Oh…Shit!

თითქოს ისევ ერთი წლის ვარ და სიარულის დაწყებას ვცდილობ.
ნაბიჯებს ვდგამ ფრთხილად და შიშით, მეშინია რომ დავეცემი და რამეს ვიტკენ.
არა, ისეთი გრძნობა მაქვს, თითქოს წავიქეცი უკვე, ყველაფერი მეტკინა და ახლა უბრალოდ არ ვიცი, როგორ ავდგე.
რა სასაცილოა, ყოველთვის ყველაფერი მე მემართება, თითქოს ფილმის გმირი ვარ და ყვეალფერი რასაც წარმოიდგენ, ცუდს რა თქმა უნდა, თან ფიქრობ, რომ არა ასეთები საერთოდ არ ხდება ცხოვრებაში და მხოლოდ წარმოსახვაა, ბახ, მეორე დღეს ზუსტად ის გემართება რაც შეუძლებელი გეგონა.
აი, ვზივარ მე, სრულიად განადგურებული, ტირილის თავიც რომ არ მაქვს, ვუყურებ “სექსი დიდ ქალაქში”_ს მეორე სეზონის პირველ სერიას, რადგან პირველ სეზონს გუშინ ვუყურე მთლიანად, და ვფიქრობ რომ მეც ამ 4 მარტოხელა გოგონას ნაწილი ვარ, ამ 4 გოგონასი კი არა მთელი მანჰეტენის ნაწილი, მთელი სამყაროსიც. მეც იგივე ისტორიები მემართება, სულ სხვა ქვეყანაში, სხვა დროში, სულაც არ მაცვია დოლჩე და გაბანას ფეხსაცმელები და არ მაქვს სექსი პირველ პაემანზე, მაგრამ მაინც მემართება. როგორც ქერის, მეც მყავს ჩემი “ოცნების მამაკაცი”, რომელიც არ მეუბნება რომ მე ვარ მისი ერთადერთი, ისიც ჯდება მანქანაში, ან ავტობუსში და მტოვებს ტროტუარზე, განადგურებულს და თან მიაქვს ჩემი ყველა იმედი და რწმენა, რომ ნამდვილი სიყვარული არსებობს.
ამის მერე რა მელოდება?

როცა ყველას უყვარხარ

ბევრ ისეთ ადამიანს ვიცნობ, რომელიც სულ წუწუნებს არავის არ ვუყვარვარო, მეც ამ ადამიანების რიცხვსი მივეკუთვნები, უფრო სწორად, მივეკუთვნებოდი. განა იმიტომ რომ ახლა ვუყვარვარ ყველას და ადრე არ ვუყვარდი, უბრალოდ ახვლა შევამჩნიე ეს.
მართლაც ასეა, მე ყველას ვუყვარვარ, თუ არ ვუყვარვარ, ვევასები მაინც. არა, მე მოწონებას და გოგო ბიჭურ რაღაცეებს კი არა, მეგობრულ ‘დავასებას’ ვგულისხმობ.
ეს ჩემი იუმორის გრძნობის ბრალია, იმის რომ ყველანაირი ტიპიას

Thin Air

ნეტა თუ შეიძლება ვაქციოთ ეს რეალობა სამოთხედ? ვფიქრობ რომ ყველაფერია შესაძლებელი. 

მაგალითად ჩემთვის სამოთხე ასეთი იქნებოდა: 

