არაფრისთვის

აგრესია

თავშეკავება.
გამომუშავებული თუ თანდაყოლილი ნიჭი?
ღმერთი რომ დაგაბერტყებს უხვად, აი ეგ რა.
ყველაზე კარგი რაღაც რაც ადამიანს შეუძლია, ის რაც ყოველთვის და ყველგან გამოგადგება.

აგრესია.
ის რაც ჩემში არის მაგრამ თავშეკავება უფრო მეტად.
აგრესია, რომელსაც მხოლოდ მაუსის “მწარე ტკაცუნით” გამოვხატავ და არა მკლელობით.
როცა მე მხოლოდ თითებს ვატკაცუნებ ან კედელს ვურტყამ მუშტს და არა ვინმეს.
აი ის აგრესია როველიც შიგნიდან გწვავს და ცდილობს ამოხეთქოს, დაანგრიოს ყველაფერი.
აგრესია, რომელიც მიჩენს დაუოკებელ სურვილს დედაჩემის მოკვლისას.
როცა მშივდად ზიხარ და მხოლოდ შენ მძიმე სუნთქვაში გამოუხატება გაცოფება.

ფიქრები.
ის ფიქრები, როცა ყველაფერი ხდება შენს თავში რაც მოგინდება,
როცა მოგზაურობ ყველა ქვეყანაში, გყავს ის ადამიანი გვერდით ვინც გინდა რომ გყავდეს.
ფიქრები, იმაზე თუ როგორ ცხოვრობ შოკოლადის სახლში და გაქვს მჟავე კიტრისგან აშენებული დაჩა. (<3)
მაგრამ, რატომღაც უფრო მრავლადაა ფიქრები იმაზე თუ როგორ დგები და იჭრი ვენებს, როგორ იღებ იარაღს და კედელზე ტოვებ შენი ტვინის ნარჩენებს.
ფიქრები იმაზე თუ როგორ ესვრი ამ იარაღს ჯერ სხვას, მხოლოდ იმიტომ რომ გაჩუმდეს.
ფიქრები იაზე თუ როგორ გინდა ფეხი დაუცურდეს ვიღაც გოგოს რომელმას "უშნოდ" შემოგხედა.
როცა გინდა რომ კანი ააძრო ახვარ ბიჭებს, მოაჭრა თავისი სასქესო ორგანო და პირში ჩატენო.
ფიქრები იამზე თუ როგორ აძრობ ფრაჩხილებს მოძალადე მამაკაცებს, როცა გინდა უყურო მათ მტანჯველ სიკვდილს.
მთავარი ხომ ეს ფიქრებია, ხომ ამით "განვსხვავდებით" ცხოველებისგან? ეს ფიქრი შვება ყველაფერს, ცუდსაც და კარგსაც.
სიყვარულის ესაა, როცა ნაკლებად ფიქრობ მკლელობაზე და შოკოლადებზე და უფრო მეტად ფიქრობ ერთ ადამიანზე.
რამდენიმე თვიანი "სიყვარულის" მერე კი იმაზეც ფიქრობ, რაფერის წინდები ეცვა დღეს "იმ ერთადერთს".
ფიქრი აგიჟებს…

მოკალი–ჩაკალი.
შენში ეს გრძნობა.
რომ უნდა მოკლა ვიღაც.
აგრესია უნდა ჩაკვდეს! არა აგრესიით! სიმშვიდით..
მუსიკით რომელიც ძილის სურვილს ახშირებს.
წერით, რომლითაც არაფერი შავდება, სადაც უსიხლოდ შეგიძლია მოკლა ყველა.
ფიქრებით, სადაც შენ ხარ ღმერთი და შეგიძლია ყვეალფერი ქნა.
ვაფშე ყველაფერი!
კედელზე მუშტის დარტყმით, ბალიშში თავჩარგული ყვირილით და მაუსის “მწარე ტკაცუნით”
მოკალი ეს აგრესია შენში.
მოკალი.
მხოლოდ აგრესია მოკალი.

