– დრო, გეორგ, რა არის დრო?

“წარმოიდგინე, რომ ამ ზღაპრის კიდეზე დგახარ მილიარდობით წლის წინ, როცა ყოველივე შეიქმნა, და შეგიძლია ამოირჩიო, დაიბადო თუ არა ერთ რომელიღაც მომენტში ამ პლანეტაზე,–მწერდა მამა,– არ იცი როდის დაიბადები,რამდენ ხანს იცოცხლებ,მაგრამ,ნებისმიერ შემთხვევაში,სიცცხლე დიდხანს არ გაგრძელდება. მხოლოდ ის იცი,რომ თუკი გადაწყვეტ ამქვეყნად მოსვლას ერთ რომელიღაც წამს, მაშინ მეორე წამს ყველაფერთან დამშვიდობება და აქედან წასვლაც მოგიწევს”

– იუსტაინ გორდერ “ფორთოხლის გოგონა“

როცა ყველას უყვარხარ

ბევრ ისეთ ადამიანს ვიცნობ, რომელიც სულ წუწუნებს არავის არ ვუყვარვარო, მეც ამ ადამიანების რიცხვსი მივეკუთვნები, უფრო სწორად, მივეკუთვნებოდი. განა იმიტომ რომ ახლა ვუყვარვარ ყველას და ადრე არ ვუყვარდი, უბრალოდ ახვლა შევამჩნიე ეს.
მართლაც ასეა, მე ყველას ვუყვარვარ, თუ არ ვუყვარვარ, ვევასები მაინც. არა, მე მოწონებას და გოგო ბიჭურ რაღაცეებს კი არა, მეგობრულ ‘დავასებას’ ვგულისხმობ.
ეს ჩემი იუმორის გრძნობის ბრალია, იმის რომ ყველანაირი ტიპიას

ხთფუ <3

ამ პოტით მინდა რომ თქვენში შურის გრძნობა აღვძრა, გალურჯდეთ ისე შეგშურდეთ ჩემი! დიახ, დამიჯერეთ შეგშურდებათ!
იმიტომ რომ, მხოლოდ მე მყავს და მხოლოდ მას ვყავარ ასეთი მეგობარი!
დიახ, მაგისიც უნდა გშურდეთ!

I’ll wait.

დაგელოდები, მაშინაც როცა უკვე აქ იქნები, ჩემს გვერდით.

შენ ძალიან შორს ხარ, ისე შორს ხელებით რომ ვერ ვაჩვენებ “აი ამხელაზე” მეთქი.
და მე გელოდები, როდის გახდები ისე ახლოს რომ შევძლო იმის თქმა, აი აქვეა.
ხელს წინ რომ გავწევ და ეს ხელი შენ მოგხვდება, მაგ დღეს ველოდები.

როგორ მაინტერესებს როგორი ხარ, როგორ იცვამ, დადიხარ, სუნთქავ, ეწევი, ყველაფერი.
შენ ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე სანტიერესო თავგადასავალი ხარ მეთქი ვერ გეტყვი,
უბრალოდ ის, რომ მინდა რამე ახალი ვცადო. შენ უფრო მეტი ხარ,
უკან რომ ვერ ვიხევ შიშის მიუხედავად ისეთი ხარ.
ხანდახან გავგიჟდები ისე მინდა რომ აქ იყო, უბრალოდ ახლოს,
ამ ქვეყანაში, ან მე ვიყო მანდ. (ეს რა თქმა უნდა უფრო მინდა)
როგორც უკვე გითხარი შენ მზის სხივს გავხარ, სულ პირველი რომ გამოჩნდება დილას,
ასეხარ ჩემს თავშიც. დილას პრიველი შენ ამოანათებ ხოლმე.
ვეღარ ვითმენ ისე გელოდები, რა ცუდი რამეა ეს ლოდინი! მინდა რომ მალე გავიგო როგორი ხარ, მალე გაგიცნო
მალე გავიგო შენზე რაღაცები, მალე ვნახო როგორიხარ მეგობრებთან და როგორი ჩემთან.
მინდა გასწავლო როგორ ვერთობი და აგიყოლიო შენც,
მინდა სულ გვერდით იყო და სულ მითხრა “ბოროტაძე, კნუტო, მაგარიკადიჰარ და ა.შ.”
ხანდახან მინდა რომ უბრალოდ ახირება იყო, არ მომეწონო და არ მომინდეს შენთან ყოფნა,
იმიტომ რომ მშიშარა ვარ და მეშნია ამდენი სირთულეების, აღიარების..
არ მინდა ბანალური “მინდა დილით ყავა მოგიტანო და შენთან ერთად დავიძინო”
მინდა შენთან ერთად ავიდე სახურავზე და ხალხს წყლიანი ბუშტები ვესროლო,
ისიც მინდა მაღაზიიდან შოკოლადები მოვიპაროთ და
მინდა დრამების გარეშე, უბრალოდ ბედენირები ვიყოთ.
არაქვს სტატუსებს მნიშვნელობა, მთავარია ჩემს გვერდით იყო
და როცა გავიგებ რომ რამე კარგი მოხდა, პირველი შენ დაგირეკო.
როგორ მეშინია შენი დაკარგვის ხოლმე, ვერც გიპოვი ვერსად, ასე შორს ხარ და ვერც სახლში ვერ მოგადგები, თუმცა როგორ დაგკარგავ არც ხარ ჩემი.
ეს გაცვეთილი ფრაზა რომელიც სუტად ასახავს სიტუაციას.
არმიყვარს ისდღე როცა მთელიდღე ვერგელაპარაკები ან გადიხარ ხოლმე და იძინებ,
ან დედას უთმობ კომპიუტერს.
არმიყვარს ვიდეოთვალით ლაპარაკი, იმიტომ რომ მალე მოგვიწევს გათიშვა.
არც ის მიყვარს როცა ცუდად ხარ და თავს არ უფრთხილდები,
არც ის მიყვარს როცა ცუდ ხასიათზე ვარ და გაბრაზებ.