Love is Love

ყველაფერი ბავშვობაში დაიწყო, ჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა, უშუქობა და დახუჭობანა ეზოში, ბავშვური ფიქრები და მხოლოდ ის მადარდებდა როდის შევჭამდი ნაყინს.
უკვე წამოვიზარდე, დაახლოებით 15 წლის ვიქნებოდი, ჩემს გარშემო ყველა ბიჭი გოგოზე ლაპარაკობდა, ზოგმა უკვე ვიღაცის შეყვარება და შემდეგ გადაყვარება მოასწრო. თავი უხერხულად ვიგრძენი როცა მკითხეს არ მოგწონს ვინმე გოგოო?!
რადგან არ მომწონდა. ბიჭებისთვის არ მიმიქცევია ყურადღება, ვიცოდი რომ გოგო უნდა მომწონებოდა და მეც ველოდებოდი იმ ერთადერთს.
რამდენიმე თვე გავიდა და პირველად მომეწონა გოგო, ლილი ერქვა, რიჟა თმით და უამრავი ჭორფლით სახეზე. მის დანახვაზე სულ მეღიმებოდა და მიხაროდა როცა მის გვერდით ვიდექი. სულ თვალებში მიყურებდა და მეც ვწითლდებოდი, თვალებს დაბლა ვხრიდი და მეგონა რომ ყველა ხედავდა ჩემს შინაგან ემოციებს და სირცხვილით ვიწვოდი. საკმაოდ წამოვიზარდე, მაგრამ ლილის მიმართ მხოლოდ ეს უხერხულობა მაკავშირებდა, არანაირი სურვილი რომ მოვფერებოდი და ჩავხუტებოდი, მაგრამ მეგონა ეს იყო წმინდა სიყვარული და არა ის რასაც ჩემი კლასელი ბიჭები მიყვებოდნენ.
ზაფხულში დასასვენებლად რაჭაში წავედი, კატასტროფა იყო სამი თვე ლილის გარეშე, ვერც კი წარმომედგინა როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება როცა მას არ ვნახავდი ყოველ დღე.
რაჭაში ჩემი მეგობრის ახლობლებთან ვცხოვრობდით. ერთ საღამოს აივანზე ვეწეოდი, ვუყურებდი მზის ჩასვლას და ლილიზე ვფიქრობდი, ნეტა რას აკეთებდა იმ წამს. თუ ფიქრობდა თვითონ ჩემზე.
ჩემი მეგობრის ახლობელი შემოვიდა, რომ დავინახე დაიბნა, შეხტა, ბოდიში მომიხადა და გავიდა ისევ, მე დავუძახე და სიგარეტი შევთავაზე.
ქვემოდან მორცხვად ამომხედა, დავიბენი და ვერ მივხვდი რატომ ჰქონდა ასეთი გამოხედვა, რომელმაც დამატყვევა.
სულ თვალებში ვუყურებდი და ახლა თვითონ ხრიდა სახეს როცა შევხედავდი, როგორც მე ლილის დანახვისას.
რაღაც ვიხუმრე და გაეცინა, თვალები უნათებდა ღიმილის დროს და მაშინ პირველად ვიგრძენი ის რაც აქამდე ჩემთვის უცხო იყო.
საშინლად შემეშინდა. ხელი მომკიდა და მკითხა ხომ არ შეგაშინეო. მისი თითები ვიგრძენი ჩემსაზე და ბოლო მომეღო. ეს გრძნობა არასდროს მქონია არავის მიმართ, სახელიც კი არ ვიცი რა დავარქვა.
ისევ თვალებში ჩავხედე, საოცრად ღრმა მწვანე თვალები ჰქონდა და მეც ნელ-ნელა ვიძირებოდი მასში. ვიგუდებოდი, სული შემეხუთა როცა გამახსენდა რომ მისი თითები ისევ ეხებოდნენ ჩემსას.
ნუ გეშინიაო მშვიდად მითხრა, შენ არ ხარ არასწორი, გაფუჭებული და ცუდი.
მე გავბრაზდი და ვუთხარი მკაცრად, დიახ მე არ ვარ გაფუჭებული, ნორმალური ვარ-მეთქი და გავიქეცი.
ჩემს ოთახში ჩავიკეტე და მეგონა დედამიწაზე მხოლოდ მე ვიყავი ასეთი, მაგრამ ვერც გამეგო,როგორი..
მთელი ღამე ვფიქრობდი მის მწვანე თვალებზე და თბილ თითებზე. ლილის სახის ნაკვთები კი ნელ-ნელა მავიწყდებოდა.
მეორე დილით ჩვეულებრივად გავედი ოთახიდან, დავინახე სამზარეულოში და გარეთ გავედი, შეამჩნია და გამომყვა.
ხელი მომკიდა და ჩუმად მითხრა გამომყევიო, შემეშინდა, ხელი გამოვგლიჯე და სახლში შევბრუნდი, მაგრამ როცა კარები მივკეტე და ის გარეთ იდგა, უბრალოდ ფეხი ვეღარ გადავდგი წინ, მივიხედე და ისევ მიყურებდა თბილი თვალებით.
მივედი მასთან,მოვკიდე ხელი და გავყევი. სახლის უკან გამიყვანა, ბაღში შევედით, დედამისს უამრავი ყვავილი ჰქონდა იქ და გულმოდგინეთ უვლიდა. ბევრი მატარა, ბაღს გავცდით და სადღაც, მგონი მეზობლის ეზოში შევიარეთ. ხმა არ ამოგვიღია არცერთს და მე გულის ცემას უკვე ტვინში ვგრძნობდი. ულამაზეს ადგილას მიმიყვანა, გარშემო მხოლოდ ხეები და სიმწვანე იყო, ბალახზე წამოგორდა და მე ზემოდან ვუყურებდი, ვერაფერს ვამბობდი.

