ჩვენ ვცხოვრობდით

– დრო, გეორგ, რა არის დრო?

“წარმოიდგინე, რომ ამ ზღაპრის კიდეზე დგახარ მილიარდობით წლის წინ, როცა ყოველივე შეიქმნა, და შეგიძლია ამოირჩიო, დაიბადო თუ არა ერთ რომელიღაც მომენტში ამ პლანეტაზე,–მწერდა მამა,– არ იცი როდის დაიბადები,რამდენ ხანს იცოცხლებ,მაგრამ,ნებისმიერ შემთხვევაში,სიცცხლე დიდხანს არ გაგრძელდება. მხოლოდ ის იცი,რომ თუკი გადაწყვეტ ამქვეყნად მოსვლას ერთ რომელიღაც წამს, მაშინ მეორე წამს ყველაფერთან დამშვიდობება და აქედან წასვლაც მოგიწევს”

– იუსტაინ გორდერ “ფორთოხლის გოგონა“

რეალიზმო,რეალიზმო მაპოვნინე რა იუდა(ხარისხიანი!)

რეალიზმო,რეალიზმო მაპოვნინე რა იუდა(ხარისხიანი!)
ვითომ არ იცი რა აზრი აქვს? გზაც იცი სადამდე მიხვალ, მაგრამ მიდიხარ. მიდიხარ, განა იმიტომ, რომ შენ გინდა,არა!შენს სულში ახლართულ-ჩრდილებში ნათრევ სატანას უნდა იქ….სად? სადა-ც..ეგ ალბათ ვიღაცისთვის გაუგებარია,თორემ მე მესმის რას ხედავ ეკლიან წნელებზე და ისიც ვიცი ქრისტეს ჯვარცმასავით რომ გტკივა და გიხარია საკუთარი სულის ჯვარზე კვრა.გადაფხაჭნი მერე შენს რელიგიას შავად თეთრ თაბახზე და დაარქმევ ალბათ “რაიმეს”, ისეთ “რაიმეს” მარტო სიგარეტის კვამლახლართული რომ გაიგებს და იმ მომენტში შენ იდილიას რომ ვერ არღვევს ვერანაირი გათახსირებული ფანტაზია.ვრჩებით მე და შენ რეალიზმო ისეთი გაუგებარი,ცაში პატიმრად ჩარჩენილი უმიწაწყლოები ,არ გვაქვს სახლი, გრძნობისთვის გვაქვს-ცა,მეტი რად გვინდა……ვიბორიალებთ მე და შენ რეალიზმო რაღაც ხევებში,ჩიხებში,დილეგებში,ძებნას დავუწყებთ ფანტაზიურ ქიმერებს,ვიწამებთ სიცოცხლეს და როდესაც ეგ მოხდება?! ბევრი არაფერი,მიფურთხება მოგვიწევს აწმყოსთვის,მე და შენ “რეალიზმო” ისიც კი არ ვიცით სადამდე მიგვიყვანს ერთმანეთი….
რა ხშირად ისმის ჩემს გარშემო კითხვა “რატომ”,რა თქვენი წმიდნა და სპეტაკი სულების საქმეა რატომ?!ბევრს შეიძლება არაფერს,მაგრამ იმას მივეჩვიე რომ ჩემს გარშემო ყველა უფრთო ანგელოზია,მე ვარ ერთი რქიანი სატანა,ვინ იცის კუდიც მაქვს,გრძნობების გასათელი კარგი ცელიც….
არავის ცხოვრების მენაწილე არ მინდა გავხდე……აღარ მინდა……
კალენდარივით დაწერილი გაქვთ ცხოვრებისეული სიყალბის ტიპაჟი, თბილი და თან მოსიყვარულე ხალხი ….
რეალიზმო რეალიზმო რა ცრურწმენის აღსარებას “ვთხრობ” შენთან …. იუდა მინდა რეალიზმო…
რეალიზმო რეალიზმო შენზე მეცინება,
რით ვერ მისწავლე,არ ვყვები გრძნობებეს,განცდებს-გიცოცხლე….
რეალიზმო რეალიზმო შენში იცი რა მიყვარს? …