პოზიტივი.
გავიღიმო, ნელა ამოვისუნთქო და ვიფიქრო თუ რა მშვენიერია ეს ცხოვრება.
მწვანე ხეები, პატარა ბავშვის კისკისი, ლურჯი ტალღები, ვარდისფერი ყვავილები..
პაშლა ტი ნახოუ,
არ შველის ეს “ცხოვრება მაინც მშვენიერია”
ჯასთ..
აი ეს :

We Might Be Dead By Tomorrow

დილით ფანჯრებიდან შემოსული სითბო.
შენს გვერდით გაღვიძება.
ისევ გადაძრობილი საბანი და ჩვენი გაყინუსი სხეულები, აზრადაც არ მოგსვლია არცერთს, რომ გაგვეთბო ერთმანეთი.
იღვიძებ, მკოცნი ნაზად და სწრაფად, თითფოს ჩვევაში გაქვს ეს და ასე იქნება მთელი ცხოვრება.
იცვამ თხელ, ფრიალა კაბას, მე საწოლიდან გაკვირდები როგორი თხელი და თეთრი ფეხები გაქვს.
წვრილი წელი და ნაზი ზურგი, ორი ნაჩხვეტი კუდუსუმის ძვალთან, აღმაგზნებ.
არც ადგომა მინდა და არც ის რომ სახლიდან წახვიდე, მინდა დავრჩეთ ერთად, სამუდამოდ.
ჩემი სურვილის საწინააღმედოგ ვდგები და მეც შენსავით თხელ, ფრიალა კაბას ვიცვამ, შენი ყვავილებიანია, ჩემი ზოლებით.
ხელი მომკიდე და სამზარეულოში გამიყვანე, ჯერ არცერთს არ გვითქვამს არაფერი.
ყავის გაკეთება დაიწყე, მე სკამზე ჩამოვჯექი და გარეთ ვიყურები, ვცდილობ მზეს გავუსწორო თვალი.
ყავა მომიტანე, ჩემს წინ დაჯექი, ნაზად შემომხედე და მითხარი “დილამშვიდობისა”
შენი სიტყვების გაგონება ნამდვილი გამოღვიძება იყო.
ტვინის აფეთქება, გულის აჩქარება, სისხლის სწრაფი მოძრაობა, ესაა ალბათ სიყვარული.
ის, რომ მე არ გეუბნები დილამშვიდობისას, უბრალოდ გიღიმი.
ყავა დავლიეთ, არაფერი გვითქვამს, სალაპარაკო თემა არ გვქონდა თითქოს.
ჩანთა აიღე და კარებისკენ წახვედი, მე ჩუმად, სევდიანი თვალებით გიყურებდი, თითქოს შეგეცოდებოდი და დარჩებოდი.
სახელურს ხელი მოკიდე, შეჩერდი, თავი ჩემსკენ შემოაბრუნე და დამემშვიდობე, ნაზად გამიღიმე, თავი ჩახარე და კარები გამოაღე..
მე წამოვხტი, ხელი მოგკიდე ხელზე, დარჩენა გთხოვე, კიდევ ერთი დღით.
ვერ მითხარი უარი, ვიცი, შენც გინდოდა დარჩენა.

let’s start with ‘forever’

პეპლები.
მივიხედ-მოვიხედე.
ჩემს ჭაღს პეპლები ახატია, ახლა შევამჩნიე.
მოშორებით, საწოლზე ჩემი დიშვილის “ფრთები” დევს. ლამაზი, მხრებზე გასაკეთებელი,თეთრი, პეპლის ფრთები.
კედელზე ბავშვობაში დიდი ყვავილი დავხატე, ყვითელი, ვითომ გვირილაა, მერე ზედ პეპელა მივახატე, ვითონ ყვავილზე ზის.
პეპელა, რამდენიმე დღე ცოცხლობს, როგორ ახერხებს, როგორ ასწრებს ნეტა ყველაფერს?!