აგრესია

თავშეკავება.
გამომუშავებული თუ თანდაყოლილი ნიჭი?
ღმერთი რომ დაგაბერტყებს უხვად, აი ეგ რა.
ყველაზე კარგი რაღაც რაც ადამიანს შეუძლია, ის რაც ყოველთვის და ყველგან გამოგადგება.

აგრესია.
ის რაც ჩემში არის მაგრამ თავშეკავება უფრო მეტად.
აგრესია, რომელსაც მხოლოდ მაუსის “მწარე ტკაცუნით” გამოვხატავ და არა მკლელობით.
როცა მე მხოლოდ თითებს ვატკაცუნებ ან კედელს ვურტყამ მუშტს და არა ვინმეს.
აი ის აგრესია როველიც შიგნიდან გწვავს და ცდილობს ამოხეთქოს, დაანგრიოს ყველაფერი.
აგრესია, რომელიც მიჩენს დაუოკებელ სურვილს დედაჩემის მოკვლისას.
როცა მშივდად ზიხარ და მხოლოდ შენ მძიმე სუნთქვაში გამოუხატება გაცოფება.

ფიქრები.
ის ფიქრები, როცა ყველაფერი ხდება შენს თავში რაც მოგინდება,
როცა მოგზაურობ ყველა ქვეყანაში, გყავს ის ადამიანი გვერდით ვინც გინდა რომ გყავდეს.
ფიქრები, იმაზე თუ როგორ ცხოვრობ შოკოლადის სახლში და გაქვს მჟავე კიტრისგან აშენებული დაჩა. (<3)
მაგრამ, რატომღაც უფრო მრავლადაა ფიქრები იმაზე თუ როგორ დგები და იჭრი ვენებს, როგორ იღებ იარაღს და კედელზე ტოვებ შენი ტვინის ნარჩენებს.
ფიქრები იმაზე თუ როგორ ესვრი ამ იარაღს ჯერ სხვას, მხოლოდ იმიტომ რომ გაჩუმდეს.
ფიქრები იაზე თუ როგორ გინდა ფეხი დაუცურდეს ვიღაც გოგოს რომელმას "უშნოდ" შემოგხედა.
როცა გინდა რომ კანი ააძრო ახვარ ბიჭებს, მოაჭრა თავისი სასქესო ორგანო და პირში ჩატენო.
ფიქრები იამზე თუ როგორ აძრობ ფრაჩხილებს მოძალადე მამაკაცებს, როცა გინდა უყურო მათ მტანჯველ სიკვდილს.
მთავარი ხომ ეს ფიქრებია, ხომ ამით "განვსხვავდებით" ცხოველებისგან? ეს ფიქრი შვება ყველაფერს, ცუდსაც და კარგსაც.
სიყვარულის ესაა, როცა ნაკლებად ფიქრობ მკლელობაზე და შოკოლადებზე და უფრო მეტად ფიქრობ ერთ ადამიანზე.
რამდენიმე თვიანი "სიყვარულის" მერე კი იმაზეც ფიქრობ, რაფერის წინდები ეცვა დღეს "იმ ერთადერთს".
ფიქრი აგიჟებს…

მოკალი–ჩაკალი.
შენში ეს გრძნობა.
რომ უნდა მოკლა ვიღაც.
აგრესია უნდა ჩაკვდეს! არა აგრესიით! სიმშვიდით..
მუსიკით რომელიც ძილის სურვილს ახშირებს.
წერით, რომლითაც არაფერი შავდება, სადაც უსიხლოდ შეგიძლია მოკლა ყველა.
ფიქრებით, სადაც შენ ხარ ღმერთი და შეგიძლია ყვეალფერი ქნა.
ვაფშე ყველაფერი!
კედელზე მუშტის დარტყმით, ბალიშში თავჩარგული ყვირილით და მაუსის “მწარე ტკაცუნით”
მოკალი ეს აგრესია შენში.
მოკალი.
მხოლოდ აგრესია მოკალი.

