ჩვენ ვცხოვრობდით

არაუშავს.

ყველა სიმღერის ტექსტში ვეძებ სიტყვას, ფრაზას რომელიც აღწერს ახლა რა ხდება..
ყველა სიმღერაში ვეძებ ემოციებს რომლებიც აღარ მაქვს, სიყვარულს რომელსაც ვეღარ განვიცდი.
ყველგან ვეძებ, ყველგან, იმ რაღაცას რაც “გულით მინდა”
მაგრამ არ ვიცი როგორი გრძნობაა როცა გულით გინდა,
მხოლოდ გონების ხმა ჩამესმის რომ, არა შენ ის არ გჭირდება, მარტო ყოფნა ჯობს.
დღეს განსაკუთრებით მენატრები ნოა..

––

ერთი დღე მე და “ნოას” ცხოვრებიდან.

ყველას გამოგიცდიათ ხომ ეს? როცა დილით არ ხარ მთლიანად გამოფხიზლებული, ვერ იაზრებ რა დღეა, რიცხვი, საათი, გონებაში მხოლოდ მისი სახელი ან სახე ან რამე მასთან დაგავშირებული გიტრიალებს..
იმ დღესაც ასე იყო, ჩვენ ერთამანეთთან ძალიან ახლოს ვცხოვრობდით, მაგრამ არასდროს გაგვიღვიძია ერთდროულად, ერთად.
ის ყოველთვის უფრო ადრე იღვიძებდა, ჩემზე ადრე–ჩემს გონებაში, მასზე ადრე– ჩემს გონებაში.
ყველა დღე ასე იწყებოდა, რამდენიმე თვის განმავლობაში, ან იქნებ წლის.. აღარ მახსოვს, თითქოს მთელი ცხოვრება ერთად ვიყავით და უკვე არეული მქონდა რიცხვები ერთმანეთში, ან რა მნიშნვნელობა აქვს დროს? როცა ერთი დღე საუკუნეს ნიშნავდა მასთან.

არც ყავას ვუდუღებდი დილით, არც იმაზე ვოცნებობდი ბლინები მიმეტანა მისთვის საწოლში და ცხელი შოკოლადი.საერთოდ არაფერზე ვოცნებობდი რაც მას ეხებოდა. რატომ?
სხვანაირი იყო ყველაფერი, არა–ჩვეულებრივი, არაფერი მინდოდა მისგან სანაცვლოდ, არც მე ვაპირებდი მისთვის რამის მიცემას, ჩვენ უბრალოდ ვიყავით ერთად და..

დილას ერთად გავედით სახლიდან, სკოლაში მივდიოდით, არც სკოლა მიყვარდა იმ პერიოდში და არც გარშემო არაფერი, მხოლოდ მე და ნოა ვიყავით ერთად.
გადავწყვიტეთ გაგვეცდინა გაკვეთილები და ეს დღე ყოფილიყო ჩვენი.
რა თქმა უნდა საყვარელ ადგილას წავედით, გაგიკვირდებათ და იმ პატარა სასაფლაოზე რომელიც ჩემს სახლთან ახლოსაა და სადაც მზე ყველაზე ლამაზად ანათებს.
მზიანი ამინდი იყო, სულ დამავიწყდა მეთქვა, მგონი ზამთარი იყო და სულაც არ ციოდა..
ჩვენ საყვარელ ადგილას დავსხედით, საიდანაც პატარა სახლები მოსჩანდა და სიმშვიდე ისმოდა,
ხმა არ ამოგვიღია არსერთს, ვისხედით გაუნძრევლად რამდენიმე საათი და ვუყურებდით ამ სიმშვიდეს.
მერე წამოვწექი და მუხლებზე დავადე თავი, თმაზე ნაზად გადამისვა ხელი და მითხრა რომ “არაუშავს”
ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდა, მაგრამ უსიტყოდ მჯეროდა მისი და დავიჯერე, რომ არაუშავს..
გამიღიმა და ახლა თვითონ გახედა პატარა სახლებს, მე ცას ვუყურებდი და ხმამაღლა ვუთხარი, მერედა როგორც უშავს ნოა..
ცოტა ბრაზმა გადამირბინა სახეზე,
მისი მშვიდი სახე კი ყველაფერს აქრობდა,
“ყველაფერი შეიცვლება, მთავარია გჯეროდეს”
ისევ გადამისვა ნაზად ხელი თმაზე და ღმად ამოისუნთქა,
მჯერა,მჯერა.. ჩავილაპარაკე ჩუმად და თვალები დავხუჭე როცა ნიავმა დაუბერა,
ნოამ კი სახეზე დამაფარა ხელი და სიცილით მითხრა, ხომ შეგპირდი რომ ცივ ნიავსაც არ მოგაკარებდი.
გამეღიმა და კიდევ ერთხელ ვიგრძენი ნოა გონებაში.

