What the hell am I doing here?

გაიქეცი, გაიქეცი..
დაეწიე გთხოვ..

გაააააააააააააიიიიიიიიიიიიიქეცი!

მაგრამ სად?
სად გავიქცე? ვის გავექცე?
სადაც არუნდა წავიდე ყველგან იქნებიან ადამიანები. ყველგან ვიქმები მე.. ჩემთავს როგორ გავექცე?
როგორ მომბეზრდა მშვიდი სახე, ეს ნიღაბი, რომელსაც სულ ვატარებ, სადმე ახლოს მიგდია და უცებ ვირგებ..
მშვიდი სახე, როცა გინდა იყვირიო, დალეწო ყვეალფერი და გამოხატო ემოციები, თუმცა სახე.. ჩემი სახე მშვიდია და თბილი ღიმილით იღიმის..
უკვე იმდენად შევეჩვიე ამ სახეს რომ მიჭირს გავარჩიო რომელია რეალური და რომელი – არა..
გაიქეცი! გაიქეცი!
ისევ უაზრო დეპრესია, იმედგაცრუება და .. და ისევ არ ვიცი რა მინდა!?
არმინდა ვიყო იდიალური, არც გარეგნულად და არც სულიერად.
არც სილამაზე მინდა, არც სიმშვიდე..
რა მინდა? მინდა სიგიჟე, ტკივილი, დრამები, მხიარულება და ჩემი ნამდვილი სახე.. არმინდა ეს სიყალბე და ტყუილი!
მინდა ვთქვა რაც მინდა! მინდა უბრალოდ ავდგე და გავაკეტო რაც მინდა, რაც მართლა მინდა! არ მეშინოდეს პასუხების, იმის რაც ამას მოწყვება.. უბრალოდ მინდა გავეკთო!
მაგრამ…
მაგრამ რა ჯანდაბა მინდა?
რას ვუშვები ჩემ თავს? რატო.. რატოოო!!
ააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა!
და ეს პოსტიც ჩემი სულის გამოძახილია, არც აქ შემიძლია ვიყო თავისუფალი..

თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ როგორ გავრბივარ ტყეში, ძალიან სწრაფად, ლამისაა ავფრინდე და ჰაერზე ვირბინო.. ტყე უსასრულოდ შორია, ჰორიზონს მივუახლოვდე ლამის.. ვერაფერს ვერ ვარჩევ, გარშემო ყვეაფლერი აიზილა და მე უბრალოდ გავრბივარ..
მომწონს აჩქარებული გულის ცემა და მხოლოდ ფიქრები..
ფიქრები იმაზე ვინც მინდა რომ ბოლოში დამხვდეს, მთელი სისწრაფით და ძალით შეველეწო და გამაჩეროს..
მაგრამ არ მელოდება ბოლოში არავინ, მე კი გავრბივარ უსასრულობაში..

როგორი ნაცნობია ეს სიტყვები, ასე მგონია ძველს ვიმეორებს და გადავცვითე ეს ყვეალფერი.
რატომ ვერ დავაღწიე თავი ამ ყველაფერს? როგორ გავექცე ჩემს თავს?
რაუნდა ქნა როცა ბრძოლა აღარ შეგიძლია და ელოდები როდის იმოქმედებს სხვა..
სხვაც მშვიდადაა, ისიც მირბის ჩემთან ერთად, ბოლოში სხვა ელოდება და ჩერდება..
მე კი მის ნაცვლად ხეებს ველეწები და..
რა იქნება მერე? როცა გავჩერდები..

უცხო გარემოში, ვხვდები რომ არაა ჩემი ადგილი აქ, არც ეს ტყე დამთავრდება, მის მერე სხვა დაიწყება და ასე უსასრულოდ..
როდემდე უნდა ვირბინო? ვერსად გავიქცევი. ჩაკეტილი ვარ მრგვალ ოთახში, სადაც არც კარებია და არც ფანჯრები. დავრბივარ წრეზე და ვყვირი.. რა ჯანდაბა მინდა აქქ?

ისევ ბნელ ოთახში ვზივარ.. და ველოდები როდის შემოაღებს კარებს სხვა..

ვიწყებ შეგუებას, სიბნელესთან, მარტოობასთან და უბრალოდ ვეგუები ადგილს რომელიც არ არის ჩემი.
მე არუნდა ვიყო აქ, ამ პლანეტაზე, ან ქვეყანაში..

და მაინც..
What the hell am I doing here?