პოზიტივი.
გავიღიმო, ნელა ამოვისუნთქო და ვიფიქრო თუ რა მშვენიერია ეს ცხოვრება.
მწვანე ხეები, პატარა ბავშვის კისკისი, ლურჯი ტალღები, ვარდისფერი ყვავილები..
პაშლა ტი ნახოუ,
არ შველის ეს “ცხოვრება მაინც მშვენიერია”
ჯასთ..
აი ეს :

სიცარიელე

უბრალოდ მიჯაჭვული ვარ სხვაზე.
სულ მინდა ვინმესთან ვიყო, თითქმის უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს ვისთან, მთავარია მარტო არ ვიყო და მთავარია ვინმეზე ვიფიქრო.
დამოკიდებულება მომწონს ვინმესადმი.
მიჩვევა, ჩხუბები, დრამები და ვალდებულებები.
მივეჩვიე, ძალიან პატარა ვიყავი როცა შეყვარება დავიწყე, ხან ვისი და ხან კიდე ვისი.
ჩემი სიყვარულის ყველა ისტორია ცუდად დავთავრდა, უფროსწორად მარტოობით.
ერთადერთხელ ვკარე ხელი სხვას, აი მანდ დავუშვი ყველაზე დიდი შეცდომა.
ერთადერთი იყო ვისაც ვუყვარდი, ზრუნავდა ჩემზე და ანაღვლებდა რაც ვგრძნობდი..
მაგრამ არ შემიძლია მასთან დაბრუნება, ზუსტად ამ მაგრამს გამო.
ზედემტი მომივიდა უკვე, იმდენი შეცდომა დავუშვი, იმდენჯერ გავრისკე და გადავდგი დაუფიქრებელი ნაბიჯი, თან ისეთები, რომ ვეღარ გამოასწორებ, რომ ვერ გაპატიებენ.
უბრალოდ ვეღარ დავბრუნდები უკან.
საბოლოოდ დავრწმუნდი რომ მარტო უნდა ვიყო, უნდა დავინდო ადამიანი ვისაც შეიძლება შევუყვარდე, იმიტომ რომ საშიშა ჩემთან ურთერთობა.
ავადმყოფი ვარ, გაუწონასწორებელი ფსიქოპატი!
არაფერს არ აღვიქვამ სერიოზულად, მეცინება რთულ სიტუაციებში და არ ვგრძნობ იმას რასაც წესით უნდა ვგრძნობდე.
ვინც უნდა მიყვარდეს მძულს და ვინც უნდა მძულდეს მიყვარს.
საერთოდ რა არის სიყვარული?
ჩემთვის სიყვარული გაუთავებელი დრამებია და პრობლემები.
არა რა, ძალიან ზედმეტი მომივიდა!
მეგონა სწორად ვიქცეოდი, მეგონა ასე მჭირდებოდა, მაგრამ თურმე არა.
რაც მართლა მჭირდებოდა იმას გავექეცი, ავდექი და ყველა ახსნა-განმარტების გარეშე გავიქეცი.
ახლა ვებღაუჭები წარსულს, არმინდა მისი ბოლომდე დაკარგვა, ვერ ვიმეტებ გასაშვებად, ვიცი რომ როცა გონზე მოვეგები მერე ძალიან ვინანებ, თუმცა ყველა გზა უფსკრულისკენ იქნება გაყვანილი.
ნეტა ყველაფრის თავიდან დაწყება შემეძლოს.
ეს ყველას უნდა პრინციპში..
ჩემ თავს ვარწმუნებდი რო ნურაფერს ნანობ, რაც გინდოდა ის გააკეთე, მერე რა რომ არასწორად მოიქეცი.
მაგრამ უნდა ვაღიარო, ბევრ რამეს ვნანობ. განსაკუთრებით იმას რომ რაღაც მსგავსი მომინდა და გავაკეთე.
ხანდახან სურვილები გვერძე უნდა გადადო და ის გააკეთო რაც სწორია!
არც გულს უნდა მოუსმინო, ტვინით უნდა იმოქმედო! ყოველთვის!
ოჰ, როგორი არეული ვარ ნეტა იცოდეთ.

სულელი, სულელი ვარ.