მალე ჩამოდი და
დაგხვდები.
მალეც რომ არ ჩამოხვიდე,
დაგელოდები.

ნაზი ნიავი

ბუნდოვნად ჩანს ყველაფერი, აქ როცა მზივარ სულ მგონია რომ ბრმა ვარ, რაღაც მაქვს თვალებზე გადაკრული და ვერ ვიშორებ, ექიმი მჭირდება.
ვერ ვარკვევ რეალოობაა ეს თუ სიზმარი?! რატომ ხდება ასე? დავიჯერო ისე ძალიან მიყვარს აქაურობა რომ ვერ ვიჯერებ აქ ყოფნას?! არამგონია.. იქნებ პირიქით, გაუაზრებლად მოვხვდი ამ გაუგებრობაში.
ყველაფერი ისე არაა როგორც გარედან ჩანს, ყველა მინუსი უფრო მკაფიო ხდება ნელ-ნელა.
ნამდვილად ცუდი წელი მქონდა, ჯერ საატესტატო გამოცდებზე ნერვიულოვბა, მერე ეროვნულებზე სიკვდილი. აქაც კი ცუდი რაღაცები მემართება, დაწყევლილი ვარ?

ნაზი ნიავი საღამოს, ცხელი, პაპანაქება დღის მერე რა სასიამოვნოა.
დაბანვა მინდა, თბილი წყლით საუკუნეა მგონი არ დამიბანია, სულ ცივით ვიბან, სხვა გზა არაა და…
ბევრ ხილს ვჭამ, უამრავს! ეს კარგია, ვაშლი არ მიჭამია თბილისშია არასდროს, მაგრამ შენი ხელით მოკრეფილი სულ სხვაა, ხოდა გავსკდი მეც ვაშლით .
ამინდები შესაფერისია, იწვის ყველაფერი. თუმცა მდინარეზე ვერ დავდივართ, იქით წვიმს და სულ ადიდებული და ამღვრეულია.
უნარების შედეგებს გულისფანცქალით ველოდები, 24 ში იქნება.
არშემიძლია მაგაზე ფიქრი, მაშინვე მიკანკალებს ყველაფერი.
მაღაზია რათქმაუნდა არსად არ არის, ამიტომ ქალაქში როცა მოხვდები ყველაფერი უნდა წმოიღო რაც არ გჭირდება.
ახლა წესით ურეკში უდნა ვიყო, ნათესავებთან ერთად, მაგრამ რისი ლუზერი ვიქნებოდი რომ არ „გადავეგდე“ სანათესაოს.
ახლა კი წავალ, დავიბან.. ცივი წყლით, კარგია, გარეთ მაინც მზეა..

—

მოკლედ ამის მეტი ვერ მოვახერხე ვერაფრის დაწერა როცა სოფელში ვიყავი.
საინტერესო არაფერი არ ხდებოდა, კიდევ კარგი ადრე მომიწია წამოსვლა.. მაგრამ ხანდახან როცა აქაურობა მბედზრდება ვნანობ რატო წამოვედი ასე ადრე – მეთქი..
ეროვნულების შედეგებით ძალიან კმაყოფილი ვარ, ერთი დარჩა და აბა ვნახოთ, მაგაში ყველაზე მაღალს ველოდები და უეჭველი ყველაზე დაბალს ავიღებ.
ჩემი “დასვენება” ჯერ არ დამთავრებულა, 13-ში ზღვაზე ვაპირებ წასვლას მეგობრებთან ერთად და იმედია გამოვა ეს ამბავი.
ბლოგი მომენატრა და ბლოგერები. ჩემი მკითხველებიც ❤
დავუვული ეხლა ყველას ბლოგს და წავიითხავ ახალ პოსტებს..
აბა, დროებით..