6 საათის შემდეგ სახლში უნდა დავბრუნებულიყავი და წამოვჯექი, მშვიდად, მოჭუტული თვალებით( რადგან მზე მანათებდა) გადავხედე იქაურობას, გავიღიმე და გვერდით ნოას გავხედე..
რა თქმა უნდა იქ არავინ იჯდა, რადგან ნოა მხოლოდ ჩემს გონებაში არსებობდა დილაობით, გაღვიძებამდე.
მე კი, შეყვარებული ვიყავი ჩემს მარტოობაზე.

ეს ყვეალფერი კი, არაუშავს..

Love is Love

ყველაფერი ბავშვობაში დაიწყო, ჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა, უშუქობა და დახუჭობანა ეზოში, ბავშვური ფიქრები და მხოლოდ ის მადარდებდა როდის შევჭამდი ნაყინს.
უკვე წამოვიზარდე, დაახლოებით 15 წლის ვიქნებოდი, ჩემს გარშემო ყველა ბიჭი გოგოზე ლაპარაკობდა, ზოგმა უკვე ვიღაცის შეყვარება და შემდეგ გადაყვარება მოასწრო. თავი უხერხულად ვიგრძენი როცა მკითხეს არ მოგწონს ვინმე გოგოო?!
რადგან არ მომწონდა. ბიჭებისთვის არ მიმიქცევია ყურადღება, ვიცოდი რომ გოგო უნდა მომწონებოდა და მეც ველოდებოდი იმ ერთადერთს.
რამდენიმე თვე გავიდა და პირველად მომეწონა გოგო, ლილი ერქვა, რიჟა თმით და უამრავი ჭორფლით სახეზე. მის დანახვაზე სულ მეღიმებოდა და მიხაროდა როცა მის გვერდით ვიდექი. სულ თვალებში მიყურებდა და მეც ვწითლდებოდი, თვალებს დაბლა ვხრიდი და მეგონა რომ ყველა ხედავდა ჩემს შინაგან ემოციებს და სირცხვილით ვიწვოდი. საკმაოდ წამოვიზარდე, მაგრამ ლილის მიმართ მხოლოდ ეს უხერხულობა მაკავშირებდა, არანაირი სურვილი რომ მოვფერებოდი და ჩავხუტებოდი, მაგრამ მეგონა ეს იყო წმინდა სიყვარული და არა ის რასაც ჩემი კლასელი ბიჭები მიყვებოდნენ.
ზაფხულში დასასვენებლად რაჭაში წავედი, კატასტროფა იყო სამი თვე ლილის გარეშე, ვერც კი წარმომედგინა როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება როცა მას არ ვნახავდი ყოველ დღე.
რაჭაში ჩემი მეგობრის ახლობლებთან ვცხოვრობდით. ერთ საღამოს აივანზე ვეწეოდი, ვუყურებდი მზის ჩასვლას და ლილიზე ვფიქრობდი, ნეტა რას აკეთებდა იმ წამს. თუ ფიქრობდა თვითონ ჩემზე.
ჩემი მეგობრის ახლობელი შემოვიდა, რომ დავინახე დაიბნა, შეხტა, ბოდიში მომიხადა და გავიდა ისევ, მე დავუძახე და სიგარეტი შევთავაზე.
ქვემოდან მორცხვად ამომხედა, დავიბენი და ვერ მივხვდი რატომ ჰქონდა ასეთი გამოხედვა, რომელმაც დამატყვევა.
სულ თვალებში ვუყურებდი და ახლა თვითონ ხრიდა სახეს როცა შევხედავდი, როგორც მე ლილის დანახვისას.
რაღაც ვიხუმრე და გაეცინა, თვალები უნათებდა ღიმილის დროს და მაშინ პირველად ვიგრძენი ის რაც აქამდე ჩემთვის უცხო იყო.
საშინლად შემეშინდა. ხელი მომკიდა და მკითხა ხომ არ შეგაშინეო. მისი თითები ვიგრძენი ჩემსაზე და ბოლო მომეღო. ეს გრძნობა არასდროს მქონია არავის მიმართ, სახელიც კი არ ვიცი რა დავარქვა.
ისევ თვალებში ჩავხედე, საოცრად ღრმა მწვანე თვალები ჰქონდა და მეც ნელ-ნელა ვიძირებოდი მასში. ვიგუდებოდი, სული შემეხუთა როცა გამახსენდა რომ მისი თითები ისევ ეხებოდნენ ჩემსას.
ნუ გეშინიაო მშვიდად მითხრა, შენ არ ხარ არასწორი, გაფუჭებული და ცუდი.
მე გავბრაზდი და ვუთხარი მკაცრად, დიახ მე არ ვარ გაფუჭებული, ნორმალური ვარ-მეთქი და გავიქეცი.
ჩემს ოთახში ჩავიკეტე და მეგონა დედამიწაზე მხოლოდ მე ვიყავი ასეთი, მაგრამ ვერც გამეგო,როგორი..
მთელი ღამე ვფიქრობდი მის მწვანე თვალებზე და თბილ თითებზე. ლილის სახის ნაკვთები კი ნელ-ნელა მავიწყდებოდა.
მეორე დილით ჩვეულებრივად გავედი ოთახიდან, დავინახე სამზარეულოში და გარეთ გავედი, შეამჩნია და გამომყვა.
ხელი მომკიდა და ჩუმად მითხრა გამომყევიო, შემეშინდა, ხელი გამოვგლიჯე და სახლში შევბრუნდი, მაგრამ როცა კარები მივკეტე და ის გარეთ იდგა, უბრალოდ ფეხი ვეღარ გადავდგი წინ, მივიხედე და ისევ მიყურებდა თბილი თვალებით.
მივედი მასთან,მოვკიდე ხელი და გავყევი. სახლის უკან გამიყვანა, ბაღში შევედით, დედამისს უამრავი ყვავილი ჰქონდა იქ და გულმოდგინეთ უვლიდა. ბევრი მატარა, ბაღს გავცდით და სადღაც, მგონი მეზობლის ეზოში შევიარეთ. ხმა არ ამოგვიღია არცერთს და მე გულის ცემას უკვე ტვინში ვგრძნობდი. ულამაზეს ადგილას მიმიყვანა, გარშემო მხოლოდ ხეები და სიმწვანე იყო, ბალახზე წამოგორდა და მე ზემოდან ვუყურებდი, ვერაფერს ვამბობდი.