შემიძლია ვიყო ძალიან ჭკვიანი, ვაზროვნებდე ისე რომ რავიცი.. მაგრამ არა, არ ვაკეთებ ამას.
უბრალოდ ერთხელ გავჩერდი, ერთხელ დავნებდი და მერე ვსო, ყველაფერმა აზრი დაკარგა.
ვიცი ეს როდის მოხდა, როცა პირველად გამიცრუა ერთმა ადამიანმა ყველა იმედი, მიმატოვა და მაშინ ვიგრძენი რაიყო მარტოობა, სიცარიელე.
ვერავინ ვერ შეავსო მისი ადგილი, არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ ის..
ჰაერი იყო მაშინ. მეუბნებოდა იმას რისი გაგონებაც მინდოდა.
რაც ის წავიდა, იმის მერე გავიგუდე და ცოცხალ-მკვდარი დავდივარ.
აი ამას ვეღარ შეცვლი.
ბევრჯერ მეგონა რომ მისი შემცვლელი ვიპოვე, მაგრამ..

რა მინდა? ნეტა გამაგებინა რა მინდა..
ყველაფერი მაქვს კარგად ყოფნისთვის, შემიძლია ყველაზე ბედნიერი ვიყო.
მაგრამ უარს ვამბობ ამაზე, რატომ რატომ რატოომ!
შენც ამის გაგება გინდა ალბათ.
ჰო.. მეც..

შემოლაწუნება მინდა ერთი და ვსო.
ადვილი სამართავი ვარ, ჩემგან არაჩვეულებრივი თოჯინა დადგებოდა, რომელსაც ეტყოდი, მიდი მოკალი, მე ეს მჭირდება და წავიდოდი და მოვკლავდი.

სიცოცხლე ამოცლილი თოჯინა გავხდი.
ამიტომ მარტო უნდა ვიყო!

მისი სიტყვები, ჰორიზონტს გასული და გადაკარგული..

– რას აკეთებ მანდ?
– მოიცა, ვცდილობ რამე დავწერო..
– მმ, აი ამაზე დაწერე, როგორ გიკოცნი ახლა ზურგს და როგორ გულმოდგინედ მივდივარ კეფისკენ.. –
– ჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯჯუუულლკდდდდკ აააუუუ მაცადე თავი გავწიო კლავიატრიდანნ
– მმ და აი ისიც, მისი უდიდებულესობა – “კეფა” და რაც მთავარია.. ჩემი ყველაზე საყვარელი პიროვნება, თვით ის, შეუდარებელი “კისერი”
– ჰაჰა, კარგი მიდი შენ მკოცნე და მე თან დავწერ, ახლა რა დავწერო?
– ახლა, მმმ რო ვიმღერო დაწერ?
– თუ გარკვევით იმღერებ, კი..
– ლალ ლაალა ლალალა (არადა რაღაც რთული იმღერა)
– ჰა, ჩაიწერე?
– რათქმაუნდა ძვირფასო..
– მოიცადე ტუჩებით უნდა დავითვალო შენი ხერხემლის მალები
– ჰაჰაჰა მეღიტინება გაჩერდი..
– უი, გვერდით გადამიხვევია, უკაცრავად
– ბარემ აქ ვარ და გკითხავ, ეს ვინ გირეკავს ტელეფონზე, ახალი გინებები ვიცი, გინდა მაგაზე გამოვცადო?
– მოიცა რა, არგვინდა ახლა სხვები, მარტო მე და შენ, გადაისროლე ეგ მობილრი
– ასე უკეთესია, შემოტრიალდი რა, გაგიცვითე ზურგი, ხელები მათხოვე ახლა და ზურგით წერე
– ჰა, გადმოტრიალებულიც ვიყავი, ახლა რა დავწერო? რას აპირებ კიდე? აა წყალი უნდა მომიტანო? კარგი მიდი.
– ოხ როგორ იცი ხოლმე ეს რა.. მოგიტან ჯანდაბას
– ურა ურა
– ნახე რა მოვიტანე, გაიცანი ეს ყინულის ნატეხია, ახლა ის შენც ხერხემალზე ისრიალებს
– არ გაბედო, ააა აა გადი თორე ცუდ რამეს დავწერ შენზე!!
– მოიცა დადნეს და ენით ავაორთქლებ
– დადნა,მმ კიდე მეღიტინება..
– ახლა რა დავწერო?
– ახლა? დახურე ლეპტოპი, ის რაც ახლა უნდა ვქნა მარტო შენ მოგიყვები.
– აბა დახუჭე ლეპტოპო თვალები..

