ არ გყავდეს?

საერთოდ არ გყავდეს! მაინც აქამდე მივედი..
მესმის იმათი, ვისაც უნდა მამა, აინტერესებს როგორი იქნებოდა მათი ცხოვრება მამა რომ ყოლოდათ.. ამ დროს წარმოიდგენენ ყვეალფერ კარგს და იდიალურ ურთიერთობებს, მაგრამ მამებმა ცუდი რაღაცეებიც იციან : )
სჯობს იოცნებო რომ გყავდეს ვიდრე იმდენად გაგამწაროს რომ მისი სიკვდილი გინდოდეს.

არც მამაჩემია იდიალური, მაგრამ მაინც არაა მთლად ტირანი.. ასე რომ, არ მოკვდე მამა!
პროსტა ტვინს ნუ ბურღავ!
ის ბიჭი, ჩემი მეგობარი იყო, მერე რა რომ ხელი გადამხვია : )

როგორ გაუმწარო სხვას სიცოცხლე

საერთოდ მშვიდი ვარ, მე ასე ვთვლი და რავიცი..
არმიყვარს ვინმეს ნაწყენს რო ვტოვებ, ვცდილობ ყოველთვის ვაპატიო და ვიყო “შენდობილი”.
მაგრამ არის მომენტები, როცა მავიწყდება ყველანაირი ადამიანური სიმშვიდე და ვემსგავსები “შურისმაძიებელ” ცხოვრელს..
ამ დროს არაფერი მაინტერესებს, მაქვს ერთი მიზანი და მშვიდად, გაწონასწორებულად მივდივარ ამ მიზნისაკენ.
ვცდილობ რაც შეიძება მეტი ‘B’გეგმა მქონდეს, უკან დასახევიც და რაც მთავარია “გენიალური დარტყმა”..
ძალიან საინტერესოა, რატო ხდება ასე?
როცა მწარდები, თითქოს მშვიდი ხარ, თითქოს სულ ასეთი იყავი და სულ ასე სწერვობდი..
მომწონს ჩემი თავი სწერვა, მაგ მომენტში ძალიან ძლიერი ვარ და არაფერი არ მაწუხებს.. თუმცა ჩვეულ რიტმს როცა ვუბრუნდები მერე მიკვირს, ნუთუ ეს მე ვიაყვი?! ცოტა იემგაცრუებულიც ვარ ჩემი თავით..
მაგრამ როცა ძალიან გაბრაზებული ვარ! ოჰ, მიფრთხილდით..
რა მაბრაზებს? როცა დამცინიან.. როცა ჩემს საყვარელ ადამიანებს დასცინიან.. როცა ვინმე უცნობს ამცირებენ, როცა მარტო თავის თავზე ფიქრობენ..
რას ვაკეთებ ამ დროს?
ნელ-ნელა, ჭკვიანურად ვწოვ მოწინააღმდეგეს სასიცოცხლო ძალებს..
ცოტა სისხლსაც ვაყოლებ ხოლმე..
და ამით დიდ სიამოვნებას ვიღებ.
არ არსებობს მეტოქე რომელსაც ვერ დავამარცხებ, ოღონთ თუ მართლა მინდა მისი განადგურება..

როგორ მომწონს ეს ძლიერი გოგოს იმიჯი, ყავით ხელში, სათვალეები მომიხდებოდა არა?

ვხვდები რომ ამაში არაფერია მოსაწონი, სინამდვილეში არც მომწონს ეს ‘მაგარი გოგო’ ობა, ჩემი თავი ისეთი გულიბრყვილო და დამთმობი მიყვარს როგორიც ვარ.
მაგრამ რა ვქნა? ხანდახან მართლა საჭიროა იგველო, უკბინო სანამ კბენას დაგასწრებენ..
ხოდა ჯობს მოვასწრო ყველას დაკბენა სანამ სწერვა გოგოს როლში ვარ : )