ისევ შენ

შეილება ორ ადამიანს ერთი უყვარდეს? აი ისეთი სიყვარულით, ერთადერთი როა.
ეს ადამიანი ორივეს ცხოვრების აზრად იქცეს, იდეალად, აი ისეთად როგორიც ფილმებშია.
შეიძლება ვინმე, ვინც შენთვის შეიქმნა სხვისიც იყოს?
შეიძელბა, იმიტომ რომ ეს შენ ხარ ასეთ.
და დარწმუნებული ვარ კიდევ ბევრის აზრი გახდი,
მაგრამ არცერთი ვყოფილვართ შენი “ფილმის გმირი” და ყველა მიგვაყოვე.
შეგვიძლია პატარა სექტა შევქმნათ “შენზე ნაწყენების”
შენ ამბობდი, რომ ერთ რამეზე ფიზიკურად ვერ იდარდებ მთელი ცხოვრება,
დრო გავა და ყველაფერი შენელდება, გრძნობაც და ტკივილიც, მაგრამ მაშინ რაუნდა ვქნათ, როცა დრო ჩერდება?! ადგილიდან არ იძვრის და ჩვენ ერთ ადგილს ვტკეპნით.
რამდენჯერ მაგრძნობინე უკვე ჩემი სისუსტე შენს მიმართ, როცა საქმე შენ გეხება სხვა ვხდები, პატარა ბავშვი რომელსაც სათამაშო წაართვეს.