პირველად

ნისლიანი დღე იყო, მერე წვიმაც დაიწყო.
სკოლიდ გამოვიპარე, უბრალოდ არვიცოდი მეთვითონაც რა ხდებოდა და მშობლებისთვის როგორ ამეხსნა სად მივდიოდი.
მერე მივედი მეტრომდე და იქიდან ტაქსით..
როგორი დაბნეული ხარ, მისამართი შეგეშალა და სხვაგან წამიყვანე, უკაცრიელ კუნძულზე მეგონა თავი.
არვიცი, იცი თუ არა, მაგრამ საშინელი შიში მაქვს მარტო მგზავრობის, ნებისმიერ ადგილას.. მგონია რომ დავიკარგები.. მაშინ როგორ შემეშინდა წარმოგიდგენია?!
მერე როგორც იქნა ისევ დავუბრუნდი ნაცნობ მეტროს ფეხით და ისევ თავიდან ტაქსით, ამჯერა მოვაგენი.
შეანელა ტაქსმა, კაბა მეცვა და ძალიან მოუხერხებლად ვიჯექი, მაგრამ რას ვიზამთ, მინდოდა რომ მოგწონებოდი..
გადმოვედი როგორც იქნა, 20ლარიანი მივეცი და ერთი საათი მიბრუნებდა ხურდას. დაგინახე ოდნავ მოჩანდი და ვიფიქრე, ვაიმე ეს არის? როგორი სხვანაირია, კარგი.
მოვედი ახლოს და გიღიმოდი, თან ვფიქრობდი ნეტა სხვა არ იყოს მეთქი. მერე შენც მიცანი და ახლოს მოხვედი, მობილურში აკეთებდი რაღაცას და რო დამინახე დაიბენი..
მილიარდჯერ წარმომედგინა ეს შეხვედრა როგორი იქნებოდა, მაგრამ არცერთხელ არ მიფიქრია რომ ასეთი იქნებოდა.. ჩუმი და მშვიდი.
ჩუმი შენ იყავი, თორე მე არ გამიჩერებია ენა..
მერე მოგესალმე, შენ ჩუმად იდექი, გითხარი “ახლა აქ გამარჯობა უნდა თქვა” გაგეღიმა და გამარჯობა-ო..
მერე დავსხედით, მე შენს პირდაპირ ვიჯექი, არ მიყურებდი თვალებში, ძირს იყურებოდი.. მე სულ გიყურებდი, უფრო გაბნევდი, მომწონდა, როგორი საყვარელი იყავი დაბნეული და ოდნავ შეწითლებული.
ლოყები დამეჭიმა ღიმილისგან, ახლაც სულ მეღიმება როცა მახსენდება.
როცა გავიხედებოდი მაშინ ამომხედავდი ნელა რომ სწრაფადვე გაგეხედა თუ შემოგხედავდი. მერე მე ისევ ვლაპარაკობდი..
– რაშვები როგორ ხარ?
– აქ უნდა თქვა,კარგად შენ?
– კარგი კარგია რომ კარგად ხარ..
– თქვი რა რამე, რამე მაინც ” რ ა მ ე ”
– კარგ კარგი.
მერე ისევ გამიღიმე და შევამჩნია ლოყებზე ჩაბურცულები, როცა იღიმი მაშინ გიჩნება სახეზე და შენს დაბნეულობას ორმაგად საყვარელს ხდის.
მერე ცოტა ახლოს მოიწიე და თმა გადამიწიე, სახეზე მქონდა ჩამოყრილი, სულ გიკანკალებდა ხელები, ვერ შემეხე ნურმალურად, მიმანიშნე თმაო..
წარმომიდგენია რამდენიხანი არწმუნებდი ‘შენ თავს რომ ამას შეძლებდი.’
საერთოდ ვერ ვიტანდი ეგეთ მორცხვ ბიჭებს, მაგრამ მანდაც შეგეტყო რომ შენ გამონაკლისი ხარ.
თმარომ გადამიწიე მერე მეც შემრცხვა და ოდნავ დამაჯრიალა.
მერე ისევ გაგიღიმე, მოკლედ სულ ვიღიმოდი, ადრე გქონდა ნათქვანი, გიხდებაო და..
ვიდეოთვალით უფრო თავისულაფი ჩანდი, ლაპარაკითაც ლაპარაკობდი მაგრამ ახლა.. ჰმ))
ვქირობი ჯობს წავიდე თორე ახლა ცუდად გახდება მეთქი.. მაგრამ მერე მივხვდი, რომ არ მინდოდა წასვლა და შენი ჩაბურცული ლოყების ყურება ძალიან მსიამოვნებდა.
თვალებს რომ ვხუჭავ ახლაც მახსენდება შენი მიხვდა-მოხვრები.. რა გეცვა, შენი სუნი, რაღაცნაირი.. წვიმის ხმა, ჩუმი..

