ოდესღაც.
ადრე.
წარსულში.
ერთხელ.
გუშინ.
შარშან.
ის რაც უკან დარჩა, ყველაფერი როგორი არა–რეალურად გვეჩვენება, თითქოს არც უარსებია როდესმე და მხოლოდ ჩვენშია.
ის რაც კვალს არსად ტოვებს, მხოლოდ შენს შიგნით, მხოლოდ ნაჩუქარი ნივთების სახით.
დილას თვალებს ახელ და ცხოვობ იმ ცხოვრებით რომელიც დღეს გაქს, ამ წუთას, და სულაც არ გახსოვს ის დღე როცა
თვალების გახელის დროს სულ სხვაზე ფიქრობდი.
და ეს ყვეალფერი დარჩა იქ:
“ოდესღაც.
ადრე.
წარსულში.
ერთხელ.
გუშინ.
შარშან.”
არასდროს წარმოგედგინა “ოდესღაც” – ში, რომ შენ სხვა გეყვარებოდა, სხვაზე იფიქრებდი და იოეცნებებდი, სხვისი ნახვა გაგახარებდა, რომ როდესმე დამთავრდებოდა ეს დღეები. მაგრამ სულ გვავიწყდება, რომ არაფერია მარადიული.
ყველაფერი კი უკან რჩება.
მობეზრებული მქონდა შენი სახე, სუნი, გამოხედვა, ახლა კი ვეღარც ვიხსენებ შენი თვალების ფერს, ხმის ტემბრს და თითების სიგრძეს.
ნელ–ნელა ვიაზრებ უკვე რომ ეს იყო:
“ოდესღაც.
ადრე.
წარსულში.
ერთხელ.
გუშინ.
შარშან.”
მაგრამ, ახლა უკვე აღარ ხარ, აღარ ვართ და ეს ყველაფერი, გრძნობებთან ერთად, შენს წერილებთან ერთად, ჩვენს სიცილთან ერთად და “ჩვენ რომ ვიცით” იმასთან ერთად დარჩა უკან. ნელ–ნელა იმასაც გავიაზრებთ, რომ აღარ ღირს დაბრუნება და მაგ ყველაფრის წამოღება, დაბრუნება, ის, რომ თან ვატარო ეს წარსული და მოგონებები.
და ეს ზიზღი, რაც შენში დავტოვე, ტკივილი, იმედგაცრუება, ეს არაფერს უშველის, ვერ შეამსუბუქებს ვერაფერს, უბრალოდ უნდა
აღიარო და შეეგუო, შენც და მეც, რომ
ოდესმე ყველაფერი მთავრდება.
და შენ, დარჩი ჩემთან,
სამუდამოდ.
ჰო, შენ.
იმედი რომ გქვია,
იმედი, რომ ერთხელ, რაღაც ლამაზი,
არ დამთავრდება
და იქნება სულ.