სიცარიელე

უბრალოდ მიჯაჭვული ვარ სხვაზე.
სულ მინდა ვინმესთან ვიყო, თითქმის უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს ვისთან, მთავარია მარტო არ ვიყო და მთავარია ვინმეზე ვიფიქრო.
დამოკიდებულება მომწონს ვინმესადმი.
მიჩვევა, ჩხუბები, დრამები და ვალდებულებები.
მივეჩვიე, ძალიან პატარა ვიყავი როცა შეყვარება დავიწყე, ხან ვისი და ხან კიდე ვისი.
ჩემი სიყვარულის ყველა ისტორია ცუდად დავთავრდა, უფროსწორად მარტოობით.
ერთადერთხელ ვკარე ხელი სხვას, აი მანდ დავუშვი ყველაზე დიდი შეცდომა.
ერთადერთი იყო ვისაც ვუყვარდი, ზრუნავდა ჩემზე და ანაღვლებდა რაც ვგრძნობდი..
მაგრამ არ შემიძლია მასთან დაბრუნება, ზუსტად ამ მაგრამს გამო.
ზედემტი მომივიდა უკვე, იმდენი შეცდომა დავუშვი, იმდენჯერ გავრისკე და გადავდგი დაუფიქრებელი ნაბიჯი, თან ისეთები, რომ ვეღარ გამოასწორებ, რომ ვერ გაპატიებენ.
უბრალოდ ვეღარ დავბრუნდები უკან.
საბოლოოდ დავრწმუნდი რომ მარტო უნდა ვიყო, უნდა დავინდო ადამიანი ვისაც შეიძლება შევუყვარდე, იმიტომ რომ საშიშა ჩემთან ურთერთობა.
ავადმყოფი ვარ, გაუწონასწორებელი ფსიქოპატი!
არაფერს არ აღვიქვამ სერიოზულად, მეცინება რთულ სიტუაციებში და არ ვგრძნობ იმას რასაც წესით უნდა ვგრძნობდე.
ვინც უნდა მიყვარდეს მძულს და ვინც უნდა მძულდეს მიყვარს.
საერთოდ რა არის სიყვარული?
ჩემთვის სიყვარული გაუთავებელი დრამებია და პრობლემები.
არა რა, ძალიან ზედმეტი მომივიდა!
მეგონა სწორად ვიქცეოდი, მეგონა ასე მჭირდებოდა, მაგრამ თურმე არა.
რაც მართლა მჭირდებოდა იმას გავექეცი, ავდექი და ყველა ახსნა-განმარტების გარეშე გავიქეცი.
ახლა ვებღაუჭები წარსულს, არმინდა მისი ბოლომდე დაკარგვა, ვერ ვიმეტებ გასაშვებად, ვიცი რომ როცა გონზე მოვეგები მერე ძალიან ვინანებ, თუმცა ყველა გზა უფსკრულისკენ იქნება გაყვანილი.
ნეტა ყველაფრის თავიდან დაწყება შემეძლოს.
ეს ყველას უნდა პრინციპში..
ჩემ თავს ვარწმუნებდი რო ნურაფერს ნანობ, რაც გინდოდა ის გააკეთე, მერე რა რომ არასწორად მოიქეცი.
მაგრამ უნდა ვაღიარო, ბევრ რამეს ვნანობ. განსაკუთრებით იმას რომ რაღაც მსგავსი მომინდა და გავაკეთე.
ხანდახან სურვილები გვერძე უნდა გადადო და ის გააკეთო რაც სწორია!
არც გულს უნდა მოუსმინო, ტვინით უნდა იმოქმედო! ყოველთვის!
ოჰ, როგორი არეული ვარ ნეტა იცოდეთ.

სულელი, სულელი ვარ.

შემიძლია ვიყო ძალიან ჭკვიანი, ვაზროვნებდე ისე რომ რავიცი.. მაგრამ არა, არ ვაკეთებ ამას.
უბრალოდ ერთხელ გავჩერდი, ერთხელ დავნებდი და მერე ვსო, ყველაფერმა აზრი დაკარგა.
ვიცი ეს როდის მოხდა, როცა პირველად გამიცრუა ერთმა ადამიანმა ყველა იმედი, მიმატოვა და მაშინ ვიგრძენი რაიყო მარტოობა, სიცარიელე.
ვერავინ ვერ შეავსო მისი ადგილი, არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ ის..
ჰაერი იყო მაშინ. მეუბნებოდა იმას რისი გაგონებაც მინდოდა.
რაც ის წავიდა, იმის მერე გავიგუდე და ცოცხალ-მკვდარი დავდივარ.
აი ამას ვეღარ შეცვლი.
ბევრჯერ მეგონა რომ მისი შემცვლელი ვიპოვე, მაგრამ..

რა მინდა? ნეტა გამაგებინა რა მინდა..
ყველაფერი მაქვს კარგად ყოფნისთვის, შემიძლია ყველაზე ბედნიერი ვიყო.
მაგრამ უარს ვამბობ ამაზე, რატომ რატომ რატოომ!
შენც ამის გაგება გინდა ალბათ.
ჰო.. მეც..