როცა ძალიან გაბრაზებულები ხართ საჭიროა:
1. შეინარჩუნოთ სიმშვიდე
2. არ დაანახოთ არავის რომ ნერვიულობთ
3. არ ინერვიულოთ
4. მიზანი! მიზანი!
5. ჭკვიანურად გათვალეთ ყველა მოსალოდნელი სიტუაცია
6. დახმარება თხოვეთ ძლიერ ადამიანს, რომელიც უბრალოდ თვალყურს გადევნებთ.
7. გამოხედვა, უნრა ეშინოდეს !
8. როცა გადამწყვეტ დარტყმას აყენებ, არ იფიქრო არაფერზე, უბრალოდ გააკეთე ეს!
9. მალევე დაუბრუნდით ჩვეულებრივ სახეს, სხვებთან არ გამოხატოთ ეს გაბრაზება და ბრაზი იმ ერთისთვის შემოინახეთ
10. დარწმუნებული ხარ რომ მიზეზი ღირს ამ ყველაფრად?

p.s.

შენს მიღმა ფანჯარაა…

გაკვეთილზე ვზივარ, ცივი და უფერული დღეა.. ფერადი ფანქრები არიყო საჭირო, ნათიამ ამ წერილით მთელი დღე კი არა სიცოცხლე გამიფერადა …

****
შენს მიღმა ფანჯარაა, იმის მიღმა ცივი ზამთარი, იანვრის სუსხიანი დილაა, ვგრძნობ აქ არ ხარ და მასწავლებლის საუბარი საყვარელი მუსიკის ჰანგებივით ჩაგესმის…
შენს იქით ორი ხეა, ერთი მწვანე მეორე უფოთლო. ერთი შენ ხარ, მეორე – მე.
შენს მიღმა ერთი დიდი ზარდახშაა, რომლის გახსნასაც უკვე ორი წელია ვცდილობ, ვცდილობ და არც იმის მეშინია შიგნით რა იქნება. ვიცი რომ შენ ჩემი სულის ნაწილი ხარ და რომ წახვიდე გავიყინები, ავორთქლდები დედამიწიდან.
ფერადი ფანქვრების ყიდვა ისევ დამავიწყდა და მე შენივე ნაჩუქარი აკვარელით ვხატავ შენ თბილ ხასიათს, ჩემი სიყვარული რომ ერევა.
შენს მიღმა მე ვარ, ჩემს მიღმა შენ..
გაიღიმე… გაიღიმე გთხოვ… ჯოჯოხეთური სიცხით მწვავ როცა ცუდ ხასიათზე ხარ..
წამო ანტი დედამიწაზე, ანტი ადამიანებთან, წამო ეზოში ჰაერობანა ვითამაშოთ…

—

დროა ვუპასუხო წერილზე, ბოდიში პასუხი რომ დავაგვიანე…

ჩამკიდე ხელი, შენ უფრო მეტი ხარ ჰაერზე, უფრო მეტი ხარ ყველაფერზე და ყველაზე.
დედამიწაზე, სამყაროზე, ადამიანებზე.. ანტიზეც და უ-ანტოზეც.
წამოდი, მე გამოგყვები სულ ბოლოშიც, სადაც არაფერი არაა, სადაც მხოლოდ მე და შენ ვიქნებით.
ჩემს მიღმა შენ ხარ, შენს მიღმა ახლა უკვე გაზაფხულია, მზემ გამოანათა და დაადნო თოვლი..
შენ დღეს დაიბადე, ან გუშინ რავიცი, დაიბადე და…
როგორ მიხარია რომ ჩემზე ადრე დაიბადე და არ მომიწია იმ სამყაროში გაჩენა სადაც შენ არ იყავი..
როგორ მიხარია რომ მერე გაგიცანი, თუმცა ოდესღაც, სადღაც იმ ბოლოში, მარტო ჩვენ რო ვიყავით, იქაც გიცნობდიი.. ვიცოდი რომ ჩვენ ყველა ცხოვრებაში, რამდენიც არუნდა გამოვიაროთ, რამდენჯერაც არუნდა გარდავიქმნათ ერთად ვიქნებით..
ჩიტები ხეებზე, ან თვითონ იმ ხის ტოტები, ან იქნებ სახლის სხურავი, სულაც მზის სხივები..

