მდუმარებაში მაინც ანათებს რაღაც…

– ერთ დღეს ორმოცდასამჯერ ვუცქირე მზის ჩასვლას!

და ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ დასძინე:

– როცა ადამიანს უმძიმს, მზის ჩასვლის ცქერა უყვარს…

– მაშ იმ დღეს, როცა ორმოცდასამჯერ უცქირე მზის ჩასვლას, ძალიან გიმძიმდა?

პატარა უფლისწულმა ხმა არ გამცა.

ხთფუ <3

ამ პოტით მინდა რომ თქვენში შურის გრძნობა აღვძრა, გალურჯდეთ ისე შეგშურდეთ ჩემი! დიახ, დამიჯერეთ შეგშურდებათ!
იმიტომ რომ, მხოლოდ მე მყავს და მხოლოდ მას ვყავარ ასეთი მეგობარი!
დიახ, მაგისიც უნდა გშურდეთ!

მოგზაურობა ფოტოსურათებით

არსებობს ფოტოები, რომლის დანახვაზეც შეიძლება რაღაც გაგახსენდეს, მოგენატროს, მოგინდეს. არის ფოტოები რომლის დანახვაზეც გახსენდება ვინმე, რამე. და კიდევ არის ფოტოები რომლის დანახვაზეც გინდება იქ ყოფნა, თვითნ ამ ფოტოში. ეს ფოტო კი რამდენიმე კატეგორიას მოიცავს ერთდროულად.
გამახსენდა რაღაც სასიამოვნო, მაგრამ სულაც არ მომდომებია იმ დღის განმეორება, მომინდა ამ სურათში ყოფნა და კიდევ რაღაც მომინდა.
მომინდა რომ აქ გაგვევლო ერთად, მე და შენ, ხელიხელ ჩაკიდებულებს, ჩუმად და უსიტვყოდ, უბრალოდ გაგვევლო. ამ ბილიკით მივსულიყავით ზღვის პირას, ჩამოვმსხდარიყავით ნაპირზე, შენ თავი დაგედო ჩემს მხარზე და გეთქვა რა სიმშვიდეაო. მერე ხელი მომეკიდა ხელზე და მეპასუხა, ჰო,საოცარი სილამაზეა. რამდენიმე საათი ასე გაუნძრევლად და ჩუმად ვმსხდარიყავით, მერე მოგვბეზრდებოდა ეს სიჩუმე და დავიწყებდით ლაპარაკს, ჯერ იმაზე თუ რა ლამაზია სკარლეტი და იმაზე ვიჩხუბებდით რა დაგვერქმია ჩვენი ფისოსთვის. ისევ ამოვივლიდით ამ ბილიკს, უკვე ჩაბნელებული იქნებოდა ყველაფერი, რა თქმა უნდა სავსე მთვარე გადმოგვყურებს ციდან. შეგვცივდება მერე, მოგეხუტები და ასე მოხუტებულს მიგაცილებ სახლამდე.
მერე, სახლის ისტორიას სხვა ფოტოზე გავაგრძელებ.

ყველას აქვს წასასვლელი..

November Rain

ზღვაში ჩამხრჩვალი ცისარტყელა

“მე” არის – mycivilization
“შენ: ვარ – მე, mygreensun

Radiohead-in Rainbow

მე:ვფიქრობ,რომ ჩვენ ვართ ცისარტყელაში,ყოველშემთხევაშიი მინდა რომ ვიყოთ და გამოგვდის მგონი.

შენ: რამე კარგი ხდება მანდ? რომელი ფერი გინდა იყო?

მე:რა ხდება და ისეთი ამბავია მე რომ მინდოდა სულ.მე ვარ ლურჯი.

Nino Katamadze-Toliebi

შენ: არა შენ ვერ იქნები ლურჯი. ხომ გითხარი, შენ ისეთი ფერადი ხარ როგორიც არ ყოფილა ცისარტყელა არასდროს. შენ არ არსებული ფერები ხარ, ყველაფერში და ყველგან ხარ, უხილავი, მაგრამ მკაფიო…

მე:ხო შენ ზღვა ხარ და ღელავ როგორც არასდროს.თოლიები გაწვდიან საკვებს და მეგობრომ მათთან,მეც ხშირად გაკითხავ ხოლმე და განათებ და შენ მე მანათებ

Zgvari-Tetri sizmari

შენ: ოკეანე ვარ, ღმა. ხან მშვიდი და ხან მღელვარე. თუ ღმად შემოცურავ ჩემში, დაიხრჩობი.. მინდა ჩაგახრჩო ამ ოკეანეში და სამუდამოდ გავერთიანდეთ. მინდა მარტო მე მეკუთნოდე, მე მანათებდე, და მე მარტო – შენ.. მე ვიქნები ოკეანე და შენ ოკეანეში დამხვრჩალი ცისარტყელა.