შემოლაწუნება მინდა ერთი და ვსო.
ადვილი სამართავი ვარ, ჩემგან არაჩვეულებრივი თოჯინა დადგებოდა, რომელსაც ეტყოდი, მიდი მოკალი, მე ეს მჭირდება და წავიდოდი და მოვკლავდი.

სიცოცხლე ამოცლილი თოჯინა გავხდი.
ამიტომ მარტო უნდა ვიყო!

სადღაც შორს, მაგრამ ჩემს გვერდით..

ზოგი მხატვარია.
ზოგი მოცეკვავე.
ზოგიც ცურავს.
ზოგი მეეზოვეა.
ზოგი მღერის
ზოგი უბრალოდ უსაქმური და უნიჭოა.
ზოგიც გიჟია.
ზოგი პირიქით -ჭკვიანი.
ზოგი ლამაზია, ზოგიც მახინჯი, ან სულაც უბრალო..
ზოგს წითელი უხდება, ზოგს მწვანე.
ზოგს ერთი უყვარს, ზოგს რამდენიმე.
ზოგი ნატურალია, ზოგიც ბისექსუალი.
ზოგს ეშინია, ზოგს ექსტრემი უყვარს.
ვიღაც იბადება, ვიღაც კვდება..

და მაინც, არის ჩვენს შორის რაღაც კავშირი.. გზები, ქალაქები, ქვეყნები, სიყვარული, სექსი, მეგობრობა, ფული, დამოკიდებულება ვინმეს/რამის მიმართ, გაღვიძება, დაძინება. ახლა შენ, ვიღაც მანდ, პარიზში, ან შვეიცარიაში, ან თუმდაც ინგლისში, მე და შენ ახლა ისე ვგავართ ერთმანეთს. თუმცა ინგლისელო შენ შენი როკ ჯგუფი გაქვს, იტალიელო ახლა შენ ღვინოს სვამ და მასში სიგარეტის ფერფლი გივარდება, გვერდით ლამაზი ქალი გიწევს რომლის სახელიც არ გახსოვს..
ან იქნბ შენ? ჰო, შენ და მე ახალ ისე ვგავართ.. ფანჯრის რაფაზე რომ ზიხარ, ვითომ წიგნს კითხულობ, არადა ვიღაც ბიჭზე ფიქრობ, რომელმაც გუსინ სკოლაში თვალი ჩაგიკრა.
აი გიპოვე, შენ გეძებდი.. ახლა წყალში გდიხარ, ხელებს იქნევ და შველას ითხოვ, რა სულელი ხარ, რაღას ხტებოდი?! არა, ბოლო მარტინი არუნდა დაგელია, მაინც ვერ მოაწონე თავი იმ ახალგაზრდა ქერათმიან ქალბატონს. ბილიარდის თამაში ეფექტური იყო, ჯობდა გემღერა. რატომ გადახტი ნეტა, იქნებ სულაც ფეხი დაგიცდა? არა, ასე რომ ყოფილიყო უფრო მაგრად მოიქნევდი ხელებს და იბრძოლებდი გადასარჩენად, ჰაერისთვის ხელებს მოიმტვრევდი.
ახლა გვერდი გაგიარა ვიღაცამ ველოსიპედით, ეგეც მგავს, თავისუფლად მიქრის ამ შუა ღამისას ქუჩაში, დაგინახა როგორ ფორთხავდი წყალში, მაგრამ დაეზარა გაჩერება და დასველება, ამიტომ გულცივად ჩაგიარა და იფიქრა “მაინც აღარაფერი ეშველება, კარგახანია უკვე მანდ არის.” საინტერესოა საიდან იცის რამდენიხანია მანდ ხარ, დიახ, დიახ, არ ცდები, გიყურებდა მაშინ როცა ველოსიპედზე ჯდებოდა, როგორ ვარდებოდი წყალში. მაგრამ? მაგრამ კატაობა და ნიავთან კამათი არჩია შენს გადარჩენას, არ შეცდი, სულერთი ხარ ყველასთვის, უნდა გადამხტარიყავი.
მაშინ რატომ იბრძვი? მესმის შენი, შენ ხო ჩემში ხარ ახლა. ამდენი გამოიარე და ახლა ვერ დანებდები..

ყველა ადამიანი ერთმანეთისგან განსხვავდება.
ზოგი თვრება,
ზოგი კვდება,
ზოგი იბრძვის,
ზოგისთვის სულერთია,
ზოგი აბავს,
ზოგი თამაშობს..