ისევ შენ

შეილება ორ ადამიანს ერთი უყვარდეს? აი ისეთი სიყვარულით, ერთადერთი როა.
ეს ადამიანი ორივეს ცხოვრების აზრად იქცეს, იდეალად, აი ისეთად როგორიც ფილმებშია.
შეიძლება ვინმე, ვინც შენთვის შეიქმნა სხვისიც იყოს?
შეიძელბა, იმიტომ რომ ეს შენ ხარ ასეთ.
და დარწმუნებული ვარ კიდევ ბევრის აზრი გახდი,
მაგრამ არცერთი ვყოფილვართ შენი “ფილმის გმირი” და ყველა მიგვაყოვე.
შეგვიძლია პატარა სექტა შევქმნათ “შენზე ნაწყენების”
შენ ამბობდი, რომ ერთ რამეზე ფიზიკურად ვერ იდარდებ მთელი ცხოვრება,
დრო გავა და ყველაფერი შენელდება, გრძნობაც და ტკივილიც, მაგრამ მაშინ რაუნდა ვქნათ, როცა დრო ჩერდება?! ადგილიდან არ იძვრის და ჩვენ ერთ ადგილს ვტკეპნით.
რამდენჯერ მაგრძნობინე უკვე ჩემი სისუსტე შენს მიმართ, როცა საქმე შენ გეხება სხვა ვხდები, პატარა ბავშვი რომელსაც სათამაშო წაართვეს.

დამოუკიდებლობავ, გეტკინა?

წაბლი.

წაბლი მოგიტანე.
ყველას ძალიან მოგვენატრე, მე მომენატრე.
ნეტა გესმის ჩემი? ალბათ ჰო.. იქნებ ლაპარაკი სულაც არ არის საჭირო და ისეც გაიგებ? მაინც ვიპარაკებ, ყოველი შემთხვევისთვის..
არ გასულა წამი რო შენზე არ მეფიქრა, არა გატყუებ, იყო ასეთი წუთები,
მაგრამ ძალით არ ვფიქრობ ხოლმე შენზე, ხალხში ტირილი არ მიყვარს..
ვიცი რომ არ გინდოდა წასვლა, ებღაუჭებოდი აქაურობას, უკეთესია განა აქ? მანდ ხომ კარგად ხარ?
მომატყუე რა, მითხარი რო ყველაზე მაგრად ხარ, მითხარი რა რამე..
რა მშვიდი სახე გქონდა იმ დღეს, დასვენებული, მაგრამ მაინც გეტყობოდა რაღაც სინანულის..
ბავშვები? როგორ იქნებიან უშენოდ? იმათ ყველაზე მეტად ენატრები.
იცი?! რაღაც კარგი მაინც მომიტანა ამ ყველაფერმა…
ერთადერთი კარგი! აღარ მინდა თავის მოკვლა, და არც არასდროს მოვიკლავ, სიკვდილიც აღარ მინდა!
არ არსებობს არაფერი ისეთი რასაც ვერ გადავიტან, რომ ამად მიღირდეს.. ვერ ვატკენ ასე ჩემს მშობლებს და მეგობრებს..
შენც გეტკინებოდა ვიცი… მანდ რო მნახავდი და გამომაგდებდი პანჩურებით, მაგრამ ეჰ..
რომ მცოდნოდა ის დღე ბოლო იყო როცა გხედავდი, არ წავიდოდი, შენთან დავრჩებოდი, ჩახუტებულს დავიძინებდი და შენს ღრმა სუნთქვას მოსსმენდი..
ოჰ როგორი ძნელია უშენობა, დედამიწას მოაკდა რაღაც, მარტო ჩვენ კი არა..
გავა დრო, წაიღებს ტკივილსო – ამბობდა ჩარკვიანი.. მალე გავიდეს რა დრო, ძალიან მალე.

აი წაბლი მოგიტანე, ბიძია..