მე:ერთხელ იცი ზღვა და ცისარტყელა შეხვდნენ ერთმანეთს.ცისარტყელა ჭამდა გემრიელ ნუგბარს და ზღვაში ჩაუვარდა,ზღვამაც მიიღო ის და იმის შემდეგ ცისარტყელა ვეღარ ამოდის ზღვიდა,იეშმაკა ზღვამ და ჩაუკეტა გარეთ გამოსასვლელი კარები.ჰო ის ნუგბარიი სითბო და სიყვარული იყოო.

შენ: ლამაზი დღე იყო ერთხელ, გაზაფხულზე. აყვავდა რაღაც ხე და საცოდავს, მაშინვე გასცვივდა ყვავილები.. ნაზმა ნიავმა მომიტანა მათი სურნელი. შენი სუნი გამახსენდა, ყვითელზე რომ აგდის, მწვანეს ქვემოთ, კისერთან. მერე ქარმა ისევ წაიღო ეს ყვავილები, მაგრამ სურნელი დამრჩა. სუნი სულაც არ იყო, ისე ჩამრჩა, გონებაში, ან …

მე:ხო ეგ სუნი ვერ მოვიშორე,არ შემიძლია უბრალოდ,სითბომ მაჩუქა ეგ სურნელი და სიყვარულმა მიანდერძა როგორღა გავუშვა,სირცხვილი არ არის?
მოდი ეს სუნი და ყველაფერი ცალკე გადავდოთ ეს ხომ ფანტაზიაა ჩემო პუმავ,მაგრამ ჭეშმარიტება იცი რაშია? რომ არ იტყუები,რასაც გრძნობ იმას რომ წერ და რასაც წერ იმას,რომ განიცდი.ცისარტყელაც შენშია,ზღვაც და ის ნაზი სურნელი…დაივიწყე პრობლემები და ეხლა მე და შენ მივდივართ ბედნიერება აკაკუნებ კარებზე და უნდა დავხვდეთ ხომ ასეა? ხომ ჩემთან ერთად ხარ ყოველთვის? fuck our problems

შენ: რეალობა ბევრად უკეთესია ხანდახან იმ ცისარტყელაზე და სირობებზე, რომელი ცისარტყელა გჯობია შენ? ან მე რომელი ზღვა? არცერთი. მე და შენ უნიკალურები ვართ. ხოდა მართლა მინდა რო ჩაიძირო ჩემში და მარტო ჩემში იყო! ვიცი ზედმეტს მოვითხოვ და შეუძლებელია, მაგრამ რაც მინდა, მინდა. რა ვქნა?.. პრობლემებიც მომხიბლელია ხანდახან, ექსტრემი და გულისფანცქალი. მთავარია ერთად ვართ. fuck ყველაფერი!

მე:ხო ბევრს არ მოითხოვ,მაგრამ მე ყოველთვის იმას გაგიკეთებ რისი გაკეთებაც შემეძლება.ეს პოსტიც ჩვენზეა და ლამაზია და კარგიიააა.
ეხლაა კიიი უაზრო სიტყვებზე აკინძულ პოსტს თავს დავანებებ და უბრალოდ მე ვიქნები მე,შენ იქნები შენ.როგორც ეს ასეა და ასე იქნება ყოველთვის.ვერც შენ შეგცვლის ვერავინ,ვერც მე და ვიქნებით სულ ცისარტყელები, ზღვები, მცენარეები,ოკიანეები,ძაღლები,კატები,შარვლები,ჰალსტუხები,ასუსები,ეიჩპიები და ეისერები.

შენ: როცა არასდროს არ მიტკვამს სხვისტვის, რომ მე ვიყავი პატარა დიდი.. მიხარი სად მტავრდება ღამე, მითხარი ბიჭო მითხარი! მითხარი რაა! არადა მიყვარს ღამე, არ დამთავრდეს ჯანდაბას.. და ისევ დავრჩებით მე, მზე და ლამაზი დღე.. ლამაზი დღე? არა მე შენ და მზე მაშინ, და ლამაზი დღე თავისთავად მოვა. ოჰ, რა სენტიმენტალურები ვართ, რას გვიშვება ეს სიყვარული, პუმავ.. და მაინც.. მითხარი რა, სად მთავრდება მუქი ფერების კონა?!