მაგრამ ეს ყველაფერი ახლა ჩემშიცაა, მე და შენ ვგავართ, ჩვენ ერთს განვიცდით ყოველ დღე. გვტკივა, გიხარია, ვიბრძვით, ვნებდებით, მერე ისევ ვიქნვთ ხელებს.. ვცდილობთ ყურადღების მიქცევას მაგრამ ვერაფერს ვაღწევთ. ვხედავთ როგორ იხრჩობიან ნაგავში-წყალში, მაგრამ გვერდს ვუვლით და საკუთარი სიამოვნება უფრო გვანაღლებს, ზუსტად ამიტომ ვრჩებით ჩვენც ნაგავში, იგივე მიზნებით არ გვეხმარებიან, ჩვენც ავუარეთ ერთხელ გვერდი ვიღაცას..
ახლა მე და შენ, სადღაც მანდ, ბრაზილიელო, უფრო ვგავართ ვიდრე მე და ჩემი და, ვიდრე დედაჩემი და მამაჩემი. ახლა შენ უფრო გესმის ჩემი ვიდრე ჩემს მეგობარს. შენ ასე შორს ხარ, შენ სტუდენტი ხარ და თან მულატი, შენ ყველაზე კარგად სწავლობ და წარმატებებს აღწევ. არაფერი გაკლია თითქოს, მე შენგან ძალიან შორს ვარ, ჩვენ ოკეანე გვაშორებს, მაგრამ ამ მანძილის იქითაც აღწევს შენი მარტოობის შეგრძნება.

მიხარია როცა ვხვდები რომ ბევრი ადამიანია ახლა ჩემსავით/ჩემნაირი და მე არასდროს არ ვარ მარტო. ახლა შენ ჩემზე ფიქრობ, ვიღაც, რა მნიშვნელობა აქვს ვინხარ, შენ მე არ მტოვებ მარტო. სიმარტოვე დიდი ტკივილი და უბედურება კი არა, მოუპოვებელი სიამოვნებაა. ასე რომ, როცა ოთახში მარტო ხარ, ყველასგან მიტოვებული, შენ მაინც არ ხარ მარტო, ვიღაც არის ძალიან შორს, შენს გვერდით..

მუსიკა ყველაზე ლამაზი მსგავსებაა, ყველაზე ნაცნობი სიტყვები და გრძნობები. მუსიკა ყველაზე თბილი მეგობარია, რომელიც მაშინ მოდის როცა გჭირდება. მუსიკა, ფილმები, ნახატები და, ზოგადად, ხელოვნება, გმატებს იმ ემოციებს, განცდებს, რომელიც გაკლია.

შენ არ ხარ მარტო.
ქუჩაში გდიხარ, გშია, გცივა, სახლი არ გაქვს, არავინ არ გყავს, მაგრამ გაიღიმე, შენ მაინც არ ხარ მარტო.

What the hell am I doing here?

გაიქეცი, გაიქეცი..
დაეწიე გთხოვ..

გაააააააააააააიიიიიიიიიიიიიქეცი!

მაგრამ სად?
სად გავიქცე? ვის გავექცე?
სადაც არუნდა წავიდე ყველგან იქნებიან ადამიანები. ყველგან ვიქმები მე.. ჩემთავს როგორ გავექცე?
როგორ მომბეზრდა მშვიდი სახე, ეს ნიღაბი, რომელსაც სულ ვატარებ, სადმე ახლოს მიგდია და უცებ ვირგებ..
მშვიდი სახე, როცა გინდა იყვირიო, დალეწო ყვეალფერი და გამოხატო ემოციები, თუმცა სახე.. ჩემი სახე მშვიდია და თბილი ღიმილით იღიმის..
უკვე იმდენად შევეჩვიე ამ სახეს რომ მიჭირს გავარჩიო რომელია რეალური და რომელი – არა..
გაიქეცი! გაიქეცი!
ისევ უაზრო დეპრესია, იმედგაცრუება და .. და ისევ არ ვიცი რა მინდა!?
არმინდა ვიყო იდიალური, არც გარეგნულად და არც სულიერად.
არც სილამაზე მინდა, არც სიმშვიდე..
რა მინდა? მინდა სიგიჟე, ტკივილი, დრამები, მხიარულება და ჩემი ნამდვილი სახე.. არმინდა ეს სიყალბე და ტყუილი!
მინდა ვთქვა რაც მინდა! მინდა უბრალოდ ავდგე და გავაკეტო რაც მინდა, რაც მართლა მინდა! არ მეშინოდეს პასუხების, იმის რაც ამას მოწყვება.. უბრალოდ მინდა გავეკთო!
მაგრამ…
მაგრამ რა ჯანდაბა მინდა?
რას ვუშვები ჩემ თავს? რატო.. რატოოო!!
ააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა!
და ეს პოსტიც ჩემი სულის გამოძახილია, არც აქ შემიძლია ვიყო თავისუფალი..

თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ როგორ გავრბივარ ტყეში, ძალიან სწრაფად, ლამისაა ავფრინდე და ჰაერზე ვირბინო.. ტყე უსასრულოდ შორია, ჰორიზონს მივუახლოვდე ლამის.. ვერაფერს ვერ ვარჩევ, გარშემო ყვეაფლერი აიზილა და მე უბრალოდ გავრბივარ..
მომწონს აჩქარებული გულის ცემა და მხოლოდ ფიქრები..
ფიქრები იმაზე ვინც მინდა რომ ბოლოში დამხვდეს, მთელი სისწრაფით და ძალით შეველეწო და გამაჩეროს..
მაგრამ არ მელოდება ბოლოში არავინ, მე კი გავრბივარ უსასრულობაში..

როგორი ნაცნობია ეს სიტყვები, ასე მგონია ძველს ვიმეორებს და გადავცვითე ეს ყვეალფერი.
რატომ ვერ დავაღწიე თავი ამ ყველაფერს? როგორ გავექცე ჩემს თავს?
რაუნდა ქნა როცა ბრძოლა აღარ შეგიძლია და ელოდები როდის იმოქმედებს სხვა..
სხვაც მშვიდადაა, ისიც მირბის ჩემთან ერთად, ბოლოში სხვა ელოდება და ჩერდება..
მე კი მის ნაცვლად ხეებს ველეწები და..
რა იქნება მერე? როცა გავჩერდები..

უცხო გარემოში, ვხვდები რომ არაა ჩემი ადგილი აქ, არც ეს ტყე დამთავრდება, მის მერე სხვა დაიწყება და ასე უსასრულოდ..
როდემდე უნდა ვირბინო? ვერსად გავიქცევი. ჩაკეტილი ვარ მრგვალ ოთახში, სადაც არც კარებია და არც ფანჯრები. დავრბივარ წრეზე და ვყვირი.. რა ჯანდაბა მინდა აქქ?

ისევ ბნელ ოთახში ვზივარ.. და ველოდები როდის შემოაღებს კარებს სხვა..

ვიწყებ შეგუებას, სიბნელესთან, მარტოობასთან და უბრალოდ ვეგუები ადგილს რომელიც არ არის ჩემი.
მე არუნდა ვიყო აქ, ამ პლანეტაზე, ან ქვეყანაში..

და მაინც..
What the hell am I doing here?

I’ll Lose You Now For Good.

I don’t need a better thing,
I’d settle for less,
It’s another thing for me,
I just have to wander through this world
Alone.

მუსიკით დაწყებული დილა!

მუსიკა! მუსიკა! მუსიკა!

***
აჰა, ხუთი აკლია ცხრას! წავედი.
ჩანთა ავიღე, წიგნები ჩავალაგე, ვაიმე ქართულის დავალება მრჩებოდა,
აჰა მზადაა, თმა კარგად მაქვს? არა როგორც ყოველთვის, ვიკიდებთ როგორც ყოველთვის.
კედები ჭუჭყიანია, დაკუჭური პიჯახი, არა ეს უშნოა, აჰა ეს უხდება..
კარგი წავედი.
აუ რაღაც მრჩება!
მუსიკა! აიპოდი სადაა? რათქმაუნდა ოთახში..
ავიღე, ჩავრთე, მმმ, დილამშვიდობისა ❤

***
გათენდა.. ავდექი თორე დავაგვიანებ, როგორ მეზარება წასვლა!
იმედი მაქვს დღევანდელი დღე უკეთესი იქნება გუშინდელზე..
სად გდია ნეტა შარვალი, აჰა, მაისური? აგერ დევს, გასარეცხია? (შესუნთქვა) ფუ კი!
აი ეს იყოს.
მარტოობა, რა აზრი აქვს რას ჩაიცვამ? თუ ხარ მარტო.. არმინდა გარეთ გასვლა, ნეტა ვინმე მომკიდებდეს ხელს და..
ასე ხომ უფრო მარტივია.
ლამაზად ჩავიცვამდი, ღიმილით გავიღვიძებდე, დაბლა, სადარბაზოშ ვინმე რომ მელოდებოდეს..
სიხარულით ჩავირბენდი კიბეებს და შევახტებოდი..
ჩანთა, წიგნები ხოარდევს? არა! კარგია, წავედი.
სადარის? აი ავიღე, გავიქეცი, გავიქეცი..
ჩაირთო, მმ, დილამშვიდობისა..