–––

დადრაფტული მქონდა, ეს შენი გარდაცვალების რამდენიმე დღის შემდეგ დავწერე..
ახლა მთლიანად “დავეცი”.. სიკვდილზე ვოცნებობ! ვიცი ჩვენ საერთოდ არ ვყოფილვართ ახლო მეგობრები, სისულელეაო იტყვის ბევრი, ასე რომ ვგიჟდები და ცუდად ვარ.. მაგრამ რა იციან… რა იციან რა ძნელია ჩემთვის ვინმეს დაკარგვა..
რა იციან როგორი ანომალიური შიში მაქვს სხვისი სიკვდილის..
მე ჯერ არც დამიწყია შენი გაცნობა და უკვე აღარ ხარ, ვინღა გავიცნო?! თუმცა იმდენი მაინც დამიტოვე და მანახე რომ სიგიღემდე შემყვარებოდი..
ეს რა გაგვიკეთე? შენი სახელის ხსენება და გულში მტკივნეულად მივლის, ცრემლებსაც კი ვეღარ ვყლაპავ და მიწევს ყველას დავანახო როგორ მტკივა. არადა ეს ძალიან არ მიყვარს.
ჩემი ის უკანასკნელი ნაწილები წაიღე რაც ჩემი იყო.
ახლა რაღა დავღცი? ცარიელი ვარ…
უბრალოდ ძალიან მენატრები, მინდა რომ აქ იყო.. იმიტომ რომ შენ გინდოდა ასე, სიკვდილი რომ გდომოდა უფრო ადვილად შევეგუებოდი…
ჯერ კიდევ არ გამიანალიზებია კარგად რომ აღარ ხარ.

წაბლიც მოილია.

ამონარიდები ჩემი დღიურიდან.. .

11.11.09

გამარჯობა დღიურო, მე შენ ოლივერს დაგარქმევ : )
გამარჯობა ოლივერ!
დღიურის გაკეთება იმიტომ კი არ მინდა რომ თავს მარტოდ ვგრძნობ,
უბრალოდ მინდა რაღაც შევცვალო ჩემს ცხოვრებაში და როცა ამ ყველაფერს წავიკითხვა,
რაც ახლა კატასტროფად მიმაჩნია, მერე გამეცინოს და ვთქვა “ჰეჰ, რა სულელი ბავშვი ვიყავი..”
მოკლედ, გპირდები, ყოველ დღე მოგწერ და არ დაგიმალავ არაფერს.

სიყვარულით, მე.

***
15.11.09

2 დღეა არ მომიწერია შენთვის..
ძალიან ცუდად ვარ, ძაალიან!
არვიცი როგორ გავიღიმო, როცა სულ მეტირება, მაგრამ ტირილის თავიც არ მაქვს, ძალიან დავიღალე..
მენატრება შორენა. უზომოდ.
ძველ ნაწერებს ვათვალიერებ ყოველდღე და ისე მტკივა, მაგრამ სასიამოვნოდ.

***

17.11.09

ეხლა შორენას ველაპარაკე, მომწერა პასუხი.
ძველებურად ვლაპარაკობთ..
აი ამ წამს მომწერა: “მომენატრე”
“მეც” – ვუპასუხე.
თაკოც აქ არის, მიხალისებს დღეს და მოკლედ უბედნიერესი დღეა! :jurm:

***
5.12.09

დღეს მილანა იყო ჩვენთან ))
ძან მაგრად გავერთეთ, არ მინდოდა რომ ეს დღე დამთავრებულიყო..
ახლა თაკოსთან ერთად რაღაც კლიპებს ვუყურებ და ისიც ხატავსრა ღაცეებს.
ახლა თაკო 1 წლისაა და 10 თვისაა ❤
უზომოდ მიყვარს.

***
15.12.09

ალბათ ეს ჩემი ბოლო წერილია, ოლივერ..
თავის მოკვლა გადავწყვიტე.
დღესაც ვერ გავბედავ ალბათ, მაგრამ სურვილი ძალიან დიდია..
რატომ მინდა ამის გაკეთება? იმიტომ რომ ძალიან უბედური ვარ.
დავიღალე ამდენი იმედგაცრუებით და ტკივილით. ჩემი, სხვისი..
ბევრი რამის თქმა მინდა ჩემს ბავშვობაზე, ძალადობაზე, სიყვარულებზე და გატეხილ გულებზე,
მაგრამ ეს არაფერს შეცვლის? თქვენ რომ ეს იცოდეთ, უარესია..
უბრალოდ მაპატიეთ თუ მაინც გავბედე და გატკინეთ,
მიყვარხართ.