მერე მახსოვს სიმღერა რომ ჩართე რაღაც, მგონი ბიტლზების და ერთმანეთს რომ ვუყურებდით თვალებში, უხმოდ.. მერე დაგირეკეს და გამოვფხიზლდით ერთმანეთის თვალებში ჩაძირულები.. ტელეფონზეც ისე ლაპარაკობდი “ხო, კარგი, არა, არსად, არაფერს, ხო, კარგი, არა, კარგად, კარგი ”
მეორე დღესაც გნახე, საბედნიეროდ მოგეწონე, მეც მომეწონე..
ლაპარაკი რა საჭირო იყო, ისედაც კარგად გიცნობდი და მესმოდა შენი.
მეორე დღესაც ისეთივე მშვიდი იყავი, უბრალოდ “გამარჯობა და როგორ ხარ” დაამატე შენს ლექსიკონს..

დღეს გნახე, ისევ წვიმდა, უბრალოდ ახლა უკვე, 2 თუ 3 წლის შემდეგ, მესალმები უპრობლემოდ, იმდენს ლაპარაკობ რომ ვეღარ გაჩუმებ, იღიმი ხშირად, იცინი ხოლმე და მოკლედ თავისუფლად ხარ..
იმ დღიდან დღემდე.
მე შენ მიყვარხარ.

ერთი ფინჯანი სითბო

გარეთ ძალიან ცივა.
არ დავიწყებ ახლა ამინდის აღწერას, გაიხედეთ ფანჯრიდან და ნახავთ..
ოთახში თბილა, ჩაის ვსვამ, თუმცა სითბოს როცა ეჩვევი უფრო მეტი გინდა, გგონია რომ გაიყინე..
შეფუთნული ვზივარ და ველოდები პირველ საათს, რომ გარეთ გავიდე..
რატომ?
მმმ….
ჩემი ბიჭი უნდა ვნახო ❤
მერე რა რომ ცივა, მერე რა რომ მეძინება, მერე რა რომ გარეთ უნდა ვიყოთ..
ვიღას ემახსოვრება სიცივე, მაგრად როცა ჩამეხუტება.. ❤
წავალ ახლა გავემზადები, ნელ-ნელა, ღიმილიანი სახით..

“დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, დომენიკო”

ამ პოსტიდან გამომდინარე, მეც გადავწყვიტე ჩამეტარებინა გამოკითხვა თუ როგორ ესმით ხალხს სიყვარული (კონკრეტულ შემთხვევაში ჩემს კლასელებს).

1.
–სახელი, გვარი.
–თემო ვაშაკიძე.
–მომავლის გეგმები?
–მომავალში იმენა ძალიან მაგარი როჟა ვიქნები.
–შენი აზრით რა არის სიყვარული?
–სიყვარულო ძალსა შენსა, მე გავკარი მამაშენსა!

2.
–სახელი, გვარი.
–სოფო წივილაშვილი.
–რა არის სიყვარული შენთვის?
–რა არის სიყვარული? ჩემთვის პირადად ძალიან დიდი რამეა, რადგან როცა მიყვარს მართლა ბედნიერი ვარ. ვსულელობ, ვცანცარებ, ვყვირი, უფრო ბავშვური და საყვარელი ვხდები, ყველაფერს ვარდისფრად ვხედავ. როცა მასზე ვფიქრობ ან ვუყურებ სხვა ყველაფერი მეორეხარისხოვანი ხდება. თუ პირადული ურთიერთობა მოგვარებული მაქვს, მაშინ სხვა ყველაფერს მარტივად ვუყურებ, თუ პირიქით, მაშინ ყველაფერზე ვიძაბები. ერთი სიტყვით სიყვარული აუცილებელია, რადგან ბედნიერებასთან უშუალო კავშირშია და ბედნიერება ვის არ უნდა???
–ერთი ნახვით შეყვარების გჯერა?
–ერთი ნახვით სიყვარული გამიგია, არ გამომიცდია, მაგრამ მჯერა, მაინც შესაძლებელია. თუმცა მე უფრო ერთი ნახვით მოწონების მჯერა.