***
ო იეე, გათენდა, რომელი საათია? მოვასწრებ დანძრევას?
ო მეზარება, ავდგები..
დავიბანო? ო მეზარება.
შარვალი, მაიკა, ჟაკეტი, კეპი სადაა?
ხოდა გავედი დი დი..
დავიბანო პირი რი რი რი..
წა ვედი დი დი..
მობილური, ნაუშნიკები, მმმ, დილამშვიდობისა..

***

ჰაა!!! კუნთები დავჭიმოოთ! ერთი, ორი, სამი! ვახ დავიღალე.
მაცივარ, უჰ სინათლე არგვინდა, ნეტა ლუდი დამხვდეს, ენტა ლუდი დამხვდესს..
არის! ცოტა ჩამიტოვებია, ჰუუუ, დავლიე!
ავიღე ჩანთა, მობილური, ისე რა უბედურებაა, მარტო ერთი სიმღერა მიწერია, წავშლი ამას და რამე სხვას ჩავიწერ.
აუ ცოტა გავოფლიანდი, მეჩქარება, წავედი..
მმ, დილამშვიდობისა, არა ვერ წაგშლი.

***

რა ლამაზი დილა გათენდა, ჩიტების ჭუკჭუკი რომ გაღვიძებს რა მაგარია,
ჩემი ჰვავილებიანი კაბა, ეს ჩავიცვა თუ ეს?
ეს იყოს, ვარდებით,
აუ არა გვირილებიანი,
ვაიმე ეს, ესს, ვაშლებით,
ნწ, ისევ ვარდებიანი ჯობს..
უი ამ გახდა-ჩაცმაში გასულა ნახევარი საათი,
ვარდებიანი იყოს,
ვაიმე ერთი ნაკეცი აქვს,
გავაუთოვებ წავალ,
ლალალალა, რალამაზი დღეა,
ჩაის დავლევ..
ჩალაგებული მაქვს ყველაფერი, წავედი, აიპოდიც ავიღე,
მოიცა ჩემს პლაკატს შევხედო კედელზე, ოჰჰ რა მშვენიერი ხარ, კარგი დღე მისურვე!
მმ, დილამშვიდობისა..

***
მზის სხივებმა შემომიღეს კარები, თვალებზე მიკაკუნებს, ადექი, გავთენდი..
ჩავრთავ კომპიუტერს და მოვუსმენ მოცარტს,
დილამშვიდობისა მზეო, ლამაზ დღეს გისურვებო..

***
ნეტა ყველა მკვდარი დამხვდეს, კომპიუტერი ჩავრთო და სწრაფი ინტერნეტი მქონდეს..
როშევას ის დამხვდეს და მომწეროს.
(ხმა) აუ ცოცხლები არიან, ვდგები ჰოო!
სკოლა, სკოლა! დედააფეთქებული სკოლა!
ეს ფერი ჩავიცვა თუ ეს? ჩემი საყავრელი ცისფერი, რამე ახატია? ჰო, აკრგი ჩავიცვამ ამას..
შარვალი ბიჭური მინდა,
არუხდება ეს, ისვე გოგოური მომიწევს..
სარკე, ვაიმე რალამაზივარ,
თმა მაქვს სასტიკად, დავიუთოვო? არა იმას არ მოსწონს, იყოს ჩეჩილი ❤
აიპოდი, წავედი.. დილამშვიდობისა.

ახალი და არასასურველი დღე.

ახალი დღე,
ახალი ცხოვრება.

სუფთა ფურცელი, ახლად დაწერილი რამდნეიმე ასო..
ცხოვრება უშენოდ, ცხოვრება – მარტო.

იყავი ყველაფერი, დავჩი უყველაფროდ.
მიყვარდი ბოლომდე, უმიზეზოდ.

მაგრამ ახლა, წასვლის დროა.
გტოვებ მარტო და უიმედოდ.

მე წავალ, სხვა მოვა. (ტურფასა საბაღნაროსა? ო.ო)
შენ წახვალ, სხვა – არავინ!

მოდი ვიყოთ ერთად, მაგრამ მარტოები.

ყველაფერი კარგად იქნება.