რომ ვიცოდე რამდენიმე დღეში ვკვდები, ნეტა რას გავაკეთებდი?
პეპელა რომ ვიყო, დაბადებიდან 3 დღე რომ მქონდეს.
ვიცი რასაც გავაკეთებდი, ავიღებდი სიგარეტს, ყავას და შოკოლადს, ჩავრთავდი ლეძეპელინს და მოვუსმენდი.
სამივე დღეს ამაში გავატარებდი ალბათ, ოთახიდან გამოუსვლელად!
აღარ მომიწევდა ადამიანების გაცნობა, მერე მათი შეყვარება ან პირიქით, მერე მათი დაკარგვა და ახლის პოვნა, აღარ მომიწევდა მათი მოსმენა და ფიქრი იმაზე თუ “პორკე, ჩელავეკ, პორკე!”
ცხოვრება იქნებოდა მარტივი, სასიამოვნო, მოკლე და უპრობლემო.
ვის არუნდა ასეთი ცხოვრება?
ალბათ იმას, ვისაც ისედაც ყველაფერი კარგად აქვს ყოველთვის და ამას 3 დღე კი არა, წლობით განიცდის, ამ სიმშვიდეს.
ყველაზე მეტად კი ცხოვრებაში ზიზღი მაშინებს, ვინმესადმი. მე რომ ვერმიტანდნენ გადავიტან, მაგრამ არმინდა მე შემზიზღდეს ვინმე.
პეპელა რომ ვიყო, აღარ გამოვცდიდი იმ 5 ეტაბს რასაც ადამიანები ვინმე ძვირფასის დაკარგვის დროს განიცდიან..

1. უარყოფა
2. ვბრაზდებით ირგვლივ ყველაზე, ყველაფერზე და საკუთარ თავზე
3. ვიწყებთ ბედთან ვაჭრობას
4. სასოწარკვეთილება
5. აღიარება, შეგუება..

(ც) გერის ანატომია

ყველაფერი კარგად იქნებოდა სულ 3 დღით რომ მეცხოვრა, თან ისე, რომ მცოდნოდა 3 დღე და ვსო.
თუნდაც 5 დღით, ოღონდ არა 18 წელი და არა იმის ცოდნით რომ კდიევ დიდხანს ვიცხოვრებ.
მაგრამ ვინ თქვა რომ მე კარგად ყოფნა მინდა?
ან სიმშვიდე და უინტერესო ცხოვრება?
მთავარი კაიფი ხომ იმაშია,როცა არიცი წინ რამდენი დღე გელოდება. სიამოვნება ადამიანების დაკარგვაშია და სხვების პოვნაში.
სიამოვნება ის მეხუთე ეტაპია, როცა ვაღიარებთ, ვეგუებით და თავიდან ვიწყებთ.
რა საოცარი რამეა, პოსტის წერის დროს ცუდად ვარ, როცა ვიწყებ ვიცი რო ბოლოში ცუდად უნდა დავამთავრო, დეპრესიული დასკვნა გამოვიტანო და თავი მოვიკლა 15 წუთში. მაგრამ ამ საუბარში ვხდები რომ არა, კიდევ დარჩა რაღაც რაც უნად გავაკეთო, რაც უბრალოდ უნდა გავაკეთო, თუნდაც უმიზეზოდ, თუნდაც მარტომ. უნდა, უნდა ვიცოცხლო.
და პოსტს სათაურსაც შევუცვლი, იმიტომ რომ ეს ის არაა რისი თქმაც მინდოდა.
ეს ესაა რასაც ვერ გავექცევი.
life.

გამიღეთ კარი !