3.
–სახელი, გვარი.
–ნათია წყლისაშვილი.
–ასაკი?
–17 წლის.
–რა არის სიყვარული?
–ორ ადამიანს შორის ფიზიკური, სოციალური, სულიერი, მატერიალური და ა.შ მიზიდულობები. დღეს სიყვარული ვნებაა. ვგიჟდები თავისუფალ სიყვარულზე… ქუჩაში, ბარში, პარკში, სადარბაზოში, ლიფტში თავისუფლად რომ დუდღნიან ერთმანეთს. სიყვარულის გახსენებაზე, თვალწინ ტიტანიკის ის მომენტი მიდგას ლეონარდო რომ ხელებს აშლევინებს ქეითს.
–შეყვარებული თუ გყავს? შენც ასეთი თავისუფალი ხარ?
–ამჟამად არა. ჰო, ნუ მეც ვარ ხოლმე. აი შეყვარებული სულ სხვანაირი ვარ, აი ბედნიერი ^^

4.
–სახელი, გვარი.
–მირანდა ლეკვეიშვილი.
–ასაკი?
–17 წლის.
–მიზანი?
–ქვეცნობიერის დაჟინებული თხოვნით, სრულყოფილი უნდა გავხდე 😛
–რა არის სიყვარული და შეგიშლის თუ არა ის რამეში ხელს?
–სიყვარული საშუალებაა (არ ავხსნი)… ალბათ შემიშლის, საღად აზროვნებაში.

5.
–სახელი, გვარი.
–გია ჩაფიძე.
–რა არის სიყვარული?
–აი იგრე როგორც მე მხედავთ. აი იგია სიყვარული!!!

6.
–სახელი, გვარი.
–ნანა ებანოიძე.
–რა არის სიყვარული შენთვის ნანა?
–რავიცი აბა… მე პირადად ვერ ვხსნი დიდად. ჩემთვის სიყვარული ურთიერთგაგება, პატივისცემა, მიჩვევა და ერთგულებაა.

7.
–სახელი, გვარი.
–ალინა ძიძიგური.
–ასაკი?
–17 წლის.
–პროფესია?
–მომავალი იურისტი.
–სიყვარულის მარადიულობის გჯერა? თუ ოჯახის შექმნის შემდეგ სიყვარული ქრება?
–სიყვარულის მარადიულობის მჯერა და არ ვფიქრობ რომ ნამდვილი სიყვარული ქრება, პირიქით, მგონია, რომ თუ გრძნობა ჭეშმარიტია, თანაცხოვრება ამტკიცებს და აძლიერებს მას.
–რამდენჯერმე შეყვარების თუ გჯერა?
–მე ვფიქრობ რომ ადამიანს შეიძლება რამდენჯერმე შეუყვარდეს. სულაც არ ვფიქრობ რომ ნამდვილი გრძნობა მხოლოდ ერთხელ მოდის. სიყვარული ხომ ბედნიერების წინაპირობაა, ამიტომ თითოეულ ადამიანს აქვს უფლება იყოს მუდმივად შეყვარებული!

როგორ მესმის სიყვარული? ვფიქრობ, არ მესმის, ვერ ვუგებ, ვერ გავუგებ : )
სიყვარული პატარაა, დიდი, მაღალი, დაბალი, მსუქანი, წანწკლა ^^ ჭკვიანი, ცივილური, მაგრამ სულელი და ცანცარა, შეშლილი, უშნო, კოჭლი, მაგრამ ძალიან ლამაზი…
თითოეული სხვანაირად გამოვხატავთ,განსხვავებულად აღვიქვავთ, თავისებურად გვიყვარს, ვეჭვიანობთ, ვგიჟდებით, ვეფერებით, ვუყურებთ, ვუსმენთ, ვტკებიბთ, ვბრაზდებით და ეს ყველაფერი იმდენია რამდენიც ჩვენ ყველანი.
სიყვარული სიმღერაა, რომელიც სიცოცხლის ბოლომდე ერთხელ მაინც ყველამ უნდა იმღეროს და მიუხედავად იმისა გაქვს თუ არა სმენა ან ხმა ის მაინც უნაკლოდ იქნება შესრულებული ❤
P.S პოსტის ავტორი ნინი ვაშაკიძე