წერილი დედას..

შენ არ ხარ ცუდი დედა, არც ცუდი ადამიანი..
ცხოვრებამ მოიტანა უბრალოდ..
ბევრი გაქვს გადატანილი, არც მეგობრები გყავს და არც ჩვეულებრივი ცხოვრება როგორიც აქვს თითქმის ყველას.
არც მშვიდად არ ხარ არასდროს, სულ რაღაცაზე ნერვიულობ.. შენი ცხოვრება შენი შვილების და ქმრის გარშემო ტრიალებს და ისინიც არ არიან ისეთები როგორებიც გინდოდა რომ ყოფილიყვნენ..

sad.

ლალალა…ლალა..ლალალალა….

ნოა (ჩემი წარმოსახვითი მეგობარი) და მე (მოწყენილი)…

ნოა: რა დაგემართა ნათ?
მე: ისევ მოვიწყინე, ვინმესთან მინდა..
ნოა: ვისთან გინდა ნათ?
მე: რაღაც ახალს ვგრძნობ და ეს არაჩვეულებრივია.
ნოა: ვისთან გინდა ნათ?
მე: ეს სხვა დროსაც ვიგრძენი.. ერთხელ მხოლოდ, მაგრამ მაშინ ეს იმდენად უმნიშვნელო იყო რომ.. ახლა უფრო ძლიერად ვგრძნობ.

ნოა: მიპასუხე! ვისთან გინდა?
მე: ძალიან ბანალური ვარ მე.. ხომ იცი ნოა?!
ნოა: ვიცი.. მე შენი სხეულის და სულის ყოველი სანტიმეტრი კარგად ვიცი ნათ.. ვისთან გინდა, მითხარი.
მე: ჰოდა ახლაც ბანალურად ვარ.. სენტიმენტები და… და იდიოტიზმი.. ბევრიი და მსხვილი იდიოტიზმი!!! ყველაფერი ერთად! ეს ჩემშია..
ნოა: შენი სხეულის მარჯვენა მხარეს უფრო ღმადაა ეს ყვეალფერი.. აი ვიგრძენი.. ვისი ნახვა გინდა ნათ?
მე: შენ ისედაც იცი ნოა.. ყოველი მხარე და ყოველი სანტიმეტრი.. ყოველ წუთას და ყოველ დღე მიცნობ შენ მე.
ნოა: იქნებ არც…
მე: იცი რას ვგრძნობ? ვიცი რომ იცი… გულისცემას გრძნობს ყველა ორგანო და მიბჟუის რაღაც შიგნიდან.. რაღაც ახალია ეს და სასიამოვნო! იცი რა არის ეს? ეს ბევრი რამეა ერთად.. სიყვარული, ტკივილი, სიხარული და და.. იდიოტიზმია ეს!! ბოლოს მაინც მოვიწყინე.
ნოა: მარცხენა მხარესაც ვიგრძენით მე და შენ ეს.. შეჩერდი!
მე: არვიცი როგორ გავაჩერო ეს? ვერა, ვერა! მოვწყდი ყველაფერს, დამეხმარე..
ნოა: ხელი მომეცი და ამოგათრევ.. თუმცა.. გინდა ამოსვლა?!
მე: ცოტახანი დავრჩეთ.. ეს ისეთი სასიამოვნოა, ისეთი უცხო.. დარჩი ჩემთან ნოა.
ნოა: მე არ დაგტოვებ.. გპირდები!
მე: არა, არა ნუ მპრიდები.. ეგ უარესია.. მერე უფრო მოგინდება წასვლა.. დაწექი ჩემთან მოდი და დავიძინოთ მომწვანო მზისფერ ბალახში.. მთვლემარე ზღვის პირას.
ნოა: და მაინც.. ვისთან გინდა ნათ?
მე: ჩემს სუნთქვას მოუსმინე ნოა.. ასე ბანალურად… მე?! მე…
7ენთან მინდა..)) წიწაკასავით მწარესთან.
წამიყვანე ნოა.