მე:…

ცისარტყელა:ზღვაო გაუღე კარი გაუღე, შემოუშვი, მე ჩემთან გამოგზავნე,შენ შენთან წაიყვანე.

ზღვა:სწორედ მაგას ვაპირებდი ეხლა

შენს მიღმა ფანჯარაა…

გაკვეთილზე ვზივარ, ცივი და უფერული დღეა.. ფერადი ფანქრები არიყო საჭირო, ნათიამ ამ წერილით მთელი დღე კი არა სიცოცხლე გამიფერადა …

****
შენს მიღმა ფანჯარაა, იმის მიღმა ცივი ზამთარი, იანვრის სუსხიანი დილაა, ვგრძნობ აქ არ ხარ და მასწავლებლის საუბარი საყვარელი მუსიკის ჰანგებივით ჩაგესმის…
შენს იქით ორი ხეა, ერთი მწვანე მეორე უფოთლო. ერთი შენ ხარ, მეორე – მე.
შენს მიღმა ერთი დიდი ზარდახშაა, რომლის გახსნასაც უკვე ორი წელია ვცდილობ, ვცდილობ და არც იმის მეშინია შიგნით რა იქნება. ვიცი რომ შენ ჩემი სულის ნაწილი ხარ და რომ წახვიდე გავიყინები, ავორთქლდები დედამიწიდან.
ფერადი ფანქვრების ყიდვა ისევ დამავიწყდა და მე შენივე ნაჩუქარი აკვარელით ვხატავ შენ თბილ ხასიათს, ჩემი სიყვარული რომ ერევა.
შენს მიღმა მე ვარ, ჩემს მიღმა შენ..
გაიღიმე… გაიღიმე გთხოვ… ჯოჯოხეთური სიცხით მწვავ როცა ცუდ ხასიათზე ხარ..
წამო ანტი დედამიწაზე, ანტი ადამიანებთან, წამო ეზოში ჰაერობანა ვითამაშოთ…

—

დროა ვუპასუხო წერილზე, ბოდიში პასუხი რომ დავაგვიანე…

ჩამკიდე ხელი, შენ უფრო მეტი ხარ ჰაერზე, უფრო მეტი ხარ ყველაფერზე და ყველაზე.
დედამიწაზე, სამყაროზე, ადამიანებზე.. ანტიზეც და უ-ანტოზეც.
წამოდი, მე გამოგყვები სულ ბოლოშიც, სადაც არაფერი არაა, სადაც მხოლოდ მე და შენ ვიქნებით.
ჩემს მიღმა შენ ხარ, შენს მიღმა ახლა უკვე გაზაფხულია, მზემ გამოანათა და დაადნო თოვლი..
შენ დღეს დაიბადე, ან გუშინ რავიცი, დაიბადე და…
როგორ მიხარია რომ ჩემზე ადრე დაიბადე და არ მომიწია იმ სამყაროში გაჩენა სადაც შენ არ იყავი..
როგორ მიხარია რომ მერე გაგიცანი, თუმცა ოდესღაც, სადღაც იმ ბოლოში, მარტო ჩვენ რო ვიყავით, იქაც გიცნობდიი.. ვიცოდი რომ ჩვენ ყველა ცხოვრებაში, რამდენიც არუნდა გამოვიაროთ, რამდენჯერაც არუნდა გარდავიქმნათ ერთად ვიქნებით..
ჩიტები ხეებზე, ან თვითონ იმ ხის ტოტები, ან იქნებ სახლის სხურავი, სულაც მზის სხივები..

როგორ გითხრა სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ – მეთქი?
შენ თავზე მეტად მიყვარხარ ნათ ❤
დაბადების დღეს გილოცავ!