I’ll Lose You Now For Good.

I don’t need a better thing,
I’d settle for less,
It’s another thing for me,
I just have to wander through this world
Alone.

გაზაფხული…

გაზაფხულს ყველა ბუნების გამოცოცხლებას უკავშირებს, მზეს და კარგ ამინდებს, ან კარგ სურნელს რომელიც თბილ ნიავს მოჰყვება..
მე კი გაზაფხულს შემოდგომას ვუკავშირებ.. არმიყვარს გაზაფხული, იმიტომ რომ ვიცი, შემოდგომაც მალე მოვა და ისევ დაჭკნება მწვანე და ლამაზი ფოთბელი, ისევ ჩავა მზე და ამოვარდება ქარი, რომელიც სახეში შემოგაყრის ობლად დარჩენილ გაყვითლებულ ფოთლებსა და ქვის მტვერს, როცა ირგვლივ მკვდარი ბალახია, სურნელიც ნაკლებად სასიამოვნოა, თუმცა მე გაზაფხული უნდა დავახასიათო და არა შემოდგომა, მის სილამაზეზე უნდა გავამახვილო ყურადღება..

მახსოვს ერთი ტყემლის ხე, რომლის აყვავილებას სიხარულით ველოდებოდი, რომ შემდეგ მის ტოტებზე ამოსული ყვავილები მომეწყვიტა და დედაჩემისთვის მიმეტანა.. მერე ისევ ველოდებოდი, ამჯერად ტყემალს ველოდებოდი,რომელიც მე ასე ძალიან მიყვარდა..
უკვე დიდი ხანია აღარ მიხარია ამ ტყემლის აყვავილება და აღარც ამ ყვავილების შედეგად ამოსულ ტყემალს ველოდები..
იქნებ იმის ბრალია, რომ გავიზარდე?! იქნებ იმისაც რომ სხვები გაიზარდნენ..
ან იქნებ იმისაც რომ ტყემლის ხის პატრონი გარდაიცვალა და აღარაა ეს ტყემალი ისეთი გემრიელი როგორც მაშინ..
ან იქნებ უბრალოდ ხე დაბერდა და ლამაზ ყვავილებს აღარ ისხავს..
იქნებ გაზაფხული გაუფერულდა და მზე აღარ ათბობს ხის ტოტებს?
იქნებ სულაც ხელს ხის გარშემო შემორტყმული ხის ღობე მიშლის?
ტყემლის ხეზე წერა სისულელეა? და მაინც, ეს ხე არ ყოფილა უბრალოდ მეზობლის ვითომ ეზოში ამოსული ხე..
ამ ხემ დამიტოვა ბევრი მოგონება გაზაფხულზე, ბავშვობაზე და ჩემს მეგობრებზე..
გაზაფხული მისი წყალობით მახსოვს ლამაზი, ყვავილოვანი, სურნელოვანი, სასიამოვნოდ მჟავე, მახსოვს მხოლოდ მის გარშემო ამოსული გრძელი და ხასხასა მწვანე ბალახი..
ბავშვობა მისი წყალობით მახსოვს მხიარული და ეშმაკური, ძალიან თბილი..
მეგობრები მისი წყალობით მახსოვს ბავშვურები და გადარეულები, მახსოვს როგორ ვწუწაობდით ამ ხის წინ, მახსოვს ბევრი სირბილი და ამ სირბილის შემდეგ ძალიან გემრიელად მოჩვენებული უგემური წყალი, მახსოვს იმ ხასხასა ბალახზე ნათამაშები დაჭერობანა..
ამ ხემ ბევრი რამ მოიტანა ჩემს ცხოვრებაში ეს ხე კი მე გაზაფხულმა მომიტანა… ლამაზმა,მხიარულმა და თბილმა გაზაფხულმა..

P.S. შემოდგომას კი გაზაფხულზე ვფიქრობ.. როგორ შეისხამენ უკან ამ დაცვენილ ფოთლებს ხეები, როგორ გამწვანდება ბალახი და როგრო ახმაურდება ქუჩები, როგრო გაანათებს თოვლის შემდეგ მონატრებული ბებერი მზე და როგორ მოიტანს ნიავი წვიმის შემდეგ ქვის მტვერზე დარჩენილ სუნს..