როგორ გითხრა სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ – მეთქი?
შენ თავზე მეტად მიყვარხარ ნათ ❤
დაბადების დღეს გილოცავ!

გარდაცვალება და “გადადების” სენი..

ჩემს გარშემო გახშირდა სიტყვა “გარდაიცვალა”..
ადრე უფრო ხშირად მესმოდა ეს სიტყვა, მეზობლები და მეგობრის მეგობრის ბებიები იღუპებოდნენ.
ადამიანის სიკვდილზე სულ მწყდება გული, ვინც არუნდა იყოს, მაგრამ მაინც მიხაროდა, რომ ჩემი ნაცნობი არ გარდაიცვალა ვინმე..
ეს “სიხარული” არც ისე დიდხანს გაგრძელდა. ბიძაჩემი გარდაიცვალა რამდენიმე დღის წინ, რომელსაც კიბო ჰქონდა, მასზე ვერაფერს ვერ დავწერ, არ შემიძლია..
ჩემი დაქალის ბაბუა გარდაიცვალა გუშინ და დღეს სტივ ჯობსი. (სტივენ პოლ ჯობსი (ინგლ. Steven Paul Jobs) (დ. 24 თებერვალი, 1955 — გ. 5 ოქტომბერი, 2011) — კომპიუტერული ინდუსტრიის წამყვანი ფიგურა და გამომგონებელი. ის იყო Apple-ის თანადამფუძნებელი, თავმჯდომარე და მთავარი აღმასრულებელი დირექტორი (CEO))
ვინ იქნება შემდეგი? იმედია არავინ!

ვიღაცის სიკვდილს ვიღაცის გამოფხიზლება მოსდევს..
მხოლოდ მაშინ ხვდები, რომ დროა გაცოცხლდე სანამ უკვე მკვდარი ისევ არ მოკვდი.
გაახალისო ცხოვრება და მიიღო მისგან მაქსიმუმი!
ოჰ მე.. არა.. არც აქამდე ვიყავი მთლად მკვდარი, არც ახლა ვაპირებ სიკვდილს!
ჯერ ბევრი უნდა მივიღო, მაქსიმუმზე მეტი.
გამოფხიზლების არაფერი მეტყობა, ისევ “შოკში” ვარ და ვერ გავითვიცნობიერებ კარგად რომ აღარ არის..
არც გზაზე გადასვის მეშინია და არც სიკვდილი არ მელანდება ყველგან..
თუ არ ვიცი, როგორ ხდება ხოლმე? ჩემთვის პირველი იყო, ახლოები ადამიანის დაკარგვა, ნეტა აღარ განმეორდეს!

რატომ არის კაცობრიობა “გადადების” სენით დაავადებული? ბოლო წუთამდე რო ველოდებით.
სანამ ექიმი არ გვეტყვის რომ კიბო გვაქვს, აზრადაც არ მოგვივა პარიზში დასასვენებლად წასვლა..
სანამ მილები არ გასკდება, წყალი არ წაგვიღებს და არ გააფუჭებს ყველაფერს, იქმადე არ გამოვცვლით დაჟანგებულ მილებს.
სანამ არ გავიყინებით იქამდე არ ჩავიცვამთ თბილ ჟაკეტს..
სანამ სიკვდილის შიში არ გამოგვაფხიზლებს, იქმადე არ ვიწყებთ ცხოვრებას..
და ა.შ.
რატომ ხდება ასე?
გააკეთე დღესვე რაც შეგიძლია და არ გადადო ხვალისთვის!
მაგრამ ისე ღრმად არის ეს “დაავადება” ჩვენში, რომ ეჰ..