Imagine – შენ

მოდი შენზე დავწერ.
შენ ყველაფერში ხარ, ბავშვობიდანვე კარგად გამჯდარი და შესისხლხორცებული.
სულ სხვადასხვა სახელი გერქვა ხოლმე..
3 წლის რომ ვიყავი რომელიმე სათამაშოს დავარქმევდი შენს სახელს, ოღონდ ქერათმიან გოგონას და არა მანქანებს და ჯარისკაცებს.
ჰო მე ბიჭების სათამაშოებით ვთამაშბდი, არმიყვარდა გოგოშკური რაღაცები.
მერე გავიზარდე ოდნავ და შენ სახელს ჩემს დას ვეძახდი.
შენ ყოველი დილა იყავი, კარგად დაწყებული დილა..
შენ სულ ჩემს გვერდით დადიოდი, სხვადასხვა ნიღაბი გეკეთა და ხან რა იყავი – ხან რა..
როცა სკოლაში შემიყვანეს, ჩემს აჟიტირებას და ახალ გაცნობილ ბავშვებსაც შენი სახელი ერქვათ.
აი იმ ხუჭუჭა ბიჭსაც რომელთანაც ყველაზე ახლოს ვიყავი.. მერე ის მოკვდა, არ გამნიცდია დიდად, ჩემთვის დღემდე აქ არის და რატომ უნდა მეტირა.
მარადიულობასაც შენი სახელი ერქვა ოდიდგანვე.
მერე მაღალ კლასებში კარგ მომენტებს ‘ერქვი’. როცა არვიცოდი გაკვეთილი და არ გამიძახებდნენ, როცა მიცდებოდა მათემატიკა.
შენ ის განცდა იყავი, მატარებელში რომ ვჯდებოდი და სოფელში მივდიოდი.
დღემდე შემინარჩუნდდი.
ისევ გადაგარქვი სახელი და ბავშვური სიყვარული გერქვა, მარადიული მონატრება და ხატვაზე წასვლის სიხარული.
ილუზიები და ვარდისფერი სამყარო.
შენ ის ზაფხული ხარ, მწვანე ბალახზე კოტრიალით და წუწაობით რომ იწყები.
შენ ბავშვობაში მოპარული ტყემალი და სხვის ეზოში დაკრეფილი გვირილები იყავი..
დილით მოსული პირველი თოვლი, თბილი საწოლი და ჩაი..
ჩიტების ჟღურტული და არდადეგები..
ახალიწელი და 10 დან ქვემოთ დათვლა..

და მაინც რა ხარ შენ?
შენ სიხარული ხარ, შენ მეგობრობა ხარ და შენ ყველაფერი ხარ.
შენ ახლა ანი გქვია, ჩემი მეგობარი ანი ხარ, მზი–ანი და ჩემი–ანი.

ჯარში გამიწვიეს 17 წლის გოგო…

ჩემი მეგობარი, ნათია:

წვიმიანი დღე გათენდა, დღეს სკოლიდან გაპარვას და მეგობრის დაბადების დღეზე წასვლას ვაპირებდი ნათიასთან ერთად (ანუ ჩემთან ერთად), მაგრამ ნათია არ გამოუშვეს წვიმიანი ამინდის გამო და მარტო წავედი..
დაბადების დღემ კარგად ჩაიარა, ბევრი ვჭამე და ვიცინე, კარგ ხასიათზე ვიყავი და სახლში ვბრუნდებოდი.. უდაბრდელად, არც მიფიქრია რომ რამე მსგავსი მოხდებოდა, ვფიქრბდი ხვალ კაბა ხომ არ ჩამეცვა და არ დამეშოკა კლასელები ჩემი ფეხებით, უცებ გავაღე სახლის კარები და მხვდება მამაჩემი, სერიოზული სახით და მაწვდის კონვერტს..
ყველაფერი გადამიტრიუალდა თავში, წინ გადამირბინა ცხოვრებამ, ვაიმე ნუთუ რომელიმე ჩემმა მტერმა მამაჩემს მისწერა წერილი და ყვეალფერი უთხრა ჩემზე?! ვაიმე სად გავიქცე?
ვხსნი წერილს აკანკალებული და ვიწყებ კითხვას : “ხვალ, 17 ოქტომბერს, მობრძანდით გლდანი-ნაძალადევის გამგეობაში, ჯარში გაწვევის მიზნით. ვიწვევთ ნორჩ რეზერვისტებს 1 წლიანი კურსით. (სახელი და გვარი)” დაახლოებით ეს ეწერა, დამიარა სხეულში, უფრო ავკანკალდი, გულის ცემა მესმოდა მარტო და მუხლები მეკეცებოდა, შოკში ვიყავი! რამდენჯერმე გადავიკითხე სახელი და გვარი, დავწმუნდი რომ მართლა მე ვიყავი და დავიწყე ლანძღვა, გინება.. ეს ახვრები ესენი, რა უნდათ, მართლა ბიჭი კი არ ვარ!!! ნომერი მომეცი უდნა დავურეკო და გავარკვიო რა ჯანდაბა ხდება!
მამაჩემი ისევ სერიოზული და შეშფოთებული სახით მეუბნება, რავიცი აბა, მივიდეთ ხვალ და გავარკვიოთ რა ხდება.. ნუ გეშინია, თუ რამეა შემოგიგზავნით ხოლმე რაღაცეებს. მე სწერვა თვალებით ვუყურებ და ვფიქრობ რა ვესროლო.
შევვარდი ოთახში, დავდივარ აქეთ-იქით, ვნერვიულობ, არვიცი რა ვქნა. უცებ მამაჩემი მეუბნება, დაწყნარდი ჰო, დღეს მართალია პირველი აპრილი არა მარა 26 ოქტომბერიაო… და სკდება სიცილით..
უკეთ დავაკვირდი ფურცელს და ვაი მე!! მზად ვიყავი მომეკლა მამაჩემი ამ ხუმრობისთავის!
იიი მამიიი იიი, ვისწავლეთ ღადაობა მეთქი და აბა სულ შენ ხო არ გამეღადავები უკბილოდო და გავიდა..