ნაჭუჭი რომელშიც მე და შენ ვცხოვრობდით – დაიმსხვრა.
ვიღაცამ წიხლი ჩაარტყა და გამომათრია იქიდან, დამანახა რეალობა.
შენ შიგნით ზიხარ და მელოდები, უიმედოდ.
ხანდახან გიჩნდება ეს იმედი და ფართხალებ, მეძებ, მეძახი, მაგრამ მე ისევ გიკლავ იმედებს.
სიმშვიდისთვის უკვე არაფერი აღარ მჭირდება, თვალების დახუჭვა და ვეშვები უსასრულობაში. გაწელილ ნახატებს ემსგავსება ყველაფერი, ტრიალებს ტრიალებს და ისევ.. ტრიალებს..
მთელი სხეული მძიმდება მაგრამ ჩემი გონება ითიშება და ვეღარ ვაზროვნებს, სად ვარ, როგორ ვარ, რატომ..

იქნებ ემოციების გამოხატვა და საუბარი ჩემს გრძნობებზე რო მესწავლა აღარ ვიქნებოდი ასე.
საუბარი შემიძლია, ოღონდ მხოლოდ ჩემ თავთან, გონებაში.. ან აქ თქვენთან და მხოლოდ ასე.
ვერ აღვიქვამ რთულ სიტუაციებს რთულად, მგონია რო ყველაფერი სისულელეა და აზრდაკარგული.
მგონია რომ არასდროს არ მომატყუებენ, ყველაფერს მარტივად ვიჯერებ იმიტორო არმინდა მივხვდე რომ ვიღაც მატყუებს, შეიძლება რამე მომატყუოს.
და ასე, დავდივარ ნაჭუჭიდან ნაჭუჭამდე.
და ეს ჩემი გონების გაბრწყინება მხოლოდ გადაადგილების დროს ხდება. როცა მარტო ვარ, არავის მფარველობის ქვეშ. როცა აფორიაქებული ვარ, გონება იხსნება და ვხედავ ყველფერს. თუმცა მალევე ვპოულობ ახალ სახლს და ვიკეტები შიგნით.
ცხოვრება რა მარტივი იქნებოდა წარსული რომ წარსულში რჩებოდეს.

საქმე ისაა რომ არმინდა ნაჭუჭში ვიყო, ფრთების გაშლა მინდა, თავისუფლება! მინდა ჩემი თავი მე ვაკონტროლო მარტო, ჩემით ვიაზროვნო და მივიღო გადაწყვეტილებები. ძლიერი მინდა ვიყო!

მაგრამ..
მაგრამ მეშინია
და შიში.
შიში ოხერია : )

არ მოკვდე მამა!

სულ მაინტერესებდა, როგორი შეგრძნებაა, როცა მამა არ გყავს, ან დედა.
როცა მარტო ერთი მშობელი “გზრდის” და მოკლებული ხარ იმ დიდ სიამოვნებას როგორიცაა “მშობლების ჩხუბი”
საბედნიეროდ არიან ბავშვები, რომლებსაც ისეთი საოცარი მშობლები ყავთ, შურით გასკდები.. დედა დაქალივით და მამა – ძმაკაცივით.
მე ამ ბედნიერებას მოკლებული ვარ, ყველანაირად! მაგრამ მაინც არ მინდა რო მამაჩემი მოკვდეს.

ერთი მეგობარი მყავს არვიტყვი ვინაა, რა საჭიროა, მაგის მდგომარეობაშია უმეტესობა.
მოკლედ ცუდი მამა ყავს და ოცნებობს მის სიკვდილზე! ალბათ იმიტომ, რომ გონია მის გარეშე ცხოვრება უფრო მარტივი იქნება.
ასეთი მამები მარათლა უნდა მოკვდნენ? ბავშვობიდან რო გიმწარებენ სიცოცხლეს.
რატომღაც მშობლების არსი სხვანაირი მგონია, მშობელი – რომელმაც უნდა გაგზარდოს, დაგარიგოს, გირჩიოს, გაგიგოს, დაგეხმაროს, ფული მოგცეს და ა.შ.

მოკვდი მამა! დაგვასვენე მამა!
არა, ეს ნამდვილი ეგოიზმია! რატომ არ ვეკითხებით მამას უნდა თუ არა სიკვდილი?
იქნებ არც ჩვენ გამოვდგეთ იდიალური მშობლები? ამის გამო სიკვდილი უსამართლობაა (?)
არვიცი, ჩემთავთან წინააღმდეგობაში მოვდივარ..
ჯობს გყავდეს და ცუდი თუ საერთობ არ გყავდეს?

საერთოდ არ გყავდეს! მაინც აქამდე მივედი..
მესმის იმათი, ვისაც უნდა მამა, აინტერესებს როგორი იქნებოდა მათი ცხოვრება მამა რომ ყოლოდათ.. ამ დროს წარმოიდგენენ ყვეალფერ კარგს და იდიალურ ურთიერთობებს, მაგრამ მამებმა ცუდი რაღაცეებიც იციან : )
სჯობს იოცნებო რომ გყავდეს ვიდრე იმდენად გაგამწაროს რომ მისი სიკვდილი გინდოდეს.

არც მამაჩემია იდიალური, მაგრამ მაინც არაა მთლად ტირანი.. ასე რომ, არ მოკვდე მამა!
პროსტა ტვინს ნუ ბურღავ!
ის ბიჭი, ჩემი მეგობარი იყო, მერე რა რომ ხელი გადამხვია : )

იმედი – უკანასკნელი ბოზია რომელიც ბოლოს კვდება

მომენტი როცა ვიღაცას ელოდები.
მომენტი როცა შველას ითხოვ და მოლოდინში ხარ, რომ ვიღაც გიშველის.
მომენტი როცა არარეალურ პასუხს ელოდები ვიღაცისგან.
მომენტი როცა წამიერ ამინდის ცვლილებაზე ფიქრობ.
მომენტი როცა გინდა, რომ დრო გაჩერდეს.
მომენტი როცა გინდა რომ. ღამე გაგრძელდეს და არ დარეკოს მაღვიძარამ…
… და ბევრი ამის მსგავსი მომენტი.

როცა იმედი გაქვს რომ ეს ყველაფერი მოხდება..
მოვა ის ვისაც ელოდებოდი, გიშველის, გეტყვის იმას რაც გინდა..
ამინდი შეიცვლება, მზე ამოანათებს და გასისხლიანდება ცა.
დრო შეჩერდება, აღარ გათენდება და დიდხანს დაიძინებ.
იმედი – საოცარი რამეა, ის გრძნობა გეუფლება რამდენიმე წამით, რომ თითქოს მართლა მოხდა ეს ყველაფერი და უკვე განიცადე..
ყოველი დღის მოსვლა იმედის დამსახურებაა, რადგან გუშინ არ დანებდი და გადაწყვიტე კიდევ ერთი დღე გეცოცხლა და ასე ბოლომდე, სანამ ბუნებრივი სიკვდილით არ მოკვდები.
იმედი, რომ ყველაფერი უკეთ იქნება, წარმატების პირველი ნაბიჯია.
გაცვეთილი ფრაზა – იმედით ვციცხლობთ. სულაც არ არის გაცვეთილი შინაარსის, მართლაც იმედით ვცოცხლობთ.
ის საოცარი მომენტი, გრძნობა, როცა სიმღერას ეძებ და “დაელოდეთ” გიწერთ.. ამ დროს იმედი გაქვთ რომ აუცილებლად ამოგიგდებს იმას, რომელიც გინდოდათ.

მაგრამ..

არც დრო ჩერდება, ვერც სიმღერას პოულობთ, მალე თენდება, ამინდი ჩვენს დაუკითხავად იცვლება, არც საშველად მოდის არავინ და ეს მოლოდინის ასრულების მომენტები მხოლოდ იმ მოლოდინის დროს გვიხდება. რატომ? იმიტომ რომ..
იმედი – უკანასკნელი ბოზია რომელიც ბოლოს კვდება!

მაგრამ მაინც გვაქვს იმისი იმედი, რომ იმედი ისევ გაცოცხლდება. ეს იმედი – უკვდავია.

ძალიან რეალურად

ამ ბოლო დროს ძალიან რეალურ სიზმრებს ვხედავ, მართლა მიჭრის განვასხვაო რეალობა სიზმრისგან..
და რო ვიღვიძებ ვფიქრობ, ნეტა ეს მართლა მოხდა თუ..?

მოკლედ მოვყვები ერთ-ერთს რომელიც აშკარად სიზმარი იყო..

I wish I was special…

ყველას ძინავს, ტელევიზორი დაბალ ხმაზე ბუტბუტებს, გამათბობელი ღუღუნებს, საათი კი 2ს უკაკუნებს.
მე.. მე ამდროს ვზივარ კომპიუტერთან და ვცდილობ გავაანალიზო რა საერთო აქვს ბანანა თევზის ამინდს პერსონაჟის სიკვდილთან..
ქართულის თემას ვწერ და..
ჩემი ლურჯი დათვების ქვეყანა გამახსენდა, რაღაცით გავს..

აი ამ მომენტში მივხვდი რომ ოდნავ გამორჩეული ვარ.
შეიძლება არ მომწონს რითიც განვსხვავდები სხვებისგან, მაგრამ მაინც ვერ ვფარავ ამ ყველაფერს.
ჩემი თავი რო მაოცებს, ისე ჯერ არავის გავუოცებივარ..

როდესმე გიფიქრიათ ბანანა თევზებზე? დღეიდან იფიქრეთ.
ბანანე თევზები ის არის, გაუმაძღარი ადამიანები არიან, სამყაროა სადაც ჩვენ ვცხვრობთ.
მაგრამ არ გეგონოთ რომ ამ სამყაროდან თავის დაღწევა თვითმკვლელობით შეიძება.
რადგან, თუ სამოთხე და ჯოჯოხეთი არსებობს, ჯოჯოხეთში მოხვედბით, და იქ ისეთი ადამიანებით გაჭედილი სამყარო დაგხვდებათ, ვის გამოც თავი მოიკალით და გაიქეცით.

“ესენინივით მოვიკლა თავი?
თუ სიცოცხლისთვის განვაგრძო ბრძოლა.”

სიკვდილის რატომ არ უნდა გვეშვინოდეს? როცა ის არ არის, ჩვენ ვართ და როცა ის არის – ჩვენ აღარ ვართ..

მოიცა, მოიცა ჩემთავზე ვლაპარაკობდი, რა სიკვდილი?
თუმცა, ჩემთან სუიციდი და ეგეთები ძალიან ახლოსაა.. მიყვარს დრამები, ვაღიარებ..
მიყვარს მერე უცებ იმედიანად დაბრუნება და გამარჯვება სისუსტეზე.

უბრალოდ მივხვდი რომ მე გამორჩეული ვარ, სულ ოდნავ, რაღაცით..
არც კარგით და არც ცუდით.
არც თვალსაჩინოა ეს ჩემი გამორჩეულობა..
უნდა ჩამეძიო, უნდა ამოთხარო რომ დაინახო..
მეც ახლახანს მივხვდი.

ყველაში დევს ეს გამორჩეულობა?
ალბათ.

წავალ თემას დავწერ..
ძილინებისა ოლივერ.

სიყვარულით, გამორჩეულად მე.

I don’t care if it hurts
I want to have control
I want a perfect body
I want a perfect soul
I want you to notice when I’m not around
You’re so very special
I wish I was special

წაბლი.

წაბლი მოგიტანე.
ყველას ძალიან მოგვენატრე, მე მომენატრე.
ნეტა გესმის ჩემი? ალბათ ჰო.. იქნებ ლაპარაკი სულაც არ არის საჭირო და ისეც გაიგებ? მაინც ვიპარაკებ, ყოველი შემთხვევისთვის..
არ გასულა წამი რო შენზე არ მეფიქრა, არა გატყუებ, იყო ასეთი წუთები,
მაგრამ ძალით არ ვფიქრობ ხოლმე შენზე, ხალხში ტირილი არ მიყვარს..
ვიცი რომ არ გინდოდა წასვლა, ებღაუჭებოდი აქაურობას, უკეთესია განა აქ? მანდ ხომ კარგად ხარ?
მომატყუე რა, მითხარი რო ყველაზე მაგრად ხარ, მითხარი რა რამე..
რა მშვიდი სახე გქონდა იმ დღეს, დასვენებული, მაგრამ მაინც გეტყობოდა რაღაც სინანულის..
ბავშვები? როგორ იქნებიან უშენოდ? იმათ ყველაზე მეტად ენატრები.
იცი?! რაღაც კარგი მაინც მომიტანა ამ ყველაფერმა…
ერთადერთი კარგი! აღარ მინდა თავის მოკვლა, და არც არასდროს მოვიკლავ, სიკვდილიც აღარ მინდა!
არ არსებობს არაფერი ისეთი რასაც ვერ გადავიტან, რომ ამად მიღირდეს.. ვერ ვატკენ ასე ჩემს მშობლებს და მეგობრებს..
შენც გეტკინებოდა ვიცი… მანდ რო მნახავდი და გამომაგდებდი პანჩურებით, მაგრამ ეჰ..
რომ მცოდნოდა ის დღე ბოლო იყო როცა გხედავდი, არ წავიდოდი, შენთან დავრჩებოდი, ჩახუტებულს დავიძინებდი და შენს ღრმა სუნთქვას მოსსმენდი..
ოჰ როგორი ძნელია უშენობა, დედამიწას მოაკდა რაღაც, მარტო ჩვენ კი არა..
გავა დრო, წაიღებს ტკივილსო – ამბობდა ჩარკვიანი.. მალე გავიდეს რა დრო, ძალიან მალე.

აი წაბლი მოგიტანე, ბიძია..

–––

დადრაფტული მქონდა, ეს შენი გარდაცვალების რამდენიმე დღის შემდეგ დავწერე..
ახლა მთლიანად “დავეცი”.. სიკვდილზე ვოცნებობ! ვიცი ჩვენ საერთოდ არ ვყოფილვართ ახლო მეგობრები, სისულელეაო იტყვის ბევრი, ასე რომ ვგიჟდები და ცუდად ვარ.. მაგრამ რა იციან… რა იციან რა ძნელია ჩემთვის ვინმეს დაკარგვა..
რა იციან როგორი ანომალიური შიში მაქვს სხვისი სიკვდილის..
მე ჯერ არც დამიწყია შენი გაცნობა და უკვე აღარ ხარ, ვინღა გავიცნო?! თუმცა იმდენი მაინც დამიტოვე და მანახე რომ სიგიღემდე შემყვარებოდი..
ეს რა გაგვიკეთე? შენი სახელის ხსენება და გულში მტკივნეულად მივლის, ცრემლებსაც კი ვეღარ ვყლაპავ და მიწევს ყველას დავანახო როგორ მტკივა. არადა ეს ძალიან არ მიყვარს.
ჩემი ის უკანასკნელი ნაწილები წაიღე რაც ჩემი იყო.
ახლა რაღა დავღცი? ცარიელი ვარ…
უბრალოდ ძალიან მენატრები, მინდა რომ აქ იყო.. იმიტომ რომ შენ გინდოდა ასე, სიკვდილი რომ გდომოდა უფრო ადვილად შევეგუებოდი…
ჯერ კიდევ არ გამიანალიზებია კარგად რომ აღარ ხარ.

წაბლიც მოილია.