რა უნდა ვთქვა? ნათიას მამას მინდა ვუთხრა: “სააღოოოოოოოოოლლლ!!!”

შემოდგომის ნისლიანი დღე..

შემოდგომის ნისლიანი დღე იყო, დიახ დღევანდელ დღეზე ვამბობ, დილით მზე ანათებდა, ქარმა ყველაფერი გააფუჭა და მერე წვიმამ..
ახლა საღამოა და ისევ ველოდებით მე და შენ მზიან დილას.

რატომღაც შემო-მედარა ეს დღე შენს პიროვნებასთან.. მზიანი, მაგრამ ნელი ქარი აფუჭებს ყველაფერ… მერე წვიმა და ღამე.. ნეტა შენთან როდის გათენდება?
ზღვას გავხარ, აღელვებულს..
მზე, სინათლე და სითბო გაჟღენთლი გაქვს სისხლში, ვენებში მდინარესავით ჩამოედინება…
აი იმ ვენებში, სიგარეტს რო იწვავ პერიოდულად და გინდა რამე არა-ადამიანური სიამოვნება იგრძნო.
არადა საერთოდ არ არის შენში ეს არა-ადამიანური..

რაუნდა ქნა როცა ვიღაც გულს გაძლევს? აი ასე, იღებს და მთელს შენს სულს, ფიქრებს, ოცნებებს, ყველაფერს სულეირს და ხორციელს გაძლევს.. იღებ? და თუ არ გინდა მაშინ რაუდნა ქნა? უნდა წახვიდე?…
ყველა ვარიანტში გაძლევს ის გულს, გინდა არ გინდა, მიდიხარ და თან მიგაქვს, მერე კი ადგილის უქონლობის გამო აგდებ..
ვინმეს ყვარებიხარ მთელი არსებით? ან შენ გყვარებია?..
მე პირადა არავის არ ვყვარებივარ, სულ ცალმხრივად ვგრძნობდი.. საბედნიეროდ მუქი ფერები მორჩა ჩემს სიყვარულში და ბედნიერი ვარ..

და მაინც რატომ ხარ ასე? მარტო..
ზიხარ, სიგარეტი გივსებს ადამიანების ნაკლებობას, უსულო ნივთები და ფიქრები მასზე..
ტკივილი სასიამოვნო გახდა უკვე, როცა გინდა ყველაფერი დალეწო, იმიტომ რომ ერთადერთი რაც გინდა რომ ყოფილიყო ის არ გაქვს, არ გყავს..
გახსენდება მისი სიცილი, თვალები, გამოხედვა, სიგარეტის ბოლში წარმოდგენილი სილუეტები და ის ტკივილი, ისევ და ისევ.. გაუთავებლად..

როგორ ვერ ხვდები? ეს მოჩვენებითია და ეს იმ სიგარეტის ბოლივით გაქრება, ეს ყველაფერი შენშია გამჯდარი,
სიყვარული სიკვდილამდე და იმის იქითაც..
ოცნებები და იმ ოცნებებისადმი სიყვარული.
ეს გაივლის, გათენდება და გამოანათებ..
შენ იმხელა გული გაქვს სხვასაც ეყოფა, ეხლა ვერ ხვდები და არც გინდა მიხვედრა, მაგრამ ეს ყველაფერი გაივლის..
არაფერია მარადიული!
გაიღიმე, მწვანეთვალებავ, მომეცი შენი ბოტოტა თითები და ვანათოთ ერთად..
შენ მარტოსული და მე სავსე..
ჩემს სინათლეს გაგინაწილებ და ჩვენ ვერ შეგვაჩერებს, ჩვენ ვერ შეგვაჩერებს ვერაფერი და ვერავინ!

სიყვარულით